FanFic.nl

I Will Find Her!

Ales Verandert

Waar ben ik, het is donker, ik hoor niets, ik zien niets, er is niets hier. Niets, het is gewoon eng. Waar is alles, waarom ben ik hier en eigenlijk wie ben ik? Ik weet niet wie ik ben, waar ik ben en waarom ik hier ben. Ik weet gewoon niets, behalve dat ik hier weg moet geraken, maar hoe.
Wat is dat, ik voel iets, ik voel iets! Eindelijk toch iets, maar wat is het eigelijk? Eigenlijk is het een beetje oncomfortabel.Te warm, nog warmer, heel veel te warm. Plots hoor ik een luide schreeuw en ik realiseer me dat ik het zelf ben. Weg is alle duisternis, de plaats waar er niets was. Het licht doet pijn aan mijn ogen en het is veel, veel te warm.
“Sorry, ik kon je niet laten sterven.”�
Huh? Wie was dat, en waarom zegt ze dat. Was ik dood aan het gaan? Daarom was het zo donker. Maar hoe? Boom.....Tak.....Pap.....Bos.....
Oh, ik was weggerend van huis, iemand had me gevonden en meegenomen naar haar huis in het bos. Ik ging naar buiten en ging op een tak zetten en oh. Wat zal pap nu wel niet denken, zou hij me aan het zoeken zijn?Alleen kan ik me nog steeds niet herinneren wie ik ben en wie die persoon is die naast me zit.
Een schreeuw ontsnapte weer, niet alleen van pijn dit keer maar ook van frustratie, waarom kan niemand het gewoon even uitleggen. Wacht er zit iemand vlak bij mij, misschien kan ik het daaraan vragen.
“Sorry, misschien had ik dit niet mogen doen.”�
Wat niet mogen doen? Ik begrijp het niet, haar stem klink droevig, misschien mot ik maar wachten met iets te vragen.
Een zachte melodie speelt op de achtergrond en dan realiseer ik me dat zij het is dat aan het zingen.
De tijd verstrijkt en de pijn is nog geen minuutje weggeweest, nog geen seconde. Al weet ik niet hoeveel tijd er verstreken is. Nog steeds hoor ik de zachte melodie, het is rustgevend. En het leid een beetje af.
Op de achtergrond hoor ik een zacht gebonk, is er iemand aan de deur? Met schok realiseer ik me dat dat niemand is die op de deur klopt maar dat dat mijn hart is. Veel sneller kloppend dan normaal het geval zou zijn. Maar waarom heb ik dat niet gevoeld? En hoe komt het dat ik dat kan horen?
De muziek op de achtergrond hoor ik niet meer en plots besef ik dat ik mijn vingers en mijn tenen ook weer kan bewegen, het brandend gevoel daar is weg, Alleen daar, maar het trekt zich terug. Is die pijn dan bijna over? En hoe is het me gelukt te stoppen met schreeuwen?
En dan -Oh!! Mijn hart stopt met kloppen, er is geen geluid zelfs niet mijn eigen ademhaling.
Ik open mijn ogen, verbaasd dat ik niet dood was omdat men hart niet meer klopte en ik geen adem haalde. Of misschien was ik het wel en blijf je gewoon op aarde rondlopen.
“Sorry, ik kon het niet.”� Huh, wat kon ze niet.
“Ik begrijp je niet, wat kon je niet en ...”� Ik ademde in en ik rook een geur te vergelijken met mandarijntjes.
Ze lachte om mijn verbaasde uitdrukking, “Ik begrijp niet dat je de kracht heb om hier gewoon te zitten en tegen me te praten.”�
Wat bedoelde ze daarmee? Ik kijk haar niet begrijpend aan.
“Toen ik je hoorde en zag vallen, ging ik naar je toe en bracht je naar het bed hier. En toen deed ik iets wat je leven compleet veranderd heeft.”�
Wat bedoelt ze daarmee?
“Ik veranderde je in iets wat ik ben.”�
Daar kwam de zon tussen de bomen geschenen, dat is raar want de zon zie je zelden hier in Forks, als we nog in Forks zijn tenminste.
Toen het licht op ons viel zag ik de ze glitterde, maar zij niet alleen. Mijn huid reflecteerde ook de zon, alsof ik gehouden was uit allemaal kleine diamantjes.
“Zie je wat ik bedoel? En heb je geen dorst?”�
Ik knikte als antwoord op beide vragen, ”�Misschien kan ik wat wa-“
“Ik denk niet dat water zal helpen, weetje wat je bent? Wat wij zijn?”�
Ik schudde mijn hoofd, hier heb ik nog nooit van gehoord.
“Wij zijn vampiers en we drinken bloed, mensenbloed.”�
Ik wilde geen mensen pijn doen, dat zou fout zijn. Ik wilde mensen niet vermoorden omdat ik moest leven.
Ik stond op liep naar de deur en rende weg, voor de 2de keer in een paar dagen tijd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.