FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 13.2

"Wacht!" siste Shin ineens, voordat Romeo de kans had zich op te trekken. De zwart-harige jongen zette zijn beide voeten weer op de grond, en Yu zag deze kans om Shin's -in zijn ogen- walgelijke handen los te laten. "Zit er niet een alarm op ziekenhuisramen?" vroeg Shin langzaam. Romeo dacht even na, en daarna keek hij Yu veelbetekenend aan. "Snel werken dan," zeiden ze in koor en Yu pakte Shin's handen weer. Romeo plaatste zijn voet op hun handen en hij trok zich omhoog. Terwijl Shin en Yu al hun inspanning gebruikten om Romeo niet te laten vallen, was deze laatste bezig het raam te openen. "Man, dit raam zit echt vast!" fluisterde Romeo geïrriteerd. "Als het alarm toch afgaat, waarom breek je dan niet gewoon het raam?" merkte Strify op. De drie overige jongens keken hem verrast aan. "Wat? Zijn jullie echt zó verbaasd dat ik ook na kan denken?" mompelde Strify beledigt. "Nee, Schätze, dat wisten we al," fluisterde Shin. Strify glimlachte. Hij vond het officieel mega fantastisch als Shin hem koosnaampjes gaf. De twee geliefden keken elkaar verliefd aan, opgaand in hun eigen wereldje.

"Hé, Einstein! Als je kan bedenken dat ik het glas moet breken, kun je me dan ook iets geven waarmee ik dat kan doen?" fluisterde Romeo ongeduldig. Hij stond niet echt stevig en prettig, dus hij wilde zo snel mogelijk door. Daarnaast konden ze daar natuurlijk niet de hele nacht gaan staan. Strify zuchtte en keek om zich heen. Zijn oog viel op een vrij grote, grijze steen. De half-brunette pakte de steen van de grond en gaf die aan Romeo. Die laatste bedekte zijn gezicht met zijn ene arm, en hij probeerde te richten met zijn andere arm. Hij vertrouwde op dat moment volledig op Shin en Yu, zij waren zijn enige steunpunt. "Kun je niet beter van beneden gooien?" vroeg Yu hem zachtjes. "Nee, dan kost het weer tijd om naar boven te klimmen," antwoordde Romeo. "Allemaal klaar?" De overige drie jongens knikten. "Klaar," zeiden ze in koor. Met één harde uithaal ramde Romeo de steen tegen de ruit. Die viel meteen in duizend stukjes uiteen, in een regen over Romeo, Shin en Yu. Diezelfde seconde begon het alarm keihard te loeien in Kiro's kamer. Zo snel als hij kon sloeg hij de laatste scherpe randen weg en hij klom naar binnen. Kiro had inmiddels wel door wat er allemaal aan de hand was en hij wachtte tot iemand hem zou vertellen wat hij moest doen. Hij stond midden in zijn kamer, en alles wat hij wist was dat het raam was gebroken en dat de sirene pijn deed aan zijn oren.

"Kom mee," zei Romeo haastig tegen hem, terwijl de zwart-harige jongen Kiro's ziekenhuissloffen onder zijn bed vandaan viste. Die deed hij aan Kiro's voeten en hij pakte de half-blondine's hand. "Strify!" gilde Romeo naar de half-brunette, die volgens hem veel te sloom was. De bewaking en/of verpleegsters konden al snel komen en dan was alles voorbij. "Ja, ja," hijgde Strify toen hij zijn hoofd boven het kozijn uitstak. Daarna klom hij snel naar binnen en hij snelde op Kiro af. Hij en Romeo begeleidden de blinde jongen naar het raamkozijn. "Vertrouw je ons?" mompelde Strify snel. Kiro haalde zijn schouders op. "Ik denk het, veel keuze heb ik niet." Romeo en Strify pakten hem bij zijn armen en knieholtes en ze legden zijn benen over de rand van het kozijn. "Klaar, Yu, Shin?" riep Romeo. "Klaar!" gilden de jongens terug. Ineens lieten de twee jongens in de ziekenhuiskamer Kiro vallen, en met een klein gilletje viel hij naar beneden. Daar werd hij opgevangen door twee paar sterke armen. "Blijf hier staan," beval één hem. Het was niet Yu, die stem zou Kiro herkend hebben. Het was ook geen vreemde, want de stem kwam hem vaag bekend voor. Ondertussen stonden Shin en Yu alweer klaar om Strify en Romeo op te vangen.

Op de gang waren vele voetstappen te horen. Het viel de jongens mee, ze hadden verwacht dat er véél eerder mensen op de sirene af zouden komen. Strify had Kiro's hand gepakt en hij stond klaar om weg te rennen, net als Shin en Yu, maar Romeo keek bedachtzaam naar het raam. "Ik moet naar binnen," zei hij tegen Yu. "Wat?! Ben je gek, man!" riep die laatste uit. Romeo schudde Yu door elkaar. "Help me gewoon!" "Kom dan!" riep Shin, die inmiddels met zijn rug tegen de muur was gaan staan en van zijn handen een kommetje had gevouwen. Romeo knikte dankbaar naar hem en klom de kamer weer in, waar hij oog in oog kwam te staan met een aantal verpleegkundigen en bewakers. Buiten wisten de jongens niet of ze nou weg moesten gaan, of op Romeo moesten wachten. "Wacht niet op mij! Ga naar het hol!" gilde Romeo vanuit de kamer en vervolgens klonk er veel ge-ren en lawaai. De jongens buiten twijfelden, maar toch tilde Yu Kiro op zijn rug en ging hij ervandoor. Shin pakte Strify's hand en hij trok de half-brunette met zich mee.

"Wat gebeurt er met Romeo?!" gilde Strify uit. Shin haalde, al rennend, zijn schouders op. "Ik denk dat hij wel weet wat hij doet." Strify twijfelde, maar hij wist dan ook niet wat Romeo van plan was.

Als hij het wel had geweten, had dat het minder eng gemaakt?

Of was het feit dat Romeo zich in het hol van de leeuw had begeven al beangstigend genoeg?

Reacties: