FanFic.nl

Believe

1.2

‘Hebben jullie er zin in?’ schreeuwt de veel te enthousiaste presentator. Het studiopubliek antwoordt met lauw applaus. ‘Dames en heren, jongens en meisjes, de handen op elkaar voor onze eerste gasten van vanavond: Nailpin!’
‘God, is die dude weggelopen uit de Samson en Gert-show, of is het mijn verbeelding?’ mompelt Lesly terwijl ze haar muts beter over haar witte haren schikt. Dankzij Kjenta’s oom zitten ze helemaal vooraan en komen ze bijna doorlopend in beeld. Niet dat hun missie zo geheim is, hun ouders weten best waar het vijftal heen is, Lesly heeft gewoon een hekel aan camera’s. Ze liet zich ook alleen maar door een hevig zeurende Andrea overhalen om mee te doen.
‘Hoeveel mensen zitten hier, denk je?’ vraagt Tinke terwijl ze reikhalzend achterom kijkt.
‘Een stuk of zestig, niet meer,’ antwoordt Michaëla. ‘En ga zitten, Tink. Je kont is in beeld zo.’
‘Wat? Help!’ Tinke ploft meteen weer op de zitting en steekt haar tong uit naar een grijnzende cameraman.
‘Film haar!’ roept Kjenta en ze probeert een tegenspartelende Lesly van haar muts te ontdoen. Het witte kopje lijkt licht te geven onder de felle studiolampen.
‘Sloerie!’ scheldt Lesly met haar favoriete woordje. ‘Mich, geef terug!’ Maar Michaëla, die aan het andere uiteinde van de rij zit, zet de muts op haar eigen hoofd en kruipt giechelend weg in haar sjaal als de camera weer hun kant uit komt.
‘Ik haat je, Lemon,’ kreunt Lesly.
‘Zeur niet zo,’ lacht Andrea, slaat haar armen uitbundig om Lesly’s hals en drukt voor het oog van de camera een smakzoen op de wang van haar vriendin. De cameraman steekt zijn duim op.
‘This better be worth it…’

Na Nailpin komt er nog een onbekende band hun ding doen, vooraleer de presentator met een manische blik de hoofdact aankondigt.
‘Daar komt het,’ gniffelt Kjenta.
‘Tokio Hotel!’ Gegil, gekrijs, geschreeuw, en alles wat er verder in de Nederlandse taal nog aan synoniemen bestaan voor oorverdovend stemgeluid. Er overheen klinkt heel zacht World Behind My Wall en het wordt iets stiller. Op het kleine podium flitsen lichten aan en een dun laagje mist bedekt de vloer.
Ze zitten zo dichtbij dat ze de kleinste schroeven van het drumstel kunnen zien. Gustav duwt zijn bril wat hoger op zijn neus voor hij begint te spelen en Kjenta doet meteen hetzelfde. Dat is vast zoiets als ‘zien geeuwen doet geeuwen’.
Georg tikt in de maat met zijn voet tegen de poot van zijn kruk, het gladde oppervlak van zijn bas weerspiegelt het licht van de spots verblindend fel de zaal in. Lesly geeft Andrea een stomp en showt trots haar shirt. Guns ’n Roses, net als dat van hem.
Tom schudt grijnzend zijn hoofd zodat de zwarte vlechtjes nerveus over zijn schouders wippen. Andrea kreunt jaloers bij het zien van de splinternieuwe Epiphone Les Paul en beweegt stiekem haar vingers mee met de akkoorden.
Bill zit op nog geen drie meter bij hen vandaan, speelt glimlachend met de microfoonkabel terwijl hij zingt. Ze kunnen de rafels aan zijn jeansbroek zien, de gaatjes aan zijn polsbandje waar er studs ontbreken. De grijze muts onttrekt zijn achterover gestreken haren aan het oog.
‘Mhiii!’ piept Michaëla, slaat vervolgens snel haar handen voor haar mond. ‘Sorry, natuurlijke puberreactie,’ mompelt ze tussen haar vingers door.
‘Het is je vergeven,’ antwoordt Tinke met een uitgestreken gezicht. Met één hand houdt ze Kjenta vast, de andere bedient stiekem haar camera. Het is verboden om opnames te maken tijdens de show, maar probeer dat maar eens aan Tink duidelijk te maken. Camera in de mouw van haar trui en niemand die wat merkt.
‘The sun will shine like never before,’ zingt Andrea zachtjes mee.
‘One day I will be ready to go,’ valt Lesly bij nadat ze zeker weet dat de camera niet op hen is gericht.
‘See the world behind my wall!’ joelen ze in koor.
‘Everybody!’ roept Bill in de microfoon.
‘I’m ready to fall, I’m ready to crawl on my knees to know it all!’ echoën de aanwezige fans.
‘I’m ready to heal, I’m ready to feel…’ Bill zingt met zijn ogen dicht en ademt diep in.
‘Woohoo-woohoooo!’ Kjenta’s schetterstem gaat overal bovenuit en de camera maakt een bocht van 180 graden om het enthousiaste publiek in beeld te krijgen.
‘Nee,’ kreunt Lesly, maar ze zwaait toch maar mee. Het nummer ebt weg en wordt verdronken in opnieuw aanzwellend gegil.
‘Fantastisch!’ De presentator baant zich molenwiekend een weg naar het podium, Georg leunt opvallend achteruit om een rondzwaaiende arm te ontwijken.
‘Danke,’ antwoordt Bill, en trekt zijn wenkbrauw op als dat ene woordje wordt onthaald op nieuw geschreeuw.
‘Wenkbrauwwiebel!’ schreeuwt Kjenta, en Michaëla slaat dubbel van het lachen.

Het interview is bijna ten einde. Lesly wiebelt heen en weer op haar stoel alsof ze naar het toilet moet en niet durft op te staan. Andrea omklemt het boek. Zij en Lesly moeten het proberen aan de jongens af te leveren, dat was snel beslist. Lesly heeft de grootste bek en Andrea charmeert iedereen, als ze maar even wil.
‘Het is tijd,’ fluistert Kjenta. Lesly knikt, ademt diep uit en als ze haar ogen opslaat is er geen spoortje zenuwen meer te bekennen. Dat is zo één van die talenten die ze heeft opgedaan doorheen jaren van extreme sporten. Als het moet kan ze haar emoties opvouwen en wegstoppen om zich te focussen op de taak voor zich. Of het nu een klimmuur is, een potje paintball, een voetbalmatch of een gestoorde missie.
‘En dus nemen we afscheid van Tokio…’ De presentator onderbreekt zijn speech, de glimlach glijdt een paar centimeter omlaag. Twee meisjes die op de eerste rij zaten klimmen over de afsluiting en wandelen rustig naar het podium. Security schiet toe maar ze vertragen niet, houden enkel hun handen op schouderhoogte.
‘Back off!’ bitst de witharige als een man nogal ruw een hand op haar schouder legt. De brunette glimlacht onschuldig en steekt een rood schrift uit.
‘En zo te zien hebben we een paar losgebroken fans,’ probeert de presentator grappig te doen, maar hij is zichtbaar nerveus. Dit wordt live uitgezonden.
‘We willen hen gewoon iets geven,’ zegt Andrea zo rustig mogelijk. Lesly staat inmiddels alweer naast haar.
‘Een cadeautje van ons en onze drie vriendinnen.’ Lesly gebaart naar de drie meisjes die enthousiast zitten te joelen. ‘De uitleg staat op het eerste blad.’
Voor iemand ja of nee kan zeggen steekt Andrea het schrift uit naar Bill, die het aarzelend aanneemt. De meisjes draaien zich glimlachend om en lopen terug naar het publiek, helpen elkaar over de afsluiting en verzamelen hun spullen.
‘Tijd om te gaan,’ gniffelt Tinke.
‘Ja, nu hebben we hier toch niks meer te zoeken,’ beaamt Michaëla.

Tegen de tijd dat de meisjes alweer op de trein zitten te kaarten, *wbw* op tafeltjes te schrijven en conducteurs bang te maken, propt de leadzanger van de band het vreemde cadeau net in zijn tas.

Reacties: