FanFic.nl

Schrijfwedstrijd e.d.

[2] Opdracht 3 - Schrijfwedstrijd ComsicPurple

http://img202.imageshack.us/i/6cuts.jpg/

Mijn leven was net een film. Een dramatische film, waarin niks goed leek te gaan. Waarin iedereen dood ging, en niemand gelukkig leek te zijn. Een film, die gebaseerd was op de keiharde waarheid. Mijn waarheid.
Acht jaar geleden was ik mijn laatste voogd kwijt geraakt, en niemand die dacht dat ik een nieuwe nodig had. Twee maanden leefde ik alleen, en niemand die dacht dat ik eenzaam was. In zestig dagen had ik mezelf dertig keer bezeerd, en niemand die het merkte. Om de dag één snee op mijn arm, en niemand die erom gaf.
Behalve het meisje, dat niks kon doen, simpelweg omdat ze geen invloed had. Behalve het dappere meisje, dat wel om mij gaf, simpelweg omdat ze hetzelfde doorging. Behalve het meisje, dat dood ging, simpelweg omdat God haar had uitgekozen.
God had mij ook uitgekozen, om ellende te lijden. Ik had nog een heel leven voor me. Een heel leven vol ellende. Maar ik wilde net als haar zijn. Het meisje dat mij liet zien, dat niet í¡lles ellende was. Dat het maar zo leek, dat er een velletje om de wereld zat, met ellende. En wanneer je sterk genoeg was, en dapper genoeg, konden we de echte wereld zien. Dat waren de momenten, dat ik besloot blij te zijn. Maar wanneer ik thuis was, kon ik het nooit nakomen. Want ik wist, dat ze er niet altijd zou zijn. Ik wist, dat hoe sterk, moedig, dapper en eigenwijs ze ook was, ze het niet kon. En elke keer dat ik het realiseerde, werd het me te veel. Om de dag bracht ik één snee op mijn arm aan. Tot haar dood. Want toen kon ze me zien. En ik kon haar niet teleurstellen. Ik besloot blij te zijn. Ondanks het gepest, geschop, gesla, gescheld, ge-alles-negatief. Ik wist dat ze me wel zou beschermen, wat er ook gebeurde. Ik wist dat zij er wel voor zou zorgen dat alles goed kwam. Want sommige levens hadden wél een happy end. En ik wist, dat ze haar happy end voor het mijne over had. Ik wist dat ze het niet erg vond dat ze mij in levende vorm moest achterlaten, aan een verschrikkelijke dood die ze al zag aankomen, als ze er alleen maar voor kon zorgen dat ik wel een happy end had. En in ruil daarvoor, deed ik alsof ik blij was. Voor mezelf. Ik dacht dat ik blij was, realiseerde me niet dat ik het slechts voor haar was. Realiseerde me niet dat ik in mijn situatie niet blij kon zijn. En toch had ik een happy end. Ik was gesprongen. Ik wilde slechts bij haar zijn, ik wilde slechts geluk voelen. Ik was twaalf, maar ik was blij. Ik was blij, omdat ik weer bij haar kon zijn. Ik kon weer bij haar zijn, en echt blij zijn. Niet slechts doen alsof. Nee, ik werd echt blij, voor het eerst voelde ik echt geluk. En waar geluk voelde fijn. Ik was twaalf, maar ik was blij. Ik was geen fragment van een seconde bang toen ik daar stond. Op de hoogte. Want ik wist, dat zij me opving. Ik wist, dat de grond zachter was dan hij leek. Het was de grond niet die hard was, het was het geweld dat me daar kreeg. Hij kende me inmiddels. Ik wist dat ze er allebei inmiddels goed in waren geworden, mij op te vangen. Ze leken er in getraind. Ik was twaalf, maar ik was blij. Ik was blij, en nooit meer zou ik het tegenovergestelde worden. Ik was twaalf, en nooit meer zou ik ouder of jonger worden. Ik bleef twaalf, en simpelweg gelukkig.

Reacties: