FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 1.

“Dag liefje,”� zei Simone. Bill knikte kort. Hij trippelde weer naar zijn rode stoel met het rode kussen erop. Hij ging op zijn knieën zitten en nam zijn rode pen weer vast. Er werd nooit veel gezegd als Simone bij Bill op bezoek kwam. Bill was niet spraakzaam. Men dacht dat er iets mis was met zijn hersenen. Simone kon het niet over haar hart krijgen dat er iets mis was met haar zoon. Ze geloofde de ‘dokters’ ook niet, maar stilaan begon ze het te geloven, aangezien Bill zijn gedrag nog steeds niet was verbeterd. Ze ging met haar handen door Bill zijn zachte blonde haartjes. Ze waren halflang geknipt. Hij had een pony die half voor zijn gezicht viel, hij vond dat prettig, hoewel hij dat niet zei, maar men zag het aan zijn gezicht. Bill likte over zijn lippen toen hij een rood paard begon te tekenen. Hij schreef niet alleen, tekenen deed hij ook wel eens. Maar niet zo vaak. Hij tekende dit voor zijn moeder, als gebaar om te zeggen dat hij van haar hield, zonder woorden te moeten gebruiken. Elke week als Simone bij Bill op bezoek kwam tekende ze veel dingen, meestal dieren. Bill hield van dieren. Tevreden over het resultaat glimlachte Bill. Hij gaf de tekening aan Simone. Zij gaf Bill een zoen op zijn voorhoofd. Ze zuchtte even en bekeek toen de tekening in detail. Bill had ondertussen weer een nieuw blad genomen en begon weer sierlijke lijnen te trekken. Simone moest haar tranen inhouden. Het werd haar allemaal bijna te veel. Ze wilde niet dat haar zoontje hier zou opgroeien, maar ze kon niets doen. Ze aaide Bill nog eens door zijn haren. “Zullen we even naar buiten gaan?”� vroeg Simone. Bill hield even zijn hand op als stop. Hij wees naar zijn tekening. “Oké, we zullen wachten tot je klaar bent,”� zei Simone. Bill tekende rustig verder. Een zon was het resultaat. “Zullen we die aan Marie geven?”� vroeg Simone. Bill knikte hevig en schreef er in redelijk kromme letters zijn naam onder. Hij kon de naam van zijn verloren tweelingbroer beter schrijven dan zijn eigen naam.

Simone nam Bill zijn kleine handje vast. Samen liepen ze door de gangen van de instelling tot ze bij de ‘ontspan’ ruimte aan kwamen. Bill kwam hier amper. Hij zat altijd op zijn kamer alleen. Hij leeft in alle rust op zichzelf. Marie zat er met nog andere kinderen en tieners tv te kijken. “Bill maakte een tekening,”� zei Simone. Bill had nog steeds zijn kleine vingertjes om de hand van Simone geklemd. Hij ging steeds dichter bij haar staan. Bill had een angst voor andere mensen, maar niemand had dat echt door. Bill kreeg een benauwd gevoel en begon aan de arm van Simone te trekken. “We gaan even naar buiten,”� zei Simone. Marie knikte. Bill haalde opgelucht adem toen hij weer alleen was met zijn moeder. Simone duwde de zware deur naar de tuin van de instelling open en liet Bill voor. De middag zon scheen fel op zijn zeer bleke huid. Simone en Bill liepen op het stenenpad naar de speeltuigen. De steentjes knerpten onder Bill zijn rode all stars. Hij vond dat geluid wel leuk. Bill kwam ook amper buiten, hij was bang om alleen buiten te zijn, hij wilde het gewoon niet, maar als hij samen was met Simone of Marie ging dat wel, want dan was hij niet bang. Bill liet Simone haar hand niet los tot aan de schommel. Hij klom erop en keek naar Simone. Zij had de hint meteen door en begon Bill te duwen. Bill lachte vrolijk door de kriebels in zijn buik, maar er kwam geen woord uit. Na een tijd ging Bill in de zandbak een kasteel bouwen. Simone ging helpen. Bill was zeer creatief. Hij had op een recordtijd een groot kasteel klaar met torentjes en muurtjes. “Zullen we voetballen?”� vroeg Simone. Bill knikte en haalde het zand van zijn kleren. Hij kreeg de rode voetbal in zicht en liep er meteen op af. Hij gaf er een harde trap tegen en de bal vloog naar Simone toe. Zij trapte op haar beurt weer terug naar Bill.

Het was bijna donker toen de twee weer naar binnen gingen. Over een uur moest Simone weer naar huis. Bill voelde het al aankomen. Simone aan Bill zijn gezichtsuitdrukking toen ze weer in zijn kamer kwamen. Het was al zes uur en dus was het tijd voor Bill om te gaan eten. Simone ging met hem mee naar de eetzaal. Bill zat in de hoek aan de laatste tafel. Simone ging naast hem zitten. Bill kreeg een groot bord met frieten en een snack. Hij nam de bus ketchup en spoot een hoopje op zijn bord. Hij dopte zijn friet erin en stak die toen in zijn mond. Toen dopte hij weer een friet in de ketchup en gaf die aan Simone. Zij nam de friet aan en at ze op. Ze glimlachte en streelde over Bill zijn rugje. Toen Bill zijn bord halfleeg was, schoof hij het weg en nam hij een paar slokken water. Hij ging met zijn tong over zijn lippen om de restjes ketchup weg te likken. Simone gniffelde en nam een doekje uit haar broekzak en gaf het aan Bill. Hij ging er mee over zijn mond. Hij ging van zijn stoel af en nam Simone haar hand weer vast. Nu begon het grootte volk toe te stromen voor het eten. Vooral de grote tieners kwamen. Hier zaten kinderen van zes tot achttien, dus er waren soms grote leeftijdsverschillen. Dat vond Bill best benauwend. Hij trok aan de arm van zijn moeder om haar mee terug te nemen naar zijn ‘kamer’. Bill en Simone namen plaats op Bill zijn bed. Simone hield Bill dicht bij haar. Ze omhelsde haar zoon stevig. Toen werd er geklopt op de deur. Het was Marie. “Tijd om afscheid te nemen,”� zei ze. Bill keek met geschrokken ogen op. Hij keek nu boos naar Marie. Als zijn ogen kogels waren, was Marie nu dood. Bill gaf zijn moeder nog een lange stevige knuffel en een zoen. Simone gaf Bill nog een kusje op zijn voorhoofd. “Tot volgende week jongen,”� zei ze en ging achter Marie aan naar buiten. Bill ging verdrietig op zijn bed zitten en staarde voor zich uit.

Reacties: