FanFic.nl

Stand Alone's

Bills new carreer

Hij ijsbeerde door de gang van betonnen muren en linoleum vloer, het tapijt dempte zijn voetstappen. Hij pulkte aan zijn nagels, jongleerde met de microfoon die hij door een man met baard in zijn handen gedrukt had gekregen en kuchte om de zoveel tijd. Hij sprak binnensmonds tegen zichzelf, want wí¡t moest hij zeggen?
‘Beste paparazzi… -luitjes. Ik stop met zingen.’
Ja, daarmee zou het wel duidelijk zijn. Natuurlijk. Maar het was zo onsubtiel. En hiermee zouden een triljoenbiljoen meisjes een hartaanval krijgen, dan zou hij opgesloten worden voor massamoord en dan was het allemaal voor niets. Nee. Toch maar niet.
Maar wat kon hij dan zeggen?
‘Kijk, mensen. Ik euhh… De dokter zegt dat ik moet stoppen met zingen omdat ik anders over vijf jaar geen stem meer heb. En ik zou dan nog graag tegen Tom willen zeggen dat meisjes gevoelens hebben en dat hij een idioot is.’ Nee. Dan zou hij liegen. Afgevoerd.
“Bill, kom je?”� Tom leunde tegen de deurstijl en keek naar zijn broer. Waar maakt hij zich druk om?, vroeg Tom zich af. Het is maar een gewone persconferentie, dacht hij toen. Hij wist het niet. Nóg niet.

Hij hijst zijn broek wat hoger op en drukt de pet wat verder over zijn ogen. Het gepiep van zijn sportschoenen is al wat de gang vult. Een gang van beton, met aan de uiteindes ramen van dubbelglas die de hele muur beslaan.
Er is geen tapijt om zijn voetstappen te dempen. En daarom denkt hij terug. Terug aan toen hij nog tapijt onder zijn voeten verdiende. Toen hij nog volledige privacy verdiende, toen er geen ramen waren waardoor mensen - fans - naar binnen konden kijken.
Nu stelt hij zichzelf tentoon. Zichzelf, wat op zich een verkeerd woord is. Hij is zichzelf niet meer. Toch niet de zichzelf die hij ooit was. Nee, nu is hij niet Bill, de zanger. Nu is hij Bill, de conciërge.
Zijn zwarte haren zijn niet meer. Nu zijn ze wit. En rood. Wit en rood.
Zijn make-up is er ook niet meer. Zijn wenkbrauwpiercing ook niet. De tongpiercing wel, daar kon hij geen afstand van doen.
En zijn nagels. Dat is de hel. Het enige waar hij nog elke dag om zeurt. Ze zijn ongelakt en kort, anders kan hij zijn werk niet naar behoren doen.
Het is nu precies zeven jaar geleden, Bill is 28. Tokio Hotel is gestopt, maar enkele maanden later vormden Georg en Tom de kern van een nieuwe band: Conscious Bullet. Gustav is nu, naast Perez Hilton, de hotste roddel-en-celebrity-blogger. Waar zijn vroegere connecties al niet goed voor zijn.
En Bill leeft hier, in Berlijn, werkend als conciërge in een bedrijf dat vooral ’s nachts actief is. Wat er dus voor zorgt dat Bill ook voornamelijk ’s nachts werkt. En dat vindt hij best.
Hij wordt zo af en toe nog herkend, maar de laatste Tokio Hotel golven worden weer vlak. Behalve zijn buurmeisje, Elisa, in het appartementje waar hij nu woont, die blijft fan. En ze heeft haar idool - in min of meer getransformeerde vorm - naast zich wonen. Bill zingt af en toe voor haar, soms luisteren ze samen naar het laatste album dat TH uitbracht: Strange. Met als eerste single natuurlijk Strange, in samenwerking met Kerli, voor de Alice in Wonderland-film.
Lang vervlogen tijden. Bill zucht.
Elise is Nederlandse, die een tijd in Spanje heeft gewoond omdat haar ouders het Nederlandse weer beu waren. Ze verhuisde terug, maar ook zij werd het daar in het Noorden beu. Dus verhuisde ze naar Berlijn, vlak voor Bill besloot te stoppen met zingen.
Hij klikt de zaklamp aan de gordel om zijn heupen aan en schijnt door een donkere gang. Niemand. Niets. Geen geluid.
“Mooi zo.”� fluistert Bill zachtjes, tegen zichzelf. Nog iets dat verandert is. Hij praat nu tegen zichzelf. Elke dag meer en meer. Volgens Elise ligt de oorzaak bij zijn werk. Het is een heel eenzame, ondankbare job. Maar Bill vindt het best. Hier bekritiseert niemand hem om zijn uiterlijk of zijn gedrag. Zolang hij maar doet wat hij moet doen. En dat doet hij. Met een zeker plezier. Onbeschrijfbaar, onbegrijpbaar plezier.
Maar het is en blijft plezier. Iets dat Bill nu meer dan ooit verdient.
“Kaulitz!”�
Bill draait zich om. Hij glimlacht als hij ziet wie er aan komt lopen. Elise, bruin haar, paarse mascara, flodderige kleren. Ze grijnst, en in haar handen heeft ze een doos pizza vast.
“Je kent me te goed, jij.”�
Ze knikt en komt naast hem staan. Bill snuift de geur op. Ham en ananas. Zijn favoriet.
“Kom, we moeten onze bezigheid van vorige nacht nog verder zetten. Kopieermachine in Johnssons kantoor, koffiezetapparaat in de lounge. Jij hebt toch ooit twee skateboards in je berghok gevonden? Ik heb altijd al eens willen skateboarden in de kantine.”�

Reacties: