Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » I Will Find Her! » Die
I Will Find Her!
Die
“Is dat wel een goed idee? Misschien moet je nu niet alleen zijn”¯, waarom niet? Is ze bezorgd over mij?
“Alstublieft?”¯ vraag ik opnieuw.
“Oké, maar blijf dicht bij het huis.”¯
Waarom zou ik dicht bij het huis moeten blijven, misschien denkt ze dat ik terug zal verdwalen. Wat makkelijk kan gebeuren want ik heb echt geen idee waar ik ben?
“Oké, doe ik, kan ik nu naar buiten?”¯ Ik begon maar een ‘heel’ klein beetje ongeduldig te worden.
“Ja ga maar.”¯
Toen ik buiten was besefte ik waarom ik dicht bij het huis moest blijven, ik was in het midden of niemandsland. Ik was in het midden van het bos, geen pad was te zien. Ik kon zelfs de lucht niet zien.
Een beetje verder niet zo ver van het huis vandaan stond een boom met laaghangende takken, stevig genoeg om op te zitten denk ik. Het was ongeveer 1,5 meter boven de grond, en daar rond waren nog takken voor er bij te kunnen. Niet zo heel hoog dus. Net als ik opde tak zit hoor ik een krakend geluid en val naar beneden.
Sophie POV
“Oké, doe ik, kan ik nu naar buiten?”¯
“Ja ga maar.”¯ Ik hoorde aan haar stem dat ze ongeduldig begon te worden.
Toen ze buiten was begon ik te denken.
Wat zou ik nu verder met haar doen? Wat zal ik haar vertellen?
‘Bella ik moet je iets vertellen, ik ben een vampier’ Nee toch maar niet, niet echt een goed idee. Wat dan, ik kan haar misschien naar huis brengen. Maar wat als haar vader dan zo boos word dat ze haar iets aan doet, nee dat zou ik niet laten gebeuren. Maar wat dan.
Een krak verbrak de stilte gevolgd door een schreeuw en iets anders dat brak, toen was het stil.. Snel liep ik naar buiten. Ik was er binnen een seconde en zag Bella op de grond liggen en de afgebroken taak op nog geen 10 cm naast haar hoofd, ook zag ik dat de rak rot was. Dat had ze waarschijnlijk niet gezien.
Wat nu, ik wist dat ze iets gebroken had want ik hoorde het breken. En ik had ook een vermoeden wat het was, ze was waarschijnlijk fout gevallen en had in haar van haar rug gebroken. Ik kon haar niet naar het ziekenhuis brengen, daar zou ze voor de rest van haar leven anders blijven liggen. Niet in staat haarzelf te bewegen. Ik wist wat ik ging doen. Ik pakte haar in mijn armen en droeg haar naar het bed waarin ze vannacht geslapen had. Nu hopen maar dat het lukte.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.