FanFic.nl

Hartenbreker.

Long, long way.

Het is 20.10 uur, op een woensdag avond. Ik pak het allernodigste in, zodat ik niet hoef te zeulen met teveel tassen. Ik weet al precies waar ik naartoe ga. Washington, here i come. Ik sluip zachtjes naar beneden, naar de woonkamer, zodat mijn ouders me niet horen en zoek naar mijn vaders en moeders portefeuille. Die van mijn vader is niet moeilijk te zoeken, want hij legt hem altijd op de tv-kast, samen met zijn sleutels.. Die van mijn moeder daarentegen is veel moeilijker te zoeken, dan zie ik haar tas staan naast de bank. Ik loop er naartoe, maar stoot tegen de tafelpoot aan. Ik kan het wel uitgillen, want het doet pijn! Maar ik hou me in, en wrijf eventjes over mijn voet. Zodat het wat minder pijn gaat doen. Ik maak de tas open en zoek naar haar portefeuille. Eindelijk, gevonden. Ik haal er 50 euro uit, en stop het in mijn portefeuille samen met de 100 euro van mijn vader. Dan heb ik mijn eigen bankpas nog, dat haal ik morgen er wel vanaf en maak dan meteen een nieuwe bankpas aan.
Want ik ga mijn naam ook veranderen, ik heet vanaf nu Luna Raysun. Nu ik hier toch over nadenk..
Zal ik dan ook meteen mijn uiterlijk veranderen, gewoon aan plastische chirurgie doen? Nee, toch maar niet. Ik ga wel alleen mijn haar veranderen en lenzen in doen in plaats van een bril.. Maar dat is voor latere zorg, eerst hier even wegkomen.
Ik sluip weer naar de gang en doe mijn schoenen en jas aan. Heb ik alles? Ik check alles nog even na, en als ik van alles zeker weet, pak ik mijn tassen en open zachtjes de deur. Als ik buiten sta, doe ik de deur zachtjes dicht en ga rustig lopend naar de bushalte toe. Het is niet zo ver lopen, maar 8 minuten.
Als ik er aankom, zie ik dat de bus er meteen aankomt die ik nodig heb, en stap in. Ik laat mijn busabonnement zien, en loop door naar een lege plek naast een kleine, mollige vrouw. "En waar gaat de reis je naartoe brengen?"
Ik kijk raar op naar de mollige, oude vrouw. "Ik ga naar een vriendin van me toe, blijf bij haar logeren" lieg ik dan. Alsof ik haar de waarheid zou vertellen, ik ken haar geen eens? "Geen gevaarlijke dingen doen hé" antwoord ze dan terug, alsof ze weet wat ik van plan ben. "Nee, dat doe ik ook niet" lieg ik weer.
Ik heb namelijk geen enkel idee waar de reis me naartoe gaat brengen, misschien kom ik geen eens bij Washington uit? Omdat ik niet weet hoe de treinen werken.. Doordat ik te veel over dingen nadacht hoorde ik niet wat de vrouw naast me als antwoord zei. Dan kijk ik even vaag naar haar op, en ze herhaalt wat ze zei. "Waar woont je vriendin?" Shit.. Daar heb je het al, wat moet ik zeggen? Ik heb hier geen antwoord op.. "Washington" zeg ik dan maar eerlijk. En dat is wel waar. Ik heb twee beste vriendinnen die in Washington wonen. "Oh dat is ver, weet je hoe je moet reizen?"
Ze is wel erg nieuwschierig, het begint een beetje irritant te worden, denk ik bij mijzelf. "Ja, ik weet het wel. Alleen soms weet ik niet hoe de treinen werken. Ben daar niet zo handig in" zeg ik dan ook maar eerlijk. Als ik zo door blijf gaan dan kan ik net zo goed mijn hele leven vertellen, denk ik dan weer. "Wat een geluk dat ik ook naar Washington moet, je wilt zeker niet met een oude vrouw samen reizen of wel?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.