Hoofdcategorieën
Home » Overige » Nog geen titel, geschreven door Sunrise & Sunset » Anne, hoofdstuk 5.
Nog geen titel, geschreven door Sunrise & Sunset
Anne, hoofdstuk 5.
Dat is óók weer een verschil tussen Karen en mij. Ik hou van surrealisme, en alles wat van fantasie te maken heeft, terwijl Karen eerst iets moet zien vóórdat ze het kan geloven. Als vanzelf begin ik meteen te tekenen, terwijl ik helemaal niet het gevoel heb dat ik dat zelf doe, alsof iemand mijn hand bestuurt en zo allerlei dingen op papier zet. Zo staat er ook ineens een draak op mijn papier. Het is niet zo dat ik zo’n gothic-achtig typje ben, hoor. Maar draken…, ik vind ze geweldig om te tekenen. Je kunt je helemaal laten gaan, niemand zal vreemd opkijken als jij een groene draak tekent, terwijl ik zeker weet dat als ik bijvoorbeeld een groene hond zou tekenen, Karen mij met van die half dicht geknepen ogen, haar bijna helemaal weg-geëpileerde wenkbrauw, wat nu dus eigenlijk niet meer dan een potloodstreep is, aan zou kijken. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Lina helemaal lijkbleek geworden is. Zou iemand iets vervelends tegen d’r gezegd hebben? Karen in ieder geval niet, die zit nu naast me naar haar muziek te luisteren. Als de bel gaat, springt iedereen op om als en kip zonder kop met z’n allen door de deuropening naar buiten te lopen. Als ik zie dat Lina helemaal bevend op d’r stoel is, loop ik naar haar toe. ‘Gaat het wel?’ ‘Ja.. nee, kunnen we even naar buiten gaan?’, vraagt ze. Haar ogen zijn helemaal rood geworden. Zonder iets te zeggen lopen we naar buiten. Als we de straat oversteken, zie ik aan mijn linkerkant ineens een zilveren sportwagen die op volle snelheid over de weg sjeest. Ik probeer Lina samen met mij nog naar achteren te trekken, maar het is al te laat.. Een schreeuwende pijn verspreidt zich één seconde door mijn hele lichaam, en dan voel ik niks meer.
YIKES!!!
Dorien, WAT GEBEURD ER???!!!
Ga maar verder