FanFic.nl

Locked Up

Oh mijn God

Nicole PoV;
Ik leun tegen de muur en kijk naar Nadezh, die verwonderd staart naar wat voor ons is. Dat was ook mijn eerste reactie, maar nu is de verrassing eraf en lijkt het me heel normaal.
”�Wat valt er te… Oh mijn god.”� Tom struikelt over de drempel en gaat niet onzacht tegen de vlakte. Hij duwt zich kreunend en blazend overeind, zijn ogen zijn schotelrond. “Oké, dit had ik nooit verwacht.”�
Er volgt nog drie keer ‘oh mijn God’, en ook Bill - het is een tweeling voor iets - blijft haken achter de drempel. Maar hij wordt - in tegenstelling tot Tom - opgevangen. Door Nadezh, die het niet zou aankunnen, mocht haar ventje vallen en zijn mooie gezichtje schaven. Sommige mensen zijn nu eenmaal vreemd, en dan heb ik het niet over mezelf.
‘Dit kunnen ze nu toch niet meer menen?”� vraagt Taylor zich luidop af, terwijl hij zijn armen om zijn grommende maag slaat. Geen ontbijt is niet goed voor een mens, zelfs ik heb honger.
“Ik ruik eten.”� zegt Suki en kijkt om zich heen. “Ja, daar aan de…”�
“Overkant.”� maakt Tom haar zin zuchtend af.
Voor ons, minder groot dan het sneeuwparcours waar we ons al een weg doorheen hebben geworsteld maar minstens vijf keer zo gevaarlijk, hangt een hoogteparcours. De kettingen waaraan de balken en blokken van hout hangen, piepen en kreunen ouderdom. Onder al dit gedoe is een zee van blauwgrijs water. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er hindernissen van vuur. Ringen en ballen van vuur, hekken die branden en sissen. Het is hier bijna ondraaglijk warm.
“Ik denk, maar ik kan me natuurlijk vergissen, dat we zo’n beetje naar de overkant moeten.”� zeg ik en ga met de rug van mijn hand langs mijn voorhoofd. Zweet en roet blijft aan mijn huid kleven.
“Je meent het.”� bromt Tom en hijst zich op het kleine, ijzeren trapje. Voor hem is een lange looprug van kleine houtbalken gehangen, die zelfs zonder wind heen en weer wiegt. De touwen gaan het bijna begeven, want ze rafelen gevaarlijk uit.
“Hup, ik heb honger.”� zegt Suki en prikt hem in zijn onderrug. Hij loopt, hellend naar voren, over de brug, die kraakt door zijn gewicht.
“Hopelijk overleef ik dit. Ik heb honger.”� zegt Taylor, half lachend en half serieus, en hijst me overeind.
“Ja, ik hoop het ook.”�

We zijn nu nog maar met z’n tweetjes. We kwamen op een splitsing. Tom en Suki waagden zich op een glibberige, smalle houten balk. Achter hen sloot een hek, en het vuur belette de achtervolging. Anders waren we zeker allemaal hen gevolgd, al was het maar om zeker te zijn dat er niemand zou afvallen. Of iedereen, maar dat is beter dan één koppel eruit. Want ik wil ze niet kwijt.
En toen kwam er nog een splitsing, waarin we gedwongen werden ook Nadezh en Bill alleen te laten gaan.
En nu zijn Taylor en ik op handen en voeten door een tunnel aan het kruipen. We zweven zacht heen en weer, want de tunnel is een uitgeholde, enorme boomstam die aan kettingen aan het plafond hangt. Ik heb geen angst, nee, angst is niets voor mij. Maar Taylor bibbert en trilt - Nee, dat is niet hetzelfde! - en klappertand de hele tijd.
Ik kom er aan de andere kant weer uit, mijn knieën komen op marmeren tegels terecht. Hoopvol kijk ik om me heen, maar het is nog niet gedaan. Voor ons zijn er drie mogelijke wegen, alle drie even gevaarlijk.
Links is een balk, die omringd wordt door ringen van vuur. Er zitten ijzeren voetsteuntjes aan de zijkant bevestigd, maar ik weet niet of dat de veiligheid veel zal bevorderen.
Rechts zijn blokken, van verschillende grootten en dikten, en een dik touw die ze verbindt. Maar ik weet niet of ik mijn evenwicht wel kan behouden op zo’n touw.
En in het midden is een soort brug, alleen niet zoals die aan het begin. Deze is vlak, en buigt niet door onder gewicht. Alleen zijn er hier heel veel planken uit.
Tussen zo’n enorme spleet kijk ik naar beneden. Het is zo warm dat ik wil springen, in het water, zwemmen is iets dat ik toch al vaak gedaan heb, ik zal niet zo snel verdrinken. Maar dan moet ik weg.
Niet dat ik dat erg vind. Ik ga liever zelf weg dan dat ik weer iemand zie vertrekken. Maar dan heb ik geen afscheid kunnen nemen.
“Welke kant op?”� vraagt Taylor en klemt zijn armen om mijn schouders. Niet omdat hij me zo graag ziet - al hoop ik dat hij dat wel doet - maar omdat hij bang is.
“Kies maar. Ik wil eigenlijk wel links.”�
“Wat? Nee! Dat is te gevaarlijk. Kunnen we niet gewoon rechtdoor gaan?”�
“Dat kan…”� zeg ik en kras met mijn nagel over het touw. Taylor trekt mijn hand snel terug. “Maak het nou niet kapot.”� smeekt hij in mijn oor en duwt me dan zachtjes vooruit. Mijn rechtervoet komt al op het hout, dat geen enkel geluid maakt. Misschien is het wel stevig.
Maar het tegendeel wordt bewezen als ik mijn tweede voet er ook op zet. De plank breekt af en ik kan nog net achteruit springen.
“Dat wordt lopen.”� zeg ik, half grinnikend, waardoor Taylor piept. Ik por hem in zijn zij zodat hij me weer loslaat, en leun dan een beetje naar achter. Dan hel ik naar voor. Ik herhaal dit enkele keren en schiet dan uit de - denkbeeldige - startblokken.
Met een hupje over de eerste ontbrekende plank, dan ren ik over een stuk vaste planken, waarvan er nog een afbreekt. Dan is er een groot gat, maar echt tijd om daar aan te denken, heb ik niet, ik spring er losjes over. Achter me hoor ik Taylor opgelucht ademhalen.
Dan let ik even niet goed op, en schuif ik uit. Ik houd me nog maar net vast aan een touw, ter hoogte van een plankloos stuk brug. Mijn benen bengelen in de lucht en mijn schoenen schuiven van mijn voeten. Twee plonzen, ik ben mijn schoenen kwijt. Geweldig. Er stond een handtekening van een onbekende meneer op. Guido. Nu moet ik het hem nog eens gaan vragen, als ik hem überhaupt nog eens terugzie.

Reacties: