FanFic.nl

Schrijfwedstrijd Dorien/CosmicPurple

3. Find Me

Roekeloos reed Jay rondjes in zijn gloednieuwe auto. Het gas was goed ingedrukt, geklemd onder zijn grote voet, en het wagen kwam op volle snelheid vooruit. Zijn haren wapperden moeiteloos mee in de harde wind en zijn stoere, zwarte zonnebril lag op zijn neus. Hij scheurde letterlijk over de wegen. Jay was opzoek naar iets. Niet zomaar iets, maar een plaats. Het was een manier om zijn nieuwe auto uit te testen en zijn tegelijk ook snel te vinden wat hij zocht. Dit keer was het zijn beurt, en hij wilde het zo moeilijk mogelijk maken voor haar. Dat had zij ook gedaan. Toen zij aan de beurt was, heeft hij het nog heel moeilijk gehad om haar terug te vinden. Hij had zichzelf in zijn kamer opgesloten om de verleiding om haar stiekem meteen te achtervolgen te weerstaan. Deed hij dat wel, dan zou het betekenen dat hij valsspeelde, en helaas mocht dat niet. Helaas.
Zij was aan zet in dit fantastisch spelletje dat ze hadden verzonnen. Ze nam zijn huissleutels mee, voor het geval dat ze besloot terug te keren terwijl hij nog aan het zoeken was. En toen vluchtte ze, haastend om een plek te vinden waar hij haar nooit zou zoeken. Na 4 uur had hij haar gevonden. Hij was te goed in dit spelletje. Hij had haar zo gevonden, net als alle andere keren dat zij hem slimaf probeerde te zijn. Hij won en zij verloor, wat betekende dat zij een door hem gekozen taak moest uitvoeren. Hij ging niet op in de details, ze waren niet zo onschuldig als ze klonken. Zolang hij zou blijven winnen, was het goed. Hij bleef winnen en zij mocht blijven proberen tot het haar lukte, waar hij toch redelijk zeker over was dat het nooit zou gebeuren.
Nu reed hij met zijn vette wagen over de snelwegen, steeds verder af van zijn huis. Zijn richting was nog niet bekend, hij moest nog een plaats zien te vinden waar hij haar naar hem zou laten zoeken. Het enige wat hij wist, was dat hij zo ver mogelijk zou gaan. Veel verder dan zij ging. Zij ging naar een andere wijk, maar hij ging naar een andere stad.  
Hij keek op de komende verkeersborden. De letters werden langzaamaan steeds duidelijker te lezen, en toen hij eenmaal de plaatsnamen zag besloot hij de derde uit te kiezen. Dat bleek Oberhausen te zijn. Dat was de stad geworden waar hij zich zou verstoppen. Het was gelukkig niet al te ver weg, hij moest immers ooit nog weer eens terug naar huis zien te komen en dat had hij het liefst snel.
Hij nam de eerstvolgende afslag richting Oberhausen. Het was best verlaten op de wegen, dus des te meer kans had hij om de snelheid van zijn auto te testen. Hij drukte de gas verder in en voor hij het wist was hij al bij zijn eindbestemming geraakt. Een klein welkomtsbord stond aan de kant van de weg en gaf aan dat hij zich in de stad bevond. Hij kende de weg maar half, maar hij hoopte dat zij de stad helemaal niet kende. Dan zou zijn plan ook in duigen vallen.
Snel reed hij naar de enige plaats die hij ooit eerder bezocht had en parkeerde in een van de parkeervakken die ernaast lagen.
‘En nu verstoppen,’ mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij zijn auto uitstapte. Vastberaden liep hij over de stoeptegels van Oberhausen. Zekerder dan ooit zocht hij zijn verstopplek op. Hij wist zeker dat hij haar er nooit zou vinden, onmogelijk. De boom naderde. Die ene boom waar hij ooit in zijn jeugd op was geklommen, helaas niet met leuke gevolgen. Het waren geen fijne herinneringen. Hij was vast komen te zitten, huilend om zijn moeder die gezellig even een winkel in was gelopen. Hij had er wel twee hele uren vastgezeten, te bang om te vallen. Nu kon hij het wel weglachen, het gebeurde hem geen tweede keer. Hij was dan ook geen klein jongetje meer.
Onhandig plaatste hij zijn voeten op boom en probeerde zich op te hijsen aan de dikke takken die boven hem uitstaken. Stuk voor stuk kwam hij omhoog, gleed af en toe terug naar beneden, maar kreeg het toen toch voor elkaar om zich te plaatsen op een grote tak. Hij hoorde een kleine kraak, maar hij vertrouwde erop dat de tak hem wel zou houden. Hij was immers ook niet echt dik, eerder dun.
Hij haalde zijn mobieltje tevoorschijn, dat had hij nodig nu. Snel zocht hij naar haar naam tussen alle contacten in en drukte op het groene knopje om haar op te bellen. Het mobieltje ging over. Enkele piepen en ze hoorde haar stem door de speakers galmen.
‘Mina, in Oberhausen.’ En voordat Mina kon antwoorden hing Jay al op. Nu moest ze hem maar proberen te vinden. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. Dit zou haar nooit lukken.
 
 
‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en het zit in een boom...’ Verschrikt keek hij op toen hij haar stem hoorde. Zijn ogen daalden naar beneden en keken naar de gestalte die er zich bevond. Mina. Ze had hem gevonden. Dat kon niet...
Ongelovig wreef hij in zijn ogen en keek nog eens goed naar de gestalte.
‘Mina? Hoe...’ Hoofdschuddend hield hij zich weer beet aan de dikke takken waar hij al eerder hulp aan had gehad en daalde zo langzaam weer naar beneden, op het vaste grond. Dat voelde al veel beter aan dan in de lucht te zweven en geen houvast te hebben. Hij kon voelen hoe zijn benen lam waren geworden door bewegingsloos te blijven. Hij schudde ze even kort om ze wakker te maken en richtte zich toen op het meisje voor hem.
‘Ik vind je wel, ik heb het je gezegd. Oberhausen is mijn geboorteplaats, zou je moeten weten.’
‘Maar, de boom, ik... Ach laat maar.’
‘Dus heb ik toch eens eindelijk gewonnen hè?’
Een grijns sierde haar gezicht van oor tot oor. Het beviel hem niet. Bij lange na niet. Vooral omdat ze veelbelovend met haar handen wreef. Veelbelovend voor haar, angstig voor hem.
‘Laten we eerst terug naar huis gaan, dan komt de rest.’ Met die woorden vertrokken ze weer terug naar zijn huis.
 
 
Enkele uren later waren ze thuis, allebei met een warme koffie in hun hand en de tv hard aan op een of ander muziekzender. De stilte in huis was rustgevend, vooral nadat ze hem een opdracht had gegeven. Hij begreep er weliswaar niets van, maar hij was al blij dat het niets ernstigs was. Hij hoefde alleen maar een camera op te zetten op de plaats waar hij al zijn kostbare beelden bewaarde, in de woonkamer, op het stukje dat boven de openhaard uitstak.
‘Jay, nu is het mijn beurt. Ik mag weer gaan,’ mompelde Mina met een licht onzekere stem. Ze had een plan in haar hoofd, al was hij wel erg gewaagd. Ze wist zeker dat ze eindelijk eens een keer niet zou verliezen, dat hij hem niet binnen een klein uurtje kon vinden, maar dat hij dagen, misschien zelfs weken naar haar zou blijven zoeken. En ze wist precies hoe ze ervoor kon zorgen dat hij het niet opgaf en haar wel móest blijven ze zoeken. Ze had zo haar zekerheden. Ze zou het enige ding meenemen waar hij veel waarde aan hechtte. Vooral omdat zij het hem ooit cadeau had gegeven omdat ze wist dat hij ervan hield. Hij wilde een verzameling.
‘Ik wil dat jij je weer in je kamer opsluit. En je blijft hoe dan ook daar, hoor je me? Niet valsspelen,’ maakte ze hem duidelijk. Ze stond op en trok hem mee zijn kamer in. Hij mocht echt niet zien hoe zij ging, anders zou heel haar plan in duigen vallen.
Jay liet zich meevoeren en zette zijn deur, die meteen achter hem was dichtgeslagen, op slot om niet te kunnen ontsnappen. Hij liep naar zijn bed toe en liet zich erop liggen. Waar zou ze naartoe gaan? Ze kon niet al te ver gaan, hij vond haar toch altijd wel weer. Ze was helaas niet de beste in het uitzoeken van plekken die goed verborgen waren. Daar had hij toch een groot voordeel in.
De tijd verstreek en Jay begon zich te vervelen, dood te vervelen. Hij had geen televisie in zijn kamer, hetzelfde gold voor een stereoinstallatie en een computer. Veel kon hij dus niet doen, alleen maar het tikken met zijn vingers kon hem enige vorm van plezier laten beleven. De volgende keer moest hij maar meer sparen, dat leek een beter idee dan alles zo klakkeloos uit te geven. Een zucht verliet zijn mond. Voor de zoveelste keer checkte hij het display van zijn mobieltje. Nog steeds niet gebeld. Hoe lang kon het duren? Het was al uren geleden dat ze vertrok. Ze moest met hem aan het dollen zijn.
Net toen hij het mobieltje weer weglegde, hoorde hij zijn vertrouwde ringtone. Snel nam hij op en zette het mobieltje aan zijn oor.
‘Mina! Waar bleef je nou?’ Hij hoorde geen reactie. Het was alleen maar stil. Eng, raar, maar stil. Het voorspelde niets goed, een onrustig gevoel bekroop hem.
‘I stole your duck and took him to Las Vegas.’
De lijn was dood.

Reacties:

Kayley zei op 28 maart 2010 - 13:53:
Haha
Dit had ik zo niet verwacht.
Eigenlijk.
Nee, echt niet. o.o

I liked it! (:

xSoParanoid zei op 28 maart 2010 - 10:41:
Omg Geniaal
ik vind die spelletje eigenlijk best Cool >__<
zou ik ook willen doen !

missxangel zei op 28 maart 2010 - 8:29:
Omg geweldig
I love it.
Veel plezier in Engeland