FanFic.nl

Our own Humanoid world

7. maandag middag 22/02/2010

Jorinde point of view
Iedereen was nerveus en ik zat kalm van een flesje cola te drinken. Hoewel ik toch wel benieuwd was. Bills hakken tikten op de vloer. Hij liep namelijk heen en weer. Tom zat in een boekje te kijken en werd langzaam zenuwachtig van Bill zijn hakken. Georg zat met zijn vriendin te bellen en zat ook nog eens van zijn ene voet op de anderen te huppelen en Gustav was nergens te bekennen. Ik nam rustig een slokje en knoeide bijna omdat Tom rechtsprong en het flesje daardoor bijna uit mijn handen gooide. Tom liep op Bill af en deed hem stil staan. “Gott, trek die moorddingen uit,”� zei hij. Bill keek naar zijn schoenen. “Neeh,”� zei hij en ging verder lopen. Tom zuchtte en nam zijn boekje en zorgde er voor dat hij zo snel mogelijk deze kamer uit was. Ik keek Tom na die klungelig door de kamer liep en bijna viel. En hij liep nog eens tegen de deur op. Wat nerveusheid toch wel niet met je doet. Bill ging ongestoord verder op en neer lopen. Dit keer plofte Georg naast me. “Jezus, Bill kap eens,”� zei hij meteen. “Ga jij ook al zagen Hagen,”� bromde Bill. Hij hief zijn neus op en liep weg. “Diva,”� riep Georg hem na. “Hobbit!”� kaatste Bill terug. “Dat doet pijn,”� zei Georg op een kinderachtige manier. “Goed zo,”� zei Bill. Hij nam een flesje cola uit de koelkast en kwam terug gelopen. “Diva in aantocht,”� fluisterde Georg naar me. “Hagen die uit de kamer vliegt,”� zei Bill met een kinderachtige stem. Ik moest hier gewoon om lachen. Het was allemaal zo grappig. Ik wou soms echt dat ik alles kon filmen, dat ze zo geniaal konden zijn wist ik nog niet. “Ik ga al, ik wil geen hak in mijn reet,”� zei Georg en sprong overeind en verdween. Bill plofte op de plek waar Georg net nog zat. “Ik zeg het je, die mensen zijn vervelend,”� zei Bill. Hij trok grote ogen waardoor zijn wenkbrauwen helemaal omhoog gingen. Het was best een grappig zicht.

Maandag avond 22/02/2010
Jorinde point of view
Ik stond helemaal vooraan op de eerst rij, dus ik had een zalige zicht. Ik gilde de longen uit mijn lijf, echt ik dacht dat ze er nog zouden uitkomen. Rond om me werd er veel geduwd en getrokken om van voorin te komen, maar ik hield me stevig vast aan de omheining zodat ik niet kon worden weggetrokken. Rond kwart voor negen begon het optreden. Ik wist niet waar ik eerst moest kijken. Ik had wel al een paar keer gezien hoe het zou lopen, maar echt had ik het nog niet gezien. Het was zo prachtig. Maar toch bleef ik me afvragen hoe Bill eigenlijk kon lopen met die outfits. Bill kwam het stukje extra podium op. Hij grijnsde eens breed naar mij. Tenzij hij naar de meisjes naast me keek. In your shadow was echt machtig gedaan. Ik kreeg er een leuk gevoel van. En dan bij Durch den Monsun zong echt iedereen mee, dat gaf zelfs mij een kick.
Na het concert ging ik backstage. De jongens zaten daar allen in de zetel uitgeput en tevreden. “En wat vond je er van?”� vroeg Bill. “Ik vond het zalig,”� zei ik. Bill glimlachte tevreden. “Dank je,”� zei hij. Hij was ondertussen dat leren pak aan het uittrekken. Ook Tom had al de helft van zijn kleren uit gezwierd. In ontbloot bovenlijf liep hij rond. Ook Bill liep nu halfnaakt rond. Dit vond ik een unieke ervaring, de jongens die halfnaakt voor me rondliepen. Bill had ondertussen al weer een broek en een shirt aan, in tegenstelling tot Tom die zijn kleren niet vond. Georg en Gustav gingen zich omkleden in het hotel. Daar gingen we nog even heen om de spullen op te halen voor we naar Nederland gingen.
Bill ging meteen in de douche toen we in de hotelkamer kwamen. Ik ging op het bed liggen en staarde naar het plafond. “HOOOI!”� tierde iemand in mijn oor. Ik sprong recht. “Wat waar?”� zei ik. “Je sliep,”� giechelde Bill. Ik gniffelde. “Kom, we gaan,”� zei Bill. Ik nam mijn tas en liep achter Bill aan. Hij had zeker het 20 dubbele van mij bij zich. “Als we in België komen, gaan we langs je thuis en halen we wat spullen van je op,”� zei Bill. “Ooh, dat zou zeer handig zijn,”� zei ik. We gingen nu naar de tourbus. “Waar moet ik slapen?”� vroeg ik. “Bij mij,”� zei Bill. Hij gooide zijn spullen neer. “Oké,”� zei ik. Oooh gott ik ging nu heel dicht bij Bill slapen. “Groupies mogen toch niet in de tourbus,”� gniffelde ik. “Jij bent een uitzondering,”� zei Bill. Hij grijnsde breed een deed een wenkbrauwiebel. We gingen op het bed zitten. “Vertel eens wat meer over jou,”� zei Bill. “Eeeuhm,”� begon ik. Bill giechelde. Ik vertelde wat over mezelf en over wat ik graag deed en zo. Bill luisterde geïnteresseerd. “Dus je maakt graag foto’s,”� zei Bill. “Ja,”� gniffelde ik. “Cool, neem foto’s van mij,”� zei Bill. Toen dacht ik weer aan wat Georg zei: Diva in aantocht! Bill drukte een camera in mijn handen die hij uit zijn tas toverde. Bill glimlachte breed. Ik stelde eerst de camera goed in en nam toen een foto. “Mag ik eens kijken?”� vroeg Bill. Ik gaf hem de camera. “Die is prachtig,”� zei hij. Ik gniffelde. “Omdat jij er op staat,”� zei ik. “Neeeh, omdat jij hem hebt gemaakt,”� zei hij. “Je maakt een grapje,”� zei ik. “Toch lekker niet,”� zei Bill. Hij bleef zeker nog een uur naar de foto staren. Ik lachte. “Pas op of je wordt nog verliefd op je jezelf,”� zei ik. Bill trok een wenkbrauw op en keek me schuin aan. “Ik weet van mezelf dat ik knap ben, maar niet overdrijven,”� zei Bill. Hij knipoogde. Ik lachte. Ik ging nog eens bellen naar het thuisfront, meedelen dat ik met Tokio Hotel mee op tour ging. Anders zou papa me morgen komen ophalen en dat hoefde niet. Bill luisterde nieuwsgierig mee, hoewel hij toch niets kon verstaan. Hij glimlachte breed omdat hij zijn naam een paar keer hoorde. Bill keek me aan toen ik ophing. “Wat is er?”� vroeg ik. “En wat zei je moeder,”� vroeg hij nieuwsgierig. “Dat ik maar moest doen wat ik wilde,”� gniffelde ik. “Zolang jij goed op me past”�
“Dat zal ik zeker doen,”� zei Bill. Hij lachte en ging liggen. “Je bent echt geweldig”�, zei Bill toen. “Jij ook,”� zei ik en ging naast hem liggen.

Reacties: