FanFic.nl

Mijn broer

Proloog

Als ik problemen met iemand heb, bekijk ik het altijd van twee kanten: vanuit mijn opzicht en vanuit het opzicht van degene waar ik problemen mee heb. Maar, om een of andere vage rede, kan ik dat dit keer niet.

Ik zak dieper weg in de comfortabele stoel. Mijn arm laat ik steunen op de leuning en ik leg mijn hoofd op mijn hand. Ik probeer na te denken, in te beelden wat Mikey dacht toen hij die woorden tegen mij zei. Mij raakte het in ieder geval behoorlijk. Ik weet niet hoe het met hem zit. Hij reageert de laatste tijd sowieso heel erg raar.

Ik sta op van de stoel, loop richting de keuken, maar loop dan weer richting de huiskamer. Opeens hoor ik een deur achter me open gaan. Het is Mikey. Hij hangt zijn zwarte jas aan de kapstok en loopt richting de koelkast om wat te drinken te pakken. Hij ziet mij staan, maar zegt niks. Onze ogen maken heel even contact, maar dan kijkt hij weg en loopt hij richting de bank. Ik sta middenin de huiskamer, als een statisch standbeeld. Mikey kijkt op. “Wat doe je?”� Ik schud mijn hoofd. “Ik weet het niet.”� “Ga zitten?”� Ik loop richting de stoel tegenover de bank waarop hij zit.

Mikey pakt een tijdschrift van de tafel. Ik blijf zitten, en kijk naar hem. Na een tijdje heeft hij het door. “Wat is er?”� vraagt hij met een opgetrokken wenkbrauw. “Niks,”� zeg ik. “Waarom blijf je dan naar me staren met een gezicht alsof je diep in je gedachten verzonken bent?”� Wederom schud ik mijn hoofd. “Ik weet het niet.”�

Mikey staat plots op. En loopt richting de stoel waar ik op zit. “Wat is er mis met jou?”� vraagt hij met een bijna boze stem. “Waarom doe je zo ontiegelijk moeilijk de laatste tijd? Heb ik wat gedaan of zo? Nou?”� Ik kijk naar beneden, naar mijn zwarte schoenen. “Ik zeg toch, ik weet het niet,”� fluister ik zachtjes. “Oké, wat jij wilt.”� En Mikey loopt weg, waarschijnlijk naar de slaapkamer. Ik zucht. Ik weet niet wat ik wil, maar ik heb ook geen idee van wat hij nou precies wilt.

Ik zak weer weg in de stoel. Mijn ogen kunnen zichzelf amper open houden. Langzamerhand zak ik steeds dieper weg, totdat ik in slaap val.

Een donkere gestalte komt op me afgelopen. Ik raak in paniek. Mijn been doet pijn en zit helemaal onder het bloed. De snee prikt vreselijk, de pijn is bijna ondragelijk. Ik probeer zo snel mogelijk verder weg te komen van de man. Maar ik kom niet vooruit. Het lijkt alsof de man sneller is dan mij. Ik kijk achterom en zie twee bruine ogen naar me staren. Ik kijk om me heen en vlucht gauw een donker steegje in.

Dit was geen goed idee.

De steeg loopt dood. Ik probeer een uitweg te vinden door met mijn handen langs de muren te gaan. Ik voel plotseling een steek ik mijn hand. Ik grijp ernaar met mijn andere hand en voel er een vloeistof langs lopen. Bloed.

Ik kijk achterom en kijk ineens in een paar bruine ogen. Shit. Ik probeer de persoon van me af te duwen, mijn hand bloedend op het witte shirt wat de man aan heeft. Ik kijk naar beneden, niet durvend om degene in de ogen te kijken. Die bruine ogen die me zo bekend voorkomen, maar ik kan niet plaatsen van wie ze zijn. De man zet druk op mijn handen en komt zo steeds dichterbij. Zijn lichaam is tegen mij aangedrukt. Hij zet steeds meer druk, zodat ik moeilijk kan ademhalen. De benauwdheid komt op me af en zorgt ervoor dat ik bijna claustrofobisch word.

En opeens is alle druk weg.

Ik schiet wakker, het zweet loopt van m’n voorhoofd, langs m’n rug en nek. Ik kijk verwilderd om me heen. De lichten staan nog aan. Ik sta langzaam op van de stoel. Met moeite kan ik mezelf overeind houden. Ik loop naar de kraan en pak een glas om die te vullen met water. Ik voel een zware hoofdpijn opkomen en graai in een la op zoek naar een pijnstiller. Ik vind een pilletje en slik hem met een grote slok water door, niet kijkend naar wat het nou eigenlijk was.

Reacties: