FanFic.nl

Like a dream.

Hoofdstuk 5

“Oh, hallo, Joe!”� zei ze ietwat opgelucht. Hij zou haar wel tot bij Nick brengen.
“Wat doe jij hier?”� vroeg hij verwonderd. “Ging jij gisteravond niet gewoon naar huis?”�
“Jawel, maar ik dacht: ik breng hen nog eens een bezoekje. Tenzij je wilt dat ik vertrek?”�
“Oh, dus het is niet omdat Nick je gisteren dat briefje heeft gegeven?”� zei hij en hij knipoogde. “Ik zag hem toen hij het heel subtiel probeerde weg te stoppen in je tas.”� verklaarde hij.
“En je was waarschijnlijk zo lief om hem daar niet mee te pesten?”� gokte Gitte sarcastisch.
“Niet helemaal.”� zei Joe met een boosaardige grijns. “Maar kom mee. Ik toon je onze kamer.”�
Hij vertrok en Gitte volgde hem. Ze passeerden enorm veel gangen, en gingen uiteindelijk met de lift naar de voorlaatste verdieping.
“Goed dat je erbij bent. Alleen had ik de weg nooit gevonden.”� zei Gitte.
“Alleen daarvoor?”� pruilde Joe.
“Ach, nee, waar zijn mijn manieren? Natuurlijk ook voor het aangename gezelschap!”� zei ze overdreven joviaal.
Joe haalde zijn schouders op. “Als we niet zo hoog zitten, klimmen fans door het raam, hangen ze rond in de gangen of ontpoppen ze zich tot Tarzan en slingeren ze van het ene touw naar het andere om door ons raam te kunnen kijken.”�
“Is dat echt al gebeurd?”� vroeg Gitte ongelovig.
“Eén keer. Gelukkig raakte er niemand gewond. Dat staat jou ook nog allemaal te wachten.”� lachte hij.
“Dat denk ik niet, ik ben een meisje, jongens doen niet zo'n wanhopige dingen om in contact te komen met mij. En in België valt dat allemaal nog goed mee;”� sprak ze hem tegen.
“Dat zeg je nu. Maar goed, nu klink ik verwaand. Het is niet zo dat we niet van onze fans houden, hoor. Dat klinkt cliché, maar zonder hen zijn we niets. Alleen hebben we ook onze privacy nodig.”� zei hij. “Begrijp je?”�
“Maar al te goed.”� lachte Gitte. Zij zou het ook niet leuk vinden om vierentwintig uur op vierentwintig achtervolgd te worden door gillende meisjes, ook al waren het haar fans.
“Hier is het.”� gebaarde Joe en hij pinde met een kaart in de daarvoor bestemde gleuf. De deur vloog open.
“Nick, ik heb iemand voor je mee gebracht.”� schreeuwde hij.
“Schwie tan?”� bromde een mannenstem uit een andere kamer. Nick verscheen half aangekleed en met een tandenborstel in zijn mond. Die viel open toen hij Gitte zag en hij kon nog maar net de tandenborstel opvangen.
“Je bent gekomen! Geef me vijf minuutjes en ik ben klaar.”� zei hij blij verrast.
“En dan mag je blij zijn dat hij zijn haar al in model heeft gebracht.”� lachte Joe. “Anders had hij niet genoeg tijd gehad met vijf minuten.”�
Nick keek hem vernietigend aan en verdween in de badkamer.
Gitte liet haar blik keurend door de hotelkamer gaan. Er stonden twee eenpersoonsbedden, een ingebouwde kleerkast, een plasma-televisie aan de muur, waar een Wii-spelconsole was op aangesloten en enkele sofa's die bij het behang pasten.
Je zag dat het niet zomaar een willekeurige kamer was, er was over nagedacht. Deze kamer kostte waarschijnlijk ontelbaar veel meer dan de kamer die enkele etages was gelegen.
“Een spelletje spelen?”� vroeg Joe, wijzend op de Wii. “Je gelooft toch niet dat Nick hier al binnen vijf minuten staat?”�
“Is hij dan echt zo'n ijdeltuit zoals overal beschreven wordt?”� vroeg Gitte plagend.
“Nee, dat is hij niet!”� schreeuwde Nick vanuit de badkamer.
“Hij is alleen maar traag.”� riep Joe terug. Hij had het tegen Gitte, maar het was overduidelijk de bedoeling dat ook Nick hem kon horen.
“Eén spelletje dan. Hebben jullie bowlen?”� gaf Gitte toe. Momenteel zou ze in alles toestemmen, als ze het maar mocht doen met iemand wiens achternaam Jonas was.
“ja, hoor. Meestal spelen we honkbal of golf, maar in dat geval kan je niet winnen.”� antwoordde Joe, met een vleugje sarcasme, maar ook met wat trots in zijn stem.
“Ik zoek nog steeds een popster zonder dikke nek, weet je.”� lachte Gitte.
“Wel jammer dat we maar met z'n tweeën zijn, dan is het spelletje zo uitgespeeld.”� zei Joe.
“Kan Kevin of Daniella niet mee spelen?”� vroeg Gitte. Oh nee, dit klonk fout. Het klonk net alsof ze er alleen maar op uit was om hem alle drie samen te krijgen en hen dan te bestoken met vragen en foto's. Gelukkig leek hij dat niet zo op te nemen.
“Kevin en Daniella zijn de stad ingetrokken. We zien hen daar straks. Ga je ook mee?”�
“Dat was de bedoeling, ja.”� antwoordde ze. En dit klonk net alsof ze hier alleen was omdat het moest. “Het wordt vast geweldig.”�
Joe klikte ondertussen de twee personages aan en mikte op de tien kegels. Er bleven er maar twee staan.
“Niet slecht.”� complimenteerde ze hem, terwijl jij de afstandsbediening aan haar doorgaf.
“We zijn de tweede kwijt.”� verontschuldigde hij zich.
“Maakt niet uit!”� zei Gitte vrolijk en ze kegelde er bij de eerste beurt zes, en bij de tweede beurt vier omver.
“Nice spare!”� was het geluid dat uit de televisie kwam.
“Nice spare indeed!”� lachte Joe onder de indruk.

“Zijn jullie bijna klaar?”� vroeg Nick, met een blik op hun spelletje.
“Nu wel.”� antwoordde Gitte, na haar laatste worp.
“145-150.”� las Joe voor.
“Heb ik je afgedroogd of niet?”� lachte Gitte triomfantelijk.
“Je mag blij zijn dat we niet gegolfd hebben.”� zei Joe.
“Je bent gewoon een slechte verliezer.”� pestte Gitte hem.
“En als er iemand het toonbeeld is van een slechte winnaar, ben jij dat wel.”� lachte Joe.
“Dit is een discussie die ik niet kan winnen, slechte verliezer. Laten we gaan shoppen.”�
“Eindelijk!”� riep Nick en hij stond recht. Hij zag er goed uit. Hij had lossere kleding aan, maar er was wel aandacht aan besteed.
Hij hield de deur open en Gitte gleed naar buiten.
“Is het centrum hier veraf?”� vroeg Nick haar. “Ik moet eerlijk bekennen dat we hier nog niet veel buiten zijn gekomen.”�
“Dan heb ik ook iets op te biechten. Ik ken Antwerpen helemaal niet goed. Maar het kan toch niet zo moeilijk te vinden zijn?”� zei Gitte vrolijk. Het leek wel alsof de twee een stof in haar losmaakten, die haar permanent gelukkig maakte.
“Ik hoor het al, we zijn gedoemd om hier verloren te lopen en opgegeten te worden door een Vlaamse Gaai, in onze wanhopige pogingen voedsel te vergaren.”� riep Joe dramatisch.
“Nee, hoor, Kevin heeft een kaart gekocht.”� wierp Nick tegen.
“Dan moeten we hem wel eerst vinden, hé.”� zei Joe, met een gelaatsuitdrukking alsof dat overduidelijk was. Gitte lachte binnensmonds. Het was grappig om hen bezig te horen.
“Kunnen jullie hier zomaar rondlopen eigenlijk?”� vroeg Gitte nieuwsgierig.
“Nee, hoor, normaal gebruiken we stelten.”� zei Joe zo luchtig, dat ze hem bijna geloofde. Nick keek hem geïrriteerd aan.
“Soms vermommen we ons, maar vaak herkennen ze ons dan nog, dus wagen we het er maar op.”� antwoordde Nick op haar vraag. Gitte knikte begrijpend.
“Kom, we gaan langs achter, want vooraan staat al een bom mensen.”� zei Joe en langs de achterdeur glipten ze het hotel uit.

In haar hand had Gitte al één zak vast uit de New look. Ze had er een tof t-shirt gekocht en een paar schoenen. De kwaliteit van de schoenen was waarschijnlijk niet geweldig, maar ze waren echt leuk, en voor acht euro kon Gitte ze niet zomaar laten staan. Joe had ook een t-shirt en een zonnebril gekocht. De zonnebril was echt te gek. Hij was appelblauwzeegroen en er stonden aapjes en bananen op. Hij paste Joe perfect en Gitte was in de lach geschoten toen ze hem ermee op zijn neus zag. Eigenlijk was ze vandaag nog niet gestopt met lachen.
Nick, wiens stijl iets klassieker was, had er niets gekocht. Iets later had hij wel een bruin paar schoenen gekocht in een winkel, waarvan Gitte de naam niet meer kende. Alle schoenen leken er op mekaar, en ze leken eerder voor volwassenen, maar eens Nick ze aanhad, stonden ze hem prachtig.
“Wat een leuke winkels hebben jullie hier.”� zei hij blij.
“Wat leuk dat ik eindelijk jongens gevonden heb die graag shoppen in leuke winkels.”� lachte Gitte.
“Zullen we ergens iets eten?”� vroeg Joe. “Want naast shoppen, is dat ook een van mijn hobby's.”�
Hmm, eigenlijk had ze ook wel honger. Maar wat verwachtten Nick en Joe eigenlijk? Wilden ze meegenomen worden naar een gastronomisch restaurant, of...
Nicks gsm bliepte. Hij keek er even naar.
“Zullen we dan naar McDonald's gaan? Kevin sms't net dat hij daar is met Daniella.”� stelde hij voor.
“Eten jullie dan gewoon McDonald's?”� vroeg Gitte verwonderd. Deze jongens verbaasden haar steeds meer en meer.
“Natuurlijk wel. Ik overleef niet zonder frietjes.”� zei Joe, alsof ze een ontzettend domme vraag had gesteld. Ze veranderden van richting, op weg naar de McDonald's.
“Heee, dat zijn de Jonas Brothers!”� krijste ineens een hoog stemmetje.
“Of toch twee derde ervan en een verdwaald kind erbij.”� zei een andere stem schamper. Gitte volgde het geluid. Twee tienermeisjes keken haar hooghartig aan. De ene had pikzwart haar met speldjes erin en de andere had lange, blonde krullen. Vulgair kauwend besprongen ze Nick en Joe.
“Mogen we een foto?”� vroeg het donkerharige meisje.
“Oh, my God, dit moet Noëmie horen, en Jana en Fien en... Oh, my God, ik sta op de foto met een Jonas Brother!”� gilde het meisje met de blonde krullen. Joe keek hen niet-begrijpend aan. Ze begrepen natuurlijk niet wat ze allemaal zeiden. De meisjes wrongen zich tussen hen in, vormden hun perfecte gezichtjes om tot een perfecte, maar nietszeggende glimlach en maakten een foto, met een enorm belichtte flitser. Het gaf zo'n fel licht, dat Gitte er zeker van was dat Nick en Joe nooit meer zouden kunnen zien. Ze had nu al medelijden met hun ogen. En met de twee meisjes die straks door het gehele Jonas Brothers-fandom gehaat zouden worden omdat ze hun oogappels blind hadden gemaakt. Alhoewel, met hen had ze geen medelijden. Ze leken wel stalksters. Nu zat die blonde del ook nog aan Nicks krullen. Hallo, nog nooit een krullenbol gezien, misschien?! Ze voelde een vreemde steek in haar maag. Toen de twee meisjes afdropen, was Joe met verstomming geslagen.
“Wat was dat?”� vroeg hij, en hij kon niet goed kiezen of hij moest lachen of niet, dus zijn mond kromde een beetje.
“Ik vroeg me al af of alle Belgische meisjes zo waren, maar gelukkig ben jij het levende voorbeeld dat dat niet zo is...”� mompelde Nick en samen liepen ze weer verder.
“Gelukkig ben ik er, anders zat je met een wel heel verkeerd beeld over België, en de mensen hebben er al zoveel commentaar op.”� lachte Gitte. Joe bekeek haar serieus.
“We wisten dat er zoiets zou gebeuren en daarom - en alleen daarom - hebben we je mee gevraagd.”�
“En ik voelde me nog zo vereerd dat ik jullie culturele gids mocht zijn.”� zei Gitte verontwaardigd.
“Oh, je mag jezelf natuurlijk ook nog altijd tot shop-assistente en tassendraagster bombarderen.”� lachte Joe nu.
“En tot ons gezelschapsdier.”� vulde Nick aan.
“Dat lijkt er al meer op.”� zei Gitte, en ze knikte blij. De deur van de McDonald's sloeg open en de heerlijke geur van vers gebakken frietjes drong tot haar door. Door al die recente fotoshoots zou ze eigenlijk wat meer op haar lijn moeten letten, maar nu was er geen ontkomen meer aan. Als ze frietjes rood, leek haar reukorgaan haar karakter over te nemen.
Ach ja, zolang het niet de spuigaten uitliep, maakte het haar niet echt uit. Ze was een tienermeisje als een ander, en als zij frietjes wilde eten, dan at ze die.
Ze was niet dik, maar ook niet graatmager, en als het aan haar lag, moest er geen kilo meer af.
“Kijk, Kev staat al vooraan in de rij. Laat ons onze bestelling gaan doorgeven.”� zei Joe. “Ik neem een Big Mac, jullie?”�
“Voor mij een menu... Of nee, toch ook een Big Mac met frietjes. En spuitwater.”� zei Nick.
“Een medium menu, met ketchup. En cola light.”�
Toch nog iets met zero calorieën. Joe vertrok en Nick vroeg: “Kom, wij gaan al een tafeltje zoeken, voor we op beginnen vallen.”�
Hij duwde haar zachtjes mee.
“Zullen we boven gaan zitten, daar is minder volk. Tenzij je op foto's met fans wilt staan, terwijl je ketchup op je neus hebt.”�
“Wil je zeggen dat ik niet kan eten zonder te smossen?”� vroeg Nick geschokt, maar hij leidde haar wel naar de tweede verdieping, waar inderdaad amper mensen zaten. Ze liepen naar een tafel, waar ze met vijf konden zitten.
“Ik heb het gevoel dat je mij al helemaal doorgrond hebt, maar ik weet helemaal niets over jou.”� zei Nick, toen hij ging zitten.
“Dat is niet waar. Ik heb je gisteravond zowat heel mijn leven verteld, en ik wil je niet vervelen.”� wierp Gitte tegen. Haar verhalen leken altijd zo nietig als ze ze vertelde tegenover iemand als Nick.
“Je hebt me verteld over je carrière, maar ik weet niets over jou. Jij kent mijn halve familie.”�
“Die kende ik al uit de boekjes.”� lachte Gitte. “Maar goed, als je me per se wilt leren kennen...
Ik ben Gitte Martens, aangenaam. Ik heb geen zussen of broers en ben zestien jaar oud. Ik volg toneellessen met Natalie en Julie. Natalie heb je ontmoet, zij is mijn beste vriendin. Julie is ook een enorme fan van jullie. Je zou haar moeten ontmoeten. Ik ken geen meer toegewijde fan dan zij, behalve ikzelf dan misschien.”� vertelde ze.
“En die twee gekke meisjes die we daarnet tegenkwamen.”� lachte Nick.
“Dat zijn geen fans, die horen thuis in een gesticht.”� zei ze, en ze werd weer nukkig als ze aan hen dacht. Snel vertelde ze verder. “Op woensdag doe ik aan dans, maar ik ben er niet geweldig goed in. Ik schrijf graag en ga graag shoppen, zoals je al kon zien. Oh, en ik hou van eten.”�
“Schrijven? Liedjes?”� vroeg Nick geïnteresseerd.
“Nee, verhalen, columns, alles wat episch is. Ik heb wel al eens een liedje geschreven, met een vriendin, maar ik vind het zo moeilijk.”� legde Gitte uit. Achter zich hoorde ze Joe's stem en toen ze zich omdraaide, zag ze hem, Kevin en Daniella met schotels in hun handen. Snel haastte Gitte zich naar hen toe en nam ze haar plateau aan.
“Hallo, ik ben Gitte.”� stelde ze zich voor aan Kevin en Daniella.
“Mijn broers hebben veel over je verteld. De ene al wat meer dan de andere.”� knipoogde Kevin.
“Nice to meet you.”� zei Daniella vriendelijk. “Wat hebben jullie zoal gedaan vandaag?”�
“Shoppen en de stad wat verkend.”� antwoordde Gitte en ze stak een frietje in haar mond. Heerlijk.
“Hetzelfde als wij dus eigenlijk.”� glimlachte Daniella. “Hebben jullie iets gekocht?”�
“Ja, je schoonbroers waren echt gek op de Vlaamse winkelde.”� vertelde Gitte enthousiast.
“Wij anders ook, hoor. Leuke stad is het hier. Je hebt grote winkels, maar ook kleine winkeltjes vol spullen met karakter.”� glunderde Daniella.
“En lekkere frietjes.”� voegde Kevin er aan toe.
“Ach, McDonalds's smaakt overal hetzelfde. Je zou eens echte, zelfgemaakte Belgische frietjes moeten eten. Je weet niet wat je proeft.”� pleitte Gitte.
“Je moet jezelf eens bezig horen, je lijkt wel zo'n reclamestemmetje.”� grapte Joe, en hij beet in zijn hamburger, maar verslikte zich. Rood aangelopen begon hij te hoesten.
“Als jij maar niet in mijn reclamespotje komt dan.”� lachte Gitte, en de rest lachte ook. Ze voelde zich zo op haar gemak. Was het echt mogelijk dat ze hen nog maar een kleine dag kende?!

Met z'n vijven liepen ze arm in arm door Antwerpen. Ze was net met Daniella in een H&M binnen gesprongen. Ze hadden er gekke foto's genomen met ontzettend rare kledingstukken, tot ze er bijna uit werden gegooid. Tot de verkoopster hun gezelschap opmerkte en ze plots engeltjes geworden waren. Hypocriet mens.
Daniella had ze dan weer goed ingeschat. Ze was gewoon vriendelijk en je kon veel plezier met haar beleven. Ze was zo iemand bij wie je je snel goed voelde. Kevin mocht blij zijn met een meisje als zij.
“Vinden jullie het erg als Daniella en ik alvast naar het hotel gaan? We zijn hier al een hele dag.”� vroeg hij.
“Nee, hoor, ga gerust.”� antwoordde Nick. Kevin en Daniella namen afscheid en liepen hand in hand weg. Wat waren ze schattig samen!
Gitte keek even op haar horloge. Was het al zo laat? God, de tijd was voorbij gevlogen!
“Ik vrees dat ik ook weg moet, voor ik de trein mis.”� zei Gitte, en ze hoorde de spijt in haar stem weerklinken.
“Jammer.”� zei Nick. “Maar we lopen nog wel even mee tot aan het station.”�
“Dankjewel. Zijn al jullie vrije dagen eigenlijk zo leuk?”�
“Je wilt weten of we in elke stad een meisje van de straat plukken en meenemen?”� vroeg Nick. “Nee, jij bent de eerste.”�
Gitte gaf hem een por. “Ik voel me vereerd.”�
“Nee, even serieus, we proberen altijd wat aan sightseeing te doen, maar nu hebben we wel iets meer vrije tijd dan anders.”� antwoordde hij nu op haar vraag. Intussen waren ze op het station gearriveerd en... zag Gitte net haar trein voorbij razen.
“Damn, nu moet ik hier nog een uur wachten.”� vloekte Gitte.
“Zo lang? Kom mee, we brengen je wel met de tourbus.”� stelde Nick voor. Gitte twijfelde. Ze had betaald voor een heen-én-terugreis, maar was dat een uur wachten waard? En het mislopen van hun - hoogstwaarschijnlijk onwaarschijnlijk coole - tourbus?
“Komaan, je denkt toch niet dat we je willen ontvoeren of zo?”� lachte Joe.
“Hmmm, met al die nare verhalen van tegenwoordig... Ach ja, ik waag het erop. Een tourbus is makkelijk te signaleren.”� zei ze vrolijk en ze volgde hen.

Gitte sprong van de laatste trede op de stoep van haar hoogsteigen straat. Nick volgde nog even.
“Gitte?”� vroeg hij nerveus. “heb je soms geen zin om morgen nog iets te doen? Samen?”�
Gitte wou dolgraag ja zeggen, maar er was één klein probleempje.
“Ik heb school morgen.”� zei ze spijtig.
“We kunnen morgenavond ook iets gaan eten?”� stelde hij voor. “Als je wilt natuurlijk.”�
“Natuurlijk wil ik dat. Ik vraag het aan mijn moeder. Geef je telefoonnummer en ik laat je iets weten.”�
Ze scheurde een stukje papier van de laatste bladzijde van haar agenda in haar tas. Ze gaf het hem en snel schreef hij er zijn nummer op.
“Ik bel je.”� beloofde ze, en toen ze aanbelde, keek ze nog even om. Hij stapte op de bus en zwaaide.
“Tot morgen!”� zei hij vrolijk, alsof alles al geregeld was.
“Tot morgen!”� riep ook Gitte, voor ze haar ouderlijk huis betrad.

Reacties: