FanFic.nl

Humanoid

Forever Now

Bill zette de motor weer eens stil. Het was al donker buiten, en Ven wist zeker dat Willie haar afwezigheid al opgemerkt had. Ze liet Bill na een tijdje los. Deze keer was ze minder bang dan voordien; Bill had trager gereden nu, daarom dat het langer geduurt had. Toen Bill even naar het huis voor zich keek, stapte Ven op hem af. Ook zij probeerde het huis in zich te nemen, maar daar was het te donker voor.
‘Wie woont er hier?’ vroeg ze. Bill draaide zich even naar haar.
‘Hier woonde ik vroeger toen ik kind was. Het is onbewoond,’ antwoordde hij. Hij zette zijn brommer op slot en pakte de sleutel naar het huis. Het slot kraakte.
‘Geen beveiligingsysteem?’ vroeg Ven een beetje verbaasd. Bill schudde zijn hoofd.
‘Kost te veel, en ik kom hier toch bijna nooit,’ zei Bill. Hij deed de deur open en een duffe geur drong zich in Vens neus. Ze deed subtiel haar hand voor haar neus en deed alsof ze moest niezen. Bill had haar echter door. Hij grijnsde hard.
‘Die duffe geur is gewoon al het stof dat zoch opgestapeld heeft, meteen weer verholpen,’ verklaarde hij. Ven schrok van zijn opmerking. Hij kon echt bijna letterlijk door de mensen heen kijken.
Eens Bill het huis binnenstapte, ging er automatisch een licht branden. Het had zeker een gevoelssensor. Bill gebaarde dat Ven binnen moest komen toen hij zag dat ze twijfelde. Hij drukte op een knop en krakend kwam er een robot tevoorschijn die het huis schoonmaakte. De robot was snel, en voor Ven het ook maar kon beseffen was het krakend ding alweer verdwenen. Ze zette een stap naar binnen en haalde haar hand van haar neus. De robot had zelfs een luchtverfrisser gezet. Ze draaide zich terug naar Bill.
‘Er zijn enkele vragen die ik je zou willen stellen,’ zei Ven. Haar ogen sloten langzaam dicht, maar ze weigerde de vermoeidheid over zich te laten gaan. Bill haalde zijn schouders op en opende een kast.
‘Ik ga maar eerst even zeggen dat we hier deze nacht blijven, en daarna vertrekken we weer.’ Bill haalde een doos tevoorschijn, en zijn spieren aan zijn blote armen waren duidelijk zichtbaar. Ven keek er gefascineerd naar. Toen ze een blik wierp op Bill zijn gezicht, merkte ze zijn lidteken weer op.
‘Wil je me iets beloven?’ vroeg ze. Bill keek verbaasd op.
‘Wat zou ik moeten beloven?’ was zijn antwoord daarop. Hij liet de doos vallen op tafel en zette uiteindeijk zijn lange dreadlocks terug in een staart.
‘Dat je antwoordt op al mijn vragen,’ verklaarde Ven. Bill leek na te denken.
‘Hangt ervan af welke vragen je zult stellen.’ Dat was het beste dat Ven uit Bill ging krijgen, dat wist ze meteen. Ze haalde diep adem, maar liet onbewust een geeuw ontsnappen. Beschaamd legde ze haar hand voor haar mond.
‘Ik beloof dat ik sommige vragen zal beantwoorden morgen, maar eerst heb jij rust nodig,’ zei Bill. Hij gebaarde naar de trap die naar boven ging. ‘De eerste kamer links is vrij.’
Ven draaide zich in de richting die Bill zijn hand toegaf. De trap was niet zo groot, en zag er best wel oud uit. Als ze het zo bekeek was alles hier oud. Ze besloot om niets te zeggen, knikte en stapte naar boven.
De kamer was best wel gezellig. Er hingen overal foto’s van twee jongens. Ze konden niet ouder zijn dan acht jaar. Ze waren alletwee blond en hadden bruine ogen. Ven keek er gefascineerd naar. Een tweeling. Deze waren nogal zeldzaam tegenwoordig.
‘Mijn broer en ik,’ zei Bill in de achtergrond, waardoor Ven zich geschrokken omdraaide. Bill stond aan de deuropening. Ven haalde opgeluch adem, en probeerde te kalmeren.
‘Was dit zijn kamer?’ vroeg ze, in de hoop iets van hem teweten te komen. Bill knikte, en net toen Ven wou vragen waar de broer was stapte Bill weg.
‘We vertrekken morgen om vijf uur! Rust goed uit!’ riep Bill haar nog na. Toen werd er een deur dichtgeslagen. Ven vroeg zich af waarom deze man zo mysterieus was.
Haar nacht was onrustig. Ze maakte zich zorgen over Willie en Thomas. Even had ze willen bellen naar hun, maar het was al zo laat geweest. Haar briefje aan Thomas moest wel duidelijk geweest zijn, als Willie zo slim was om zijn vader op te bellen.
Toen het intussen alweer vier uur was, kwam Bill de kamer binnen. Het leek dat hij niet durfde binnen te komen, want hij maakte Ven wakker door gewoon enkele keren haar naam te zeggen. Ven was een lichte slaapster. Zijn zachte stem had haar meteen uit haar slaap getrokken. Toen ze vroeg wat er was, zuchtte Bill.
‘Maak je klaar, we vertrekken binnen een uur!’ beval hij haar. Toen verdween hij weer. Ven liet haar hoofd op haar kussen vallen, en kreunde van vermoeidheid. Nog slaapdronken probeerde Ven de badkamer te vinden. Een douche zou haar kunnen opfrissen. De badkamer vinden was al één grote opdracht, maar dan nog de lichtknop vinden was onmogelijk moeilijk. Na een tijdje ontdekte Ven al snel dat het licht al aan was, maar dat haar ogen gesloten waren en dat ze daarom niets zag.
‘Verdomme,’ mompelde ze. Ze draaide aan de kraan, zocht naar de handdoeken, en sprong uiteindelijk de douche in.
Beneden was Bill al in de keuken zijn rugzak aan het klaarmaken. Hij had kleren mee, eten en drank, en alle andere nodige spullen. Toen hij hoorde dat de douchekraan opengedraaid werd, wist hij dat hij niet naar boven moest gaan. Hij stapte snel even door de kamer waarin hij opgegroeid was. Samen met zijn broer had hij hier al vaak gespeeld. Op de grond speelden ze altijd met hun virtuel helmen, waardoor ze samen het heelal moesten redden.
Bill mistte opeens die tijd. Zo snel hij kon schudde hij zijn hoofd. Hij mocht er niet aan denken.
Een geluid in de achtergrond deed Bill opkijken van zijn herinnering. Ven stond onderaan de trap met natte haren. Ze had dezelfde kleren als gisteren aan. Haar gezichtsuitdrukking maakte duidelijk dat ze moe was, maar Bill moest dat negeren. Als ze aan luxe moesten beginnen gingen ze allebei dood.
‘Jij bent snel,’ zei Bill uiteindelijk toen hij besefte dat ze bijna twee minuten naar elkaar aan het kijken waren. Ven haalde haar schouders op. Ze leek geen zin te hebben om te antwoorden. Ze stapte naar de pas klaargemaakte rugzak op tafel en keek er eens in. Toen opeens keerde ze zich terug naar Bill.
‘Jij bent mij nog antwoorden verschuldigd,’ zei ze streng. Bill rolde met zijn ogen.
‘Eerst moeten we hier weg, Venus.’
‘Noem me alsjeblieft niet meer Venus,’ wierp Ven hem tegen. Bill kreunde van ergernis.
‘We moeten hier eerst weg, Vèn,’ snauwde hij haar toe. Ven forceerde en glimlach maar meende hem niet. Ze haalde diep adem om terug naar haar vorig onderwerp te zoeken. Maar net toen ze haar vraag terug wilde stellen, viel Bill haar in de rede.
‘Straks weten ze waar we zijn, Ven, we moeten echt vertrekken,’ zei hij. Ven keek hem boos aan, maar greep uiteindelijk de rugzak van de tafel.
‘Alleen als je me straks antwoorden geeft,’ mompelde ze. Bill beloofde het door geërgerd te knikken en toen gingen ze weer naar buiten. Vlak voordat één van hun op de brommer kon stappen, draaide Bill zich naar haar toe.
‘Ik heb wel enkele regels die vergeten ben te zeggen,’ zei hij. Ven liet haar hoofd naar achteren vallen. Ze wist nu al dat ze hem niet mocht. ‘Vanaf nu volg je mí­j altijd, je luistert naar mijn bevelen en blijft in mijn buurt, begrepen?!’
Ven antwoordde niet, maar hoopte dat haar geïrriteerde blik hem duidelijk maakte dat ze geen zin had om als zijn schoothondje naar bevelen te luisteren. Bill had dit wel verwacht. Zijn standaard-opmerking “Je leven hangt ervan af”� maakte al duidelijk dat Ven geen andere keuze had. Ze ging neerzitten op het achterzitje, en klemde haar armen weer rond Bill.
‘Ik wil een eigen brommer,’ mompelde ze. Bill begon te lachen, en draaide aan de gaspedalen.
‘Dan raak je me nog kwijt,’ was zijn antwoord. Een overbodige opmerking. Ven wilde al beginnen met protesteren, maar net op dat moment raasden ze weg.
Na zo ongeveer een uur gereden te hebben, parkeerde Bill zijn brommer aan een stalling. Ven ging met haar vingers door haar haren om ze uit de knoop te halen. Toen dat onmogelijk leek, haalde ze een van haar elastiekjes uit haar zak om een slordige staart te maken. Ze waren in een openbare plek vol mensen. Bill had Ven bevolen om een muts en een zonnebril te dragen, zodat ze onherkenbaar was, maar ze had niets van dit al. Na een tijd was Bill het zo beu dat ze herkend kon worden dat hij zijn muts op haar hoofd drukte.
‘Aanhouden,’ beval hij haar. Ven wierp hem weer een woedende blik toe. Wat hí¡í¡tte ze die man toch, en ze kende hem nog geen dag.
Ven en Bill bleven openbaar voor een klein tijdje zodat ze niet aangevallen werden. Ze zaten in een café maar hadden niet besteld. Ven weigerde Bill aan te kijken. Bill zat te wachten op de vragen die hij moest beantwoorden. Niets kwam. Hoelang zaten ze daar al? Vijf minuten? Een kwartier? Ven begon toch een hekel te krijgen aan die permanente stiltes tussen hun twee. Ze smeet haar vuist op tafel, met boze ogen naar Bill gericht.
‘Aangezien je zoveel meer over mij weet dan ikzelf, vertel me dan eens waarom die code gekraakt moest worden?’ vroeg ze. Bill keek niet op, zijn ogen gericht naar beneden. Waarschijnlijk een insect dat voorbij kroop.
‘De code was bedoeld om de voorbereidingsmethode van hun concurrentie te stelen. Frans & Söhne, zo heet de concurrentie, had een beveiligingssysteem die niemand wist te verslaan. Niemand behalve jij,’ zei Bill allemaal zonder adem te halen. Toen richtte hij zijn blik op haar.
‘Dus die code was gewoon voor het gemakzucht van meneer Philips?’ vroeg Ven met grote ogen. Bill leunde zachtjes voorover, en gebaarde Ven hetzelfde te doen.
‘Ven, wat weet je allemaal over meneer Philips?’ vroeg hij. Ven schudde haar hoofd.
‘Enkel dat hij een beroemde worstelaar was vroeger, en dat hij wegens financiële redenen moest stoppen.’ Dat was toch wat haar verteld werd. Ze begon er opeens zelf in te twijfelen. Meneer Philips had geen enkele spier.
‘Heb je al eens op het internet “Eugène Philips”� opgezocht?’
Ven schudde haar hoofd opnieuw.
‘Eugène was geen worstelaar. Hij was ’s werelds beste hacker. Hij heeft jaren in de gevangenis gezeten, en uiteindelijk voorwaardelijk vrijgelaten. Sindsdien heeft hij al jaren geen computer meer gehacked.’
Dat was allemaal nieuw voor Ven. Als Philips hacker was, waarom vroeg hij dan aan zijn medewerkers om de code te kraken? Bill leek de vraag begrepen te hebben.
‘Kijk in welke situatie je je nu bevindt, Ven,’ verklaarde hij. ‘Philips wist dat Frans & Söhne hem zouden laten vervolgen en uiteindelijk vermoorden, maar hij wilde die code zó graag hebben dat hij een zondebok nodig had.’
‘Dus laat hij mij vermoorden voor zijn gemakzucht?’ vroeg Ven.
‘Het is ongelukkig toeval dat jij die code gekraakt hebt voor iemand anders. Vanaf het moment dat je alle files die je gestolen hebt naar meneer Philips gestuurd hebt, was je doodsbrief getekend.’
‘Maar hij benoemde me tot onder-directrice,’ sputterde Ven toch nog tegen. Bill rolde met zijn ogen.
‘Snap je het dan nog niet? Hij deed dat enkel omdat hij wist dat je binnenkort toch dood ging gaan, of het nu morgen was of binnen twee weken,’ wierp Bill haar tegen. Hij sloeg met zijn vuist op tafel, en Ven schrok naar achteren. ‘Hij wist dat je binnen de maand dood ging zijn!’
Ven kreeg geen woord meer uit haar mond. Ze kon alle andere vragen niet meer terugvinden, en probeerde adem te halen.
‘I-ik...’ begon ze. Bill fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ik moet Georg bellen,’ zei ze uiteindelijk. Ze greep haar mobieltje uit haar zak, maar deze werd meteen afgepakt door Bill.
‘Meen je nou serieus dat je heel de tijd al dit met je meedraagt?’ vroeg Bill boos. Met zijn rechterhand kneep hij het ding fijn. Kleine stukjes vielen naar beneden, waaronder ook haar gebroken sim-kaart.
‘Hé! Waar was dat voor nodig?’ vroeg ze boos. Ze stond op uit woede.
‘Waarom denk je dan ook dat ze je steeds vinden? Je draagt die zender altijd bij je!’ Bill wreef over zijn voorhoofd. ‘Dit wordt nog een lange reis...’ mompelde hij.
Toen keek hij op. Hij leek weer iets te horen dat Ven amper kon opmerken. Soms vroeg ze zich af of hij zijn oren had laten opereren zodat hij een goed gehoor had.
‘We moeten hier weg,’ mompelde hij. Net toen Ven wilde protesteren greep hij haar bij de arm.
‘Wat is er?’ vroeg ze. Bill antwoordde niet meteen. Hij sleurde haar mee naar zijn brommer.
‘Parker en Del,’ zei hij, veronderstellend dat Ven daarmee wist wie dat moesten voorstellen. ‘Toen ze je gsm-signaal niet meer konden volgen zochten ze naar iets anders.’
‘Hoe weet je dat allemaal?’ vroeg ze. Bill zei daar niets op terug. Hij keek naar Vens linkervoet.
‘De voet moet vervangen worden,’ zei hij na een tijdje. Vens mond viel open, maar toen ze iets wilde zeggen had Bill op een bepaalde plek op haar voet gestampt. Ineens had ze er geen gevoel meer. Ven wilde schreeuwen maar kreeg geen geluid meer door haar keel. Bill had haar voet uitgeschakeld. Ze had jaren genezingprocedures moeten ondergaan, en nu vond deze man het doodleuk om hem onbruikbaar te maken. Voor Ven het besefte zakte ze neer. Ze had er geen rekening mee gehouden dat ze terug op één voet moest staan. Bill ving haar al snel op.
‘Sorry daarvoor, ik ken iemand die hem kan repareren,’ zei hij. Ven beet op haar tanden om niet beginnen te vloeken. Bill pakte haar op en zette haar neer op de brommer. Ven wachtte totdat hij zelf neerzat. Toen hield ze zich weer aan hem vast.
Op dat moment gebeurde alles op hetzelfde moment; Bill gaf gas, Ven drukte haar gezicht tegen Bill zijn rug, en de twee rijders - Parker en Dell - stormden op hun af. Ven sloot haar ogen om niets te hoeven zien. Ze draaiden naar links, en naar rechts, en af en toe werden ze bruut aan de kant geslingers omdat Bill ze moest ontwijken. Ven wenstte nu maar dat ze die code nooit gekraakt had.

Reacties: