Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijd CosmicPurple » 3. Making history is not that easy.
Schrijfwedstrijd CosmicPurple
3. Making history is not that easy.
Het begon allemaal in 1957, als ik het mij goed herinner. Ik was bijna zestien jaar en had eindelijk mijn eerste vriendje. De eerste jongen waarmee ik handjes vasthield, zoende, de liefde bedreef. Hij gaf me de bijnaam Mary - op zijn Engels uitgesproken - , afgeleid van het oersaaie Marianne. Hij was de eerste die me zei dat ik mooi was, dat ik alles kon worden dat ik wilde. Hij was de eerste die mijn hart brak. Maar ik was mooi, en ik kon alles worden wat ik wilde. Ik had zelfvertrouwen, maar het zelfrespect ontbrak me. Ik ging gekleed in strakke kleedjes, korte rokjes en felgekleurde topjes. Dat ik rondingen had, veel rondingen, trok ik me niet aan. Ik kon alle liedjes van Bill Haley en Elvis blindelings meezingen én ik maakte de opkomst van The Rolling Stones en The Beatles mee. Ik leefde in het hartje van Antwerpen en ik hield van de verschillende stijlen en leefwerelden die voor mijn ogen samenvloeiden. Ik zat middenin het mekka van jezelf ontdekken, maar mijn ouders hielden mij kort. Ze zouden me dag en nacht hebben binnengehouden, moesten ze dat gekund hebben. Maar ik was eigenwijs en hoe meer ze mij dingen verboden, hoe vaker ik er in mijn eentje opuit trok. Ik zwierf tot laat rond in het centrum, maar al snel ging dit me vervelen. Ik begaf me steeds vaker in de verlaten, donkere steegjes. Geen idee wat ik daar zocht, maar het heeft me alleszins niet goed gedaan. Ik vond foute vrienden, foute liefjes, foute middelen. Ik werd geïnfiltreerd in het heftige nachtleven van de achterbuurten. Ik bouwde een uitgebreide kennissengroep op, werd aanvaard, gerespecteerd. Maar al snel geraakte ik door het weinig zakgeld heen. Uitgaan, drank en drugs waren duur. Nog steeds waarschijnlijk. Ik had ze al vaak genoeg zien staan; meisjes op de hoeken van een straat. Ze verkochten hun lichaam. Maar ik weigerde mij zo schaamteloos tentoon te zetten. Wat zouden mijn ouders, mijn school, mijn buren denken? Ik had het geluk om nog naar school te gaan, iets waar velen maar van konden dromen. Maar ik was nu eenmaal niet slim, nooit geweest. Hoe verder de weken verstreken, hoe vaker ik naar drugs verlangde. Maar ik kon het mij niet langer permitteren. Mijn vriendje op dat moment weigerde mij nog te trakteren en liet me van de ene dag op de andere vallen. Eind 1958 nam Ronny me onder zijn hoede. Hij liet me werken in zijn bar, zorgde voor een goed loon. Ik kreeg per avond uitbetaald maar kwam nog steeds niet toe. XTC was duur, maar zo verleidelijk. Ronny behandelde me goed en toen hij voorstelde mijn werk naar boven te verhuizen, kon ik niet weigeren. Ik wist wat me te doen stond en ik had er vrede mee. Er waren tientallen meisjes die geld kregen voor seks. Ronny kocht me verleidelijke setjes ondergoed, die ik angstvallig voor mijn ouders verstopte. Ik schaamde me dan niet, mijn ouders zouden dat wel doen. Na enkele maanden besloot ik school op te geven en bij Ronny in te trekken. Hij had mij een eigen kamertje geregeld, waar ik kon werken en slapen. Het kamertje was voorzien van het hoogstnodige; een bed weliswaar, een douche en een toilet. Mijn ouders deelde ik mee dat ik de man van mijn leven had gevonden en ik vertrok zonder pardon. En dan was er die middag in 1959. Ik was de stad ingetrokken, op zoek naar nieuwe kleren. Op de markt botste ik op een Fransman, die me de weg vroeg. We raakten aan de praat en halsoverkop raakten we verliefd. Een sprookje, zou je denken. Een happy end? Nee, dat niet. Dit is het echte leven, dit is de realiteit.
Hij vroeg me ten huwelijk, smeekte me met hem mee te komen. Terug naar Frankrijk. Ik had bedenktijd nodig, was nog steeds verslaafd aan het nachtleven en drugs. En toch zou ik er met hem vandoor gegaan zijn, mijn job en oude leventje achterwege gelaten hebben. Maar ik werd zwanger. Mijn prins op het witte paard ging er als de bliksem vandoor en Ronny liet me vervangen door een jonger meisje. Ondertussen hadden de geruchten over mijn job mijn ouders bereikt en maar schoorvoetend namen ze me weer in huis. Acht en een half maand later beviel ik van een zoontje. Ik noemde hem Serge, naar mijn eerste grote liefde. Serge is ondertussen al lang getrouwd, woont samen met zijn vrouw en heeft twee tienerkinderen. Zelf durf ik niet meer buitenkomen, al tientallen jaren niet meer. Ik was begin de twintig en werd nageroepen doorheen heel de stad. De geruchten rondom mij verspreidden zich vliegensvlug en werden elke keer wat meer aangedikt.
Ik was een hoer. Ik was de bekendste hoer van Antwerpen. Ik zou het met de directeur hebben gedaan, mijn leerkracht Nederlands was een vaste klant en ik was blijkbaar niet vies van gepensioneerde mannen. Het sloeg allemaal nergens op. Serge werd door de andere jongens op school vuil bekeken. Niemand wou bevriend zijn met het joch van een hoer, dat waarschijnlijk niet eens wist wie zijn vader was. Ik heb al eeuwen geen contact meer met Serge, dat was zijn keuze. De schaamte was hem teveel geworden en hij besloot dat hij genoeg vernederd was.
Ik heb mijn kleinkinderen nog nooit ontmoet.
Ik heb geen man, geen vast werk en geen echte vrienden.
Ik was mooi en ik dacht dat de toekomst niets dan geluk zou brengen. Ik had dromen en ik ging het maken.
Ik ben bijna 70 en al mijn oude glorie is ongezien verloren gegaan.
Ik heb niets behalve een verleden dat ik liever zou vergeten.
En ik weet dat ik beter kan; in een andere tijd, op een andere plaats.
http://img255.imageshack.us/i/11sun111.jpg/
Reacties:
de liefde verdreef
Hiermee zeg je dat ze de liefde wegjaagden. Je bedoelt vast dat ze de liefde bedreven... ;l
En het is kei mooi.
Echt, ik vind het mooi.
En je beschrijft het zo realistisch.
RENNNIIEEEEE!!!
Dus toch de hoer?
En voor de onnoemelijkste keer:
DIT.
IS.
NIET.
SLECHT.
Capiche?
*waar kan ik stemmen?
*Love you, Zoef
niet meteen wat ik had verwacht toen ik het postsecret bekeek..
MAAR.. zeer goed.
hehehe (l)
nee ik zweer, het is mooi <3