FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Wat betekend 'Een Malfidus'?

De daarop volgende weken dwong ik mezelf om Malfidus en al wat hij deed te haten. Hoe harder ik dat probeerde, hoe meer ik mezelf erop betrapte dat ik naar hem zat te kijken. Dus dwong ik mezelf niet meer naar hem te kijken, dit werkte amper twee dagen. Na twee weken gaf ik mijn hopeloze pogingen om hem te haten op en besloot ik het zoveel mogelijk te verbergen. Sneep had jammer genoeg andere plannen, nadat we vijf weken enorm veel huiswerk hadden gekregen zouden we snel in paren opgesplitst worden.
We hadden het al gepland, ik zou samen met Ron werken en Hermelien zou samenwerken met Harry, de twee jongens aan hun lot overlaten zou gewoon te zielig zijn. De dag daarna stuurde Sneep onze plannen echter in de war: “Goed, vandaag zal ik jullie opdelen in paren”� zei hij met zijn trage slepende stem. “Wemel en Korzel, jullie vormen een paar, Potter en Kwast, Griffel perfect voor Park en Dhanes met Malfidus, Lubbermans…”� Een stille zucht verliet mijn lippen, terwijl de andere drie kwaad keken, maar ergens opgelucht waren omdat ze niet met Malfidus moesten werken. Ik keek naar Malfidus die keek eerst geïrriteerd en grijnsde dan vol minachting. Ik nam men spullen en slenterde tegen mijn zin naar Malfidus’ tafel. “Niet te teleurgesteld?”� zei hij: “Ik bedoel je kijkt alsof je in het verboden bos hippogrievenstront moet verzamelen of zo.”�, vervolgde hij met zijn een gemene grijns. “We vinden het allebei niet leuk, dus laten we er het beste van maken.”� Antwoordde ik droog en met een betrokken gezicht. “Wat jij wil”� zei hij schouderophalend. Voor de rest van de les spraken we niet. Af en toe raakten onze handen elkaar per ongeluk, waarop we die terug trokken alsof we ons aan elkaar verbrandden. Achterin de klas deed Patty Park niks en maakte Hermelien hun toverdrank alleen, Harry en Ron vloekte op hun partners, die nog slechter waren in toverdranken dan zijzelf.

Een paar dagen later hadden we weer toverdranken. “Dus…”� Begon Malfidus. “Je zit in het zwerkbalteam huh?”�
“Ja, wat kan jou dat schelen?”�
“We weten allebei toch dat ik van zwerkbal hou?”� Ik had naar de ingrediënten gekeken en keek nu op naar zijn gezicht.: “Wat wil je?”�
“Zeg, rustig hoor. Ik probeer ook maar om er het beste van te maken”�Die laatste woorden benadrukte hij met het nodige sarcasme, maar ik besefte dat hij er teleurgesteld uitzag. De rest van het uur kroop traag en in stilte voorbij. Op het einde van de les verontschuldigde ik me rap en verwachte ik een sarcastische reactie, maar kreeg een glimlach die betekendedat hij mijn excuses werden aanvaard.
Toen we daarna in de grote zaal kwamen, begon Ron te zeuren: “Korzel is echt zo’n idiote stommerik, hij vernielt alles!”�
“Kwast is zeker niet beter!”� antwoordde Harry. Daarna besloten ze een geheime wedstrijd te houden: Wie is dommer Korzel of Kwast?
Ik keek naar Hermelien zodra de wedstrijd saai werd en in herhaling viel. Ze keek me zieligjes aan en zei: “Ik moet toegeven dat het ook geen pretje is om met Park samen te werken, maar..”� en ze verhief haar stem zodat Harry en Ron ook luisterde: “..Wij moeten ten minse niet samenwerken met Malfidus!”� Nu keken ze met z’n drieën naar mij. “Wel, hij is vrij rustig eigenlijk, ik had hem erger verwacht…”� Ron keek naar me alsof ik net in een geest veranderd was en zowel Harry als Hermelien keken me ongelovig aan. “Wat? Ik zeg gewoon de waarheid, hij heeft zich helemaal nog niet gedragen zoals hij dat anders doet!”� zei ik snel, een beetje in paniek. “Ja, dat is vrij moeilijk te geloven, niet?”� snoof Ron. Harry zette zijn woorden kracht bij met zijn eigen blik, maar Hermelien had een vreemde uitdrukking in haar gezicht, die ik niet kon lezen.

De volgende dag was mijn eerste les met de tweeling en daar was ik zeer blij mee, ik had geen zin in een les met Malfidus, omdat ik merkte dat het uit de hand liep. Uiteraard vergat ik al mijn zorgen en had ik een fantastische dag, ik bleef de hele dag bij hen en Leo omdat ik niet onder Hermeliens, Rons en Harry’s ogen durfde komen. We fopte de hele dag door leerkrachten en zwaderaars. Het leven kon niet beter.
De volgende dag begon ik echter met Verweer tegen de Zwarte Kunsten, dus kon ik er niet onderuit. Maar omdat vooral Hermeliens uitdrukking me wat angst aanjoeg, ontbeet ik met Fred, George en Leo en ging ik op mijn eentje naar de klas. Toen ze de klas binnen kwamen, kwamen ze met zen drieën naar mij toe. “Dus je leeft toch nog?”� ik mompelde een antwoord en dat bleek voldoende, althans voorlopig. Daarna voelde ik me vreselijk en ondanks de vele pogingen van de tweeling kon er geen gemeende lach af. Ik hield van die twee, ze waren fantastisch, maar hiermee konden ze met niet helpen. Ik besloot ‘s middags samen met Harry, Ron en Hermelien te gaan eten.

Die namiddag hadden we Toverdranken en ik kon er niet aan doen, maar ik was zelfs een beetje gelukkig om in Draco’s buurt te zijn. Aan de andere kant had ik er echt geen zin in. De zwaderaars waren laat en ik zat al klaar aan de tafel toen Malfidus binnen kwam: “Hey”� zei hij.
“Hoi”� en ik was blij met dit bewijs dat het niet mijn verbeelding was die zei dat Draco best meeviel. Ik keek om naar Hermelien, die keek terug met die vreemde uitdrukking.
“Stomme Aderling”� Ging Malfidus verder alsof er niets aan de hand was. “Ze hield ons langer in de les!”� En hij keek op om een reactie te krijgen. “Ze had waarschijnlijk haar redenen”� antwoordde ik. Zijn blik nam mijn gezicht op alsof hij er alles op kon aflezen, dus wende ik de mijne af. Sneep gaf ons een nieuwe opdracht en keek door de klas met zijn gekende enge blik. Ik mocht hem wel, hij had wat speciaals, ik bewonderde hem wel een beetje. Ik had het precies voor de enge zwadderaars.
Een paar minuten later waren we aan onze toverdrank bezig en reikte ik naar een van de ingrediënten, terwijl ik ook verder las in mijn boek. Malfidus bleek net het zelfde te doen. Onze handen raakten elkaar en we trokken ze snel terug, maar daardoor stootte ik ook de ketel om. De ketel viel met een luide knal op de grond en iedereen keek op. Sneeps blik gleed van de ketel naar mijn geschrokken gezicht. “Tien punten aftrek voor Griffoendor”� zei hij kalm. “En jij mag naar mijn kantoor komen vanavond om acht uur, Dhanes”�
“Professor, ze kon er niets aan doen…”� zei Malfidus ineens. Ik geloofde mijn oren niet en keek naar hem, maar hij keek naar Sneep.
“Goed dan, dan mag je haar vergezellen bij haar strafwerk vanavond, Draco. De les is gedaan, Ruim op en begeef jullie naar de volgende les!”� Ik keek naar de blonde jongen naast me, nog steeds vol ongeloof..”�Bedankt”� fluisterde ik. Hij keek me aan en glimlachte “Geen probleem”� Hij schrok dan van zijn eigen reactie en wendde zijn blik af.

Die avond wenste Ron, Harry, Hermelien, Fred, George en Leo me geluk en vertrok ik na hun te bedanken naar de kerkers. Malfidus was al binnen toen ik toekwam. “Ik weet nog niet goed wat ik jullie als straf ga opgeven”� zei Sneep “Dus..eens kijken…”� Hij zag er uit also hij zeer diep nadacht en Malfidus keek naar me. In een poging hem te negeren staarde ik naar Sneep. “Ik heb geen inspiratie, ga maar naar.. oh wacht! Bijna vergeten! Het is een boeltje van achter!”� Daarmee bedoelde hij een grote ingrediënten-inloop-kast. Dus spendeerde ik drie uur in een kast en was vreemd genoeg blij dat Sneep bij ons bleef.
Drie uur later verlieten Malfidus en ik zijn kantoor en liepen we samen richting de trappen. We zeiden geen woord, maar liepen ook niet nors elk een kant uit. Opeens sprak hij: “Joan, ik moet met je praten”� Ik schrok omdat hij mijn voornaam gebruikte, keek rap naar zijn gezicht en liep toen verder. Hij stopte met lopen en greep mijn arm, die trok hij in zijn richting, zodat ik pal voor hem stond. Even dacht ik dat hij een discussie zou beginnen, maar in plaats daarvan staarde hij gewoon naar mijn gezicht. Ik kon het niet helpen dat mijn hart in mijn keel klopte. Ik keek in zijn ogen en voelde mijn benen verslappen. Hij boog zich voorover zodat zijn lippen de mijne raakte. Dan ging hij zachtjes terug rechtopstaan, keek in mijn ogen en fluisterde: “Ik hou van je”�
Ik lachte en streelde zijn wang met de hand waarvan hij inmiddels de arm had losgelaten en kuste hem. Alsof ik drie keer door de hemel raasde in een verbluffend snel tempo, pompte mijn hart en trilde mijn vingers, maar in alle rust legde ik mijn hoofd op zijn schouder en voelde zijn armen om me heen geslagen. Nadat ik zo een tijdje genoot keek ik op. “Onze vrienden zouden dit nooit aanvaarden.”�
“Nee, waarschijnlijk niet”� hij gaf me nog een klein kusje en vervolgde “ We zullen wel zien”�
Ik kroop in bed met een gelukzalig gevoel, bewust niet denkend aan de volgende dag.

Reacties: