FanFic.nl

Mister diva, can you break my heart?

1

Zijn elegante huid straalde zo mooi in het zonlicht.
Dat het elke oog kon verblinden.
Hij liep over straat, hij liep tot hij niet meer lopen kon.
Weg van de menigte, weg van de drukte.
Maar vooral weg van het leven dat hij niet wilde leiden.
Mensen dachten dat hij zo stil was,
Omdat hij te verlegen was om te praten.
Maar de waarheid is, dat hij gewoon geen zin had om te praten.
Geen zin om te doen alsof hij dit leventje geweldig vond.
Hij vond het ook geweldig,
Toen ze nog niet zo commercieel werden,
Toen Tokio Hotel niet stond voor media-geil,
Toen ze nog vrije tijd hadden,
Maar vooral Toen Bill hem nog zag staan.
En hij weet zeker, dat Bill niet eens doorheeft dat hij weggerend is,
Want hij heeft het vast te druk met over zichzelf te praten.
De jongen liep richting het meer,
Het meer dat niemand ken, waar hij altijd zit om zichzelf terug te vinden.
Hij liet zich neer zakken, en keek over de gestrekte horizon.
Wat miste hij die tijd.
Ze hadden zoveel plezier, en nu ze zó ‘populair’ zijn, is het in één keer weg.
Hij dacht na over die tijd, probeerde herinneringen op te halen.
De jongen zuchtte diep, terwijl hij de strijd op gaf om zijn tranen in bedwang te houden.
Waarom hij huilde, wist hij niet,
Het is moest er tóch een keer uit.
‘‘Gustav?’’ hoorde de jongen.
Zin om, om te kijken wie het was had hij niet, dus bleef hij zitten zoals hij zat.
Terwijl hij snel zijn tranen wegveegde.
De persoon die zijn naam uitsprak kwam naast hem zitten.
En het was uitgerekend de persoon die Gustav op dit moment niet wou zien.
‘’Hé, Gustav, gaat het?’’ fluisterde de stem van Bill.
Hij keek even argwanend naar Bill.
‘’ Ziet het eruit dat het goed gaat? Ik ben net weggerend bij één of ander interview.
Wí¡t zullen de media hiervan smullen zeg, ‘Drummer Tokio Hotel frustreert weggerend’
En dan hebben jullie weer de aandacht waar jullie zo geil op zijn!’’ schreeuwt Gustav er boos uit.
Hij zag hoe Bill hem geschrok aankijkt, door zijn uitbarsting.
Meestal is Gustav wel een rustig persoon, die niet zo gauw zijn gevoelens - en al helemaal niet zijn boosheid - laat zien.
Maar dit keer was hij het écht zat.
‘’Gustav, doe rustig’’
Door dat antwoord knapte er iets in Gustav en was hij echt woest.
Op dat moment wist hij niet waarom hij boos was,
Maar hij was het wel, en niet zo’n beetje ook.
‘’ God, Bill.
Je snapt er helemaal niets van hé? Waarom denk je dat ik ben weggerend?
Zodat straks de hele mediatroep over ons kan schrijven? Zodat jullie de aandacht krijgen, die jullie zó hard nodig hebben? Nee, daar doe ik het niet voor als je dat soms denkt.
Ik kan er niet meer tegen, tegen dit leven, doen alsof ik het naar mijn zin heb.
Ik hoef al die aandacht van die media niet.
Alles wat ik wil is aandacht van jou!
Maar jij ziet het niet, en het doet me pijn, dat je me niet ziet.
Ik houd van je Bill’’ Wat eerst als geschreeuw begon, eindigt met gefluister.
Bill kijkt Gustav aan zonder maar één woord te zeggen.
Gustav had de behoefte ineens ook niet meer om nog een woord met Bill te wisselen.

Reacties: