FanFic.nl

Our own Humanoid world

8. Dinsdag middag 23/02/2010

Jorinde point of view
De jongens waren hun instrumenten aan het oefenen terwijl ik toe keek. Nu liep de spanning voor mij ook best hoog op. Na het concert zou ik hen eindelijk ontmoeten. Het zou vast zalig worden. Of dat hoopte ik toch tenminste. Ik was vooral benieuwd naar hun reactie. Zouden ze wel goed reageren? Ik dacht van wel. Ergens was ik er zeker van. We liepen weer backstage en gingen daar op de bank zitten. “Ik ben best wel nerveus om Makbule en Tosca te zien,”� “Ik eigenlijk ook,”� gniffelde Bill. “Oeeh,”� zei ik en stak mijn tong uit. Bill porde me in mijn zij waardoor ik snel opsprong en wegliep naar de andere kant van de kamer. Bill kwam me achterna, maar gaf het snel op. “Kleine,”� riep hij. “Lange,”� kaatste ik terug. Bill plofte in de zetel. Ik stond nog steeds op de stoel waar ik net was op gaan staan. De anderen kwamen nu binnen. “Wat zijn de kindertjes aan het doen?”� vroeg Tom. Nu sprong ik wel van de stoel af. “Niets,”� zei ik en ging weer naast Bill zitten. Tom trok een wenkbrauw op. “Waarom stond je dan op een stoel?”� vroeg hij. “Omdat ik dat lekker vind,”� zei ik. Tom kon niet lachen om mijn domme grappen en ging aan de tafel zitten en opende een tijdschrift. “Zullen we wat gaan eten?”� vroeg Bill. “Ja, is goed,”� zei ik. We gingen met een auto naar een restaurant ergens in het centrum van Rotterdam. Enkel Bill en ik. We deden wel veel samen. Ergens vond ik dat stiekem héél leuk. We gingen een McDonald’s in. We waren echt omringd door bodyguards en er stond zelfs paparazzi. Ik snapte soms niet hoe ze hen zo snel konden vinden en wiste waar ze naar toe gingen. Ik dacht dat ze ons gevolgd waren . Jaaj, we werden gestalkt. Bill en ik namen plaats en er ging zelfs iemand voor ons bestellen. “Wat een luxe,”� gniffelde ik. “Jah, dat wel,”� zei Bill. “Je houd er niet van hè,”� zei ik. “Je hebt het door,”� grijnsde Bill. “Je zou het veel liever zelf doen en zonder al die mensen om je heen,”� ging ik verder. “Je kent me al,”� knipoogde Bill. “Natuurlijk ken ik jou,”� zei ik. “Dat was een domme opmerking hè,”� lachte Bill. Ik knikte van ja. Bill krabde verlegen op zijn achterhoofd. De man die voor ons ging bestellen kwam terug en gaf ons onze eten. “Bedankt,”� zeiden Bill en ik in koor. We gniffelden even omdat we het tegelijk zeiden, en gingen daarna eten.

Dinsdag avond 23/02/2010
Jorinde point of view
De spanning steeg voor iedereen. Bill schudde me heen en weer. “Wat als ik nu de verkeerde op het podium haal?”� vroeg hij. “Je vraagt of Makbule op het podium wil komen,”� zei ik. “Maar wat als de verkeerde op het podium komt?”� vroeg Bill. “Gast, je bent nerveus,”� giechelde ik. Bill ging van zijn ene been op zijn andere. “Hoe zou je zelf zijn?”� vroeg hij. “Ik zou nog niet eens op gaan, maar moest ik echt jou zijn, dan zou ik gewoon opgaan en mijn ding doen,”� zei ik. Bill keek me onzeker aan. Hij had echt angst om de verkeerde op het podium te halen. “Adem rustig in en uit en alles komt goed,”� stelde ik hem gerust. Bill haalde overdreven in en uit. Ik gaf hem een por. Hij grijnsde. “Tot straks,”� knipoogde hij. Bill ging op en ik ging aan de zijkant van het podium toekijken. Ik had een zeer goede zicht op alles. Ik vond dit wel leuk, dit was al het tweede Humanoid concert dat ik zag, en het blijft gewoon goed. Bill keek een paar keer naar me. Hij deed het zo onopvallend mogelijk, maar het viel mega hard op. Die gast leek wel verliefd. Ik gaf hem aanmoedigende glimlachen en af en toe stak ik mijn duim omhoog. Ik vond nog steeds hun opkomst zalig. Met die soort van ei. Nu gingen ze iemand op het podium halen, bij World behind my wall. Bill wilde eerst Makbule op het podium halen. Midden in het liedje riep hij luid ‘stop’. “Kan er iemand op het podium komen?”� vroeg hij. Meteen begon de zaal te krijsen. “Ik zou graag Makbule op het podium willen,”� zei Bill. Zijn grijns was abnormaal groot. Na een paar seconden stond er een meisje langs hem. Toch anderhalf hoofd kleiner dan hem. Ze had een zwarte hoofddoek op. Dat moest ze zijn. Jaah. Ik maakte een nerveus vreugdesprong. “Ken je de rest van de tekst?”� vroeg Bill. Hij sloeg een arm om haar schouders. “Eeuhm jah, denk ik,”� zei ze. “Goed, Gustav?!”� riep Bill. Gustav ging verder met spelen net als de anderen. Eerst ging Bill verder zingen en hield toen de micro voor Makbule. Zachtjes zong ze de tekst. Bill hing iets om haar nek. “Vinden jullie ook niet dat ze na het concert even backstage mag komen?”� vroeg Bill aan het publiek. Het publiek begon te krijsen. Volgens mij wilde iedereen nu in haar plaats zijn. “Je bent uitgenodigd voor een Meet&Greet met ons en met nog iemand extra,”� zei Bill. Makbule keek hem verward en niet begrijpend aan. Ik kon het wel uitgillen van plezier. Ik klapte hyper in mijn handen. “Ssst,”� zei Dunja tegen me. “Sorry,”� zei ik terug.
Het concert ging nu verder. Makbule werd weer in het publiek geplaatst. Ze stond nu op de eerste rij. Ik hoopte stiekem dat Tosca tijdens In Your Shadow haar middelvinger ging opsteken, want dan wilde Tom haar uit het publiek halen. Toen kreeg ik het geniale idee om Tosca te sturen dat ze het dan moest doen. Ik kon haar zien vanaf hier. Ik wist zeker dat zij het was. Anders was ik wel stekeblind. Ik zag haar glimlachen. Toen was eindelijk In Your Shadow aangebroken. Nu was ik echt hyper. Ik hield mijn adem in. Al vanaf het begin van het liedje zat Tosca doodleuk haar middelvinger op te steken. Ik vond het zo geniaal om te zien. Ze glimlachte droog. Tom kon zijn ogen niet van haar afhouden. Dat kon zelfs ik zien en ik stond achter hem. Na de tweede strofe stopte Bill alles. Het werd muisstil in de zaal. Tosca bleef doodleuk haar middelvinger ophouden. Haar grijns en plezier werden met de seconden groter. Tom ging naar zijn micro. “Ik wil iemand die met me komt gitaar spelen,”� zei Tom in de micro. Meteen begon iedereen weer te gillen. Ik grijnsde breed. Nu ging het komen. Tom keek naar rechts. “Oeh, dat meisje daar met de middelvinger,”� grijnsde hij. Tosca haar middelvinger ging meteen omlaag en ze keek erg verbaast. Tom deed even zijn gitaar af en sprong in het publiek met zeker tien bodyguards om zich.
Tom was nu bij Tosca en nam haar hand. “Bitte?”� vroeg hij. “Eeuhm oké,”� zei ze. Samen liepen ze weer richting het podium en klommen er weer op. Er stonden nu ondertussen twee stoelen. Tom gaf aan Tosca de akkoorden zodat ze snel kon meedoen. “Ik weet wel niet of ik dit kan,”� zei ze. “Als je een middelvinger naar me kan uitsteken, kan je dit ook,”� plaagde Tom. Tosca glimlachte en nam de gitaar aan die haar gegeven werd. “Oké, Gustav!”� riep Bill door zijn micro. Gustav tikte af en meteen begon iedereen te spelen. Tosca kon ook meteen invallen. Ik sprong hyper op en neer en klapte in mijn handen. “Applaus voor…”� vroeg Tom. “Tosca,”� zei dus Tosca. “Applaus voor Tosca,”� zei Tom. Iedereen begon weer te gillen. Tosca glimlachte. “Ik vind dat ze een meet&Greet verdient,”� zei Tom. Hij gaf Tosca een backstage pasje. “Je zult niet alleen ons ontmoeten,”� zei Tom. Hij gaf Tosca een mysterieuze knipoog en ging toen zelfs met haar mee terug naar haar plaats. Tom was echt een man zo. Ik moest er wel om lachen. Hyper liep ik naar de backstage kamer. Zo meteen ging ik hen ontmoeten. Ik moest even gaan bekomen. Alles was zo perfect gelopen. Met een zucht ging ik even zitten. Dit werd zeker en vast geweldig. Ik was er meer dan 100% zeker van.

Reacties: