FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 13.1

In de verte zagen Yu en Romeo de andere twee gedaantes al aankomen. Ze liepen dichtbij elkaar en hun silhouetten waren verbonden door hun verstrengelde vingers. Yu kon al raden wie Strify mee had genomen, en het liet hem knarsetanden. Nijdig blies hij door zijn neus uit, en de wolk lucht liet hem een beetje op een boze draak lijken. Hij draaide zijn hoofd naar Romeo die verontschuldigend zijn schouders ophaalde. Inmiddels waren de andere twee gedaantes dichterbij gekomen en zelfs in het donker zag Yu de blonde lokken die hij het liefst van de jongen zijn hoofd af zou trekken. Hij snapte echt niet wat Strify in hem zag.

"Zo, we zijn er," glimlachte Strify en ze stopten voor Romeo en Yu. Shin kneep nerveus in Strify's hand. Hij had geweten dat Yu er ook zou zijn, en toch voelde Shin angst door zijn aderen stromen. Hij wist waartoe Yu in staat was, en toch vond hij het, het waard. Strify was het waard. Yu haalde een sigaret uit zijn zak en stak die tussen zijn lippen. Vervolgens haalde hij ook een aansteker uit zijn zak. Zonder dat zijn ogen die van Shin los lieten stak hij zijn sigaret aan. In het korte, zachte licht dat de vlam van de aansteker gaf zag Yu duidelijk Shin's gehavende gezicht. Hij grinnikte bij zichzelf. Dat had hij goed gedaan. Romeo en Strify voelden de duidelijke spanning tussen de andere twee jongens maar al te goed, en Romeo vond het dan ook tijd om zich op andere dingen te focussen.

"Dus, het plan is dat we onder Kiro's raam gaan staan. Ik krijg het raam wel open, en dan helpen Shin en Yu, Strify en mij naar binnen. Wij laten Kiro voorzichtig zakken, en jullie vangen hem op," legde Romeo uit en hij keek Yu en Shin doordringend aan. Daarna keken de jongens elkaar weer strijdlustig aan. Romeo zuchtte. "Leg je persoonlijke gevoelens maar aan de kant. Als jullie niet samenwerken kunnen we het vergeten. Het raam is net te hoog om er gewoon in te klimmen, en Kiro is blind dus die kan niet zien waar hij naar beneden springt." Nog steeds keken Yu en Shin elkaar op diezelfde, strijdlustige manier aan, maar Romeo kon er echt niet meer tegen. "Jullie doen zo vanwege Strify, werk dan ook maar samen voor Strify," siste hij en hij liep weg, richting het ziekenhuis. Yu nam diep adem, schonk Shin nog een minderwaardige blik en hij liep achter Romeo aan. Strify keek inmiddels blozend naar beneden, en hij was blij dat zijn blos in het donker niet opgemerkt zou worden. "Kom," fluisterde Shin en hij trok Strify mee achter de anderen aan.

Het was een kleine wandeling naar het ziekenhuis, maar de stilte plus de kou maakten het toch onverdragelijk. Yu probeerde verwoed het gefluister van Shin en Strify te negeren, maar elke keer als hij een lief woord voorbij hoorde komen lukte het niet meer.
"Denk je dat het goed zal gaan, Shin?"
"Vast wel, Romeo en Yu zijn hier toch goed in, of niet?"
"Jawel.. Maar wij hebben zoiets niet vaker gedaan.."
"We kunnen het wel. Zeker jij. Je bent geweldig, Strify."
Strify giechelde. "Jij ook." Daarna waren er kusgeluiden te horen. Yu werd er echt helemaal gefrustreerd en geïrriteerd van. Nijdig draaide hij zich om naar de twee zoenende jongens. "We hebben geen tijd voor jullie kleffe aanstellerij, dus stop ermee en loop door," siste hij. Strify en Shin keken geschrokken naar hem om en knikten. Snel volgden ze de twee zwart-harige jongens weer, totdat ze bij een hek aankwamen. "Hmm.. Laat mij maar," mompelde Romeo en hij groef wat in de aarde bij het hek. Na even graven haalde hij een grote ijzerschaar uit de grond. Yu grinnikte. "Wat zou een missie met Romeo zijn, zonder voorbereiding." Ook Romeo grinnikte even, maar hij begon ook met het knippen van het ijzeren gaas. Toen er een gat was dat groot genoeg was om er doorheen te kruipen legde hij de schaar weer weg en gebaarde hij naar de anderen dat ze erdoorheen moesten kruipen. Yu deed gelijk wat er van hem gevraagd werd, net als Strify. Shin kroop met enige aarzeling achter zijn vriendje aan, en als laatste kroop Romeo door het gat in het hek.

Zo stil als ze konden slopen ze verder, Romeo weer voorop. Hij leidde de groep naar het raam waarvan hij wist dat het Kiro's raam was. "Dit is 'm. Shin, Yu, vouw jullie handen samen om een steun voor mijn voet te maken," beval Romeo. Shin en Yu keken elkaar vuil aan. "Doe nou maar!" siste Romeo geïrriteerd, hij kon echt niet tegen die strijd. Hij kon er niet tegen dat ze zó kinderachtig waren, dat ze niet eens hun persoonlijke gevoelens aan de kant konden zetten om iemand anders te redden. Maar hij kon sissen, snauwen of schelden wat hij wilde, de twee jongens luisterden niet naar hem. "Doe wat Romeo zegt!" piepte Strify. Shin keek hem even zuchtend aan, maar strekte vervolgens zijn handen voor zich uit. Met een laatste walgende blik vouwde Yu zijn vingers tussen die van Shin en ze zetten zich schrap. Romeo plaatste zijn ene voet in hun geïmproviseerde, menselijke steun en nam diep adem.

Op hoop van zegen.

Alles was op hoop van zegen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.