FanFic.nl

Schrijfwedstrijd CosmicPurple

Fear doesn't exist

Plaatje:
http://img716.imageshack.us/img716/3497/1236210240mom34hbo871ey.jpg

Ik tuitte mijn lippen voor de laatste keer en bekeek mezelf van alle kanten nog eens, door een rondje voor de spiegel te draaien. Mijn lange bruine haar zat hoog en strak vastgebonden. Mijn lippen knalrood gestift. Mijn lichaam verhult in een witte glitter tuniek. Mijn voeten verpakt in rode pumps waar ik onhandig in probeerde te staan. Waar waren mijn afgetrapte nikes en joggingbroek als ik ze nodig had? Dit was pijnlijk.
En toch moest ik toegeven dat ik er leuk uitzag. Vrouwelijk, maar mooi.
Zelfs ikzelf zag mezelf niet vaak zo. Ik zag er liever uit als een jongen, dan een opgemaakte tut.
‘Sun, ben je klaar?’ riep mijn vader. Ik likte nog eens over mijn tanden om zeker te weten dat ik er geen lippenstift op proefde. Gelukkig was dat niet het geval.

‘Wauw, wat zie je er mooi uit.’ Mijn vader zat tegen de deurpost aangeleund en keek me bewonderenswaardig aan. ‘Bedankt,’ bloosde ik en griste het rode handtasje - dat ik van Justine, mijn vriendin, had geleend - van de kaptafel. ‘Kunnen we gaan?’ vroeg ik en knipperde eens overdreven met mijn wimpers. ‘Nadat ik je even zo in mijn gedachtes heb opgeslagen.’ Weer bloosde ik. Complimentjes waren nieuw. ‘Kom op, ouwe zak. Laten we maar gaan.’
Hij mompelde verontwaardigd dat het wel goed met me zat en liep voor me uit de trap af.
‘Er staat een glas cola op het aanrecht,’ deelde hij me mee en zocht verwilderd naar zijn autosleutels. Ik nipte, nu toch wel aardig nerveus, aan de cola. ‘Hebbes,’ riep hij enthousiast en zo plots dat ik mijn cola uit mijn handen liet glijden. Ik slaakte een gilletje en greep naar het aanrecht. ‘Oh, sorry lieverd. Gaat het?’
Ik knikte in de war en nam afstand van het kapotte glas op de vloer. ‘Ga jij maar even zitten, dan ruim ik dit even op. Maak je jurkje maar niet vies.’
Helemaal van de wereld knikte ik en liep naar de woonkamer, waar ik plaats nam op de hartvormige bank.

‘Zo, klaar. Liet ik je heel erg schrikken?’ vroeg hij liefelijk en streek over mijn wang. Zo deed hij nu al maanden, al vanaf mama hem verlaten had. ‘Eh, ja. Een beetje. Ik denk dat ik nerveus ben voor straks.’
‘Heb je mama heel erg gemist?’
‘Ja, heel erg.’
‘Het zal je goed doen.’ Ik knikte en stond toen op om mijn lippenstift bij te werken. Dit klopte zó niet. Ik die dat deed. Alsof de aarde en Jupiter op een lijn zaten.

‘Gordel om.’ Ik deed wat hij me vroeg en frutselde wat aan mijn slordig rood gelakte nagels. De auto begon onder me te bewegen en ik hoopte plots dat ik er gauw van af was. ‘Je bent het van plan te vertellen. Ja toch? Daarom doe je zo.’
Hij had me door. Ik trok een gezicht en schudde mijn hoofd. ‘Ja dus.’
‘Nee,’ sprak ik tegen. ‘Hoe lang ken ik je nu al?’
‘Vanaf mijn geboorte?’ Al zestien jaar, wat werd ik toch oud.
‘Juist. Dus lucht je hart maar.’
‘Ja, misschien vertel ik het. Misschien.’
Daarmee was het onderwerp gesloten, en we wisten het beiden, we waren beiden niet zulke praters.

Papa stapte uit en liep een halve rondje om de auto, om het autoportier voor mij te openen. Ik glimlachte en stak mijn hand uit, zodat hij die kon aannemen.
Alles ging zo netjes, sierlijk en vrouwelijk dat ik me afvroeg of ik het wel echt was.
‘Bedankt,’ zei ik bijna fluisterend en kruiste onze armen. We werden hartelijk verwelkomd door prachtig klinkende jazzmuziek. Typisch iets voor tante Yvonne om zoiets te draaien op haar trouwerij. Zou mama er al zijn? Ik besloot aan te schuiven aan een tafeltje met papa en gewoon af te wachten.

‘Sunrise!’ Mama kwam aanlopen en spreidde haar armen wijd open om mij op te vangen. ‘Mama,’ glimlachte ik oprecht en stond op om haar innig te knuffelen. ‘Liefje toch, wat ben je dun geworden.’ Ik wilde net grappen dat het haar schuld was, maar papa was me al voor; ‘Dat komt door jou.’ Helaas meende hij het. Het bloed steeg naar mijn wangen en om het maar te verbergen, begroef ik mijn gezicht in haar hals. Ze rook vertrouwt, zoals ze altijd al geweest was. Ondanks dat ze zo onverantwoord was geweest en nog steeds was.
Ze negeerde mijn vader volkomen toen ze me losliet en naast me kwam zitten.
‘Hoe gaat het met je? Sorry, ik had het zo druk. Ik heb niet eens langs kunnen komen.’ Ik besloot maar niet te reageren en omhelsde haar weer. ‘Ik heb je gemist,’ zei ik verlegen en blies schokkend uit. ‘Ach liefje, ik jou ook. Wat ben je mooi! Sinds wanneer ga jij voor een jurkje in plaats van een lelijke vest? Het staat je enig!’ Ze neemt me even goed in zich op en knikt dan goedkeurend. ‘Laten we eens samen shoppen, dan kopen we meer van die soort tuniekjes.’ Ik hield wijselijk mijn mond en knikte maar wat. Wetend dat daar toch nooit iets van zou komen. ‘Ah mooi. Vind je de…’
Ik brak haar af door een vinger voor haar lippen te leggen. ‘Mam, eigenlijk wilde ik je iets mededelen.’
Ik schraapte mijn keel en haalde even diep adem. Bang als ik was, keek ik haar niet aan. ‘Mam…’
‘Oh, wacht eens lieverd. Ik wil je aan iemand voorstellen.’ Bruut als ze altijd al was, wapperde ze met haar hand voor mijn gezicht en wende haar aandacht ergens anders naar. ‘Lola! Lola! Ik ben hier,’ probeerde ze boven de muziek en geklets van de mensen uit te komen.
Een jong uitziende vrouw met prachtige vormen kwam onze kant op huppelen. Ze was zó mooi. Even dacht ik te zweven. Ze knuffelde mama innig en gaf papa en mij toen een hand. ‘Jon, Sunnie. Dit is Lola, mijn vriendin.’ Ik glimlachte formeel naar Lola. Hoeveel ouder dan ik was ze wel niet?
Nu durfde ik het mam al helemaal niet te vertellen dat ik biseksueel was. Niet met iemand anders erbij. Ik wilde het graag aan mama kwijt, al was ik bang voor haar reactie.
‘Fijn je eindelijk te ontmoeten Sunrise, je moeder vertelt veel over je.’ Ze sloeg een hand om het middel van mijn moeder en keek haar verliefd aan. Pas wanneer ze een korte zoen deelden besefte ik dat Lola meer was dan zomaar een “vriendin”�. Ik was bang voor het ene waar ik het minst bang voor hoorde te zijn. Fijn, had ik weer.

Reacties:

jorinloveth zei op 28 maart 2010 - 20:50:
Ik vond het geniaal
en het is totaal niet crap
Jij schrijf geniaal en prachtig! <3

Kayley zei op 28 maart 2010 - 14:00:
Omg
Dit is zo totaal geen crap!
Het is leuk. (:
En een beetje awkward voor die vader en Sun.
Maar leuk!

NovaFlowne zei op 28 maart 2010 - 13:34:
Het is geen crap en dat weet je al.
Je weet mijn mening al en ik vind het nog steeds heel erg mooi.
Twijfel niet zo veel aan jezelf, je kan schrijven en dat heb je bewezen ook.

xSoParanoid zei op 28 maart 2010 - 13:24:
Lowl Ik vind het wel grappig hehehe XD
wou ze vertellen was moeder zelf eentje Lowl >__<!
whehe sunrise is btw een mooie naam :'D
vond geen crap hoor
>__< it was echt funny
alleen ie vader vond ik eng