FanFic.nl

Cinema Bizarre - The search of his death

/7/ D

Zijn leven dat het hem samen houdt. Zonder hem breekt hij in stukken. Niemand die hem meer in elkaar kan krijgen. Niemand kan hem beter maken. Niemand kan de plaats van Strify innemen. Niemand is zo perfect voor Shin, als Strify. Zonder hem. Zonder Strify is Shin niks.

Shin nam voorzichtige kleine stapjes met Yu aan z'n arm. De tijd die ze moesten lopen om naar de politieauto te gaan, die twintig seconden, leken maanden te duren, jaren. De tijd stond stil voor Shin. Hoe zou hij kunnen leven zonder zijn zielsverwant? Z'n tijd moet hij zien te gaan doden. Niet aan Strify denken. Niet deze herinnering. De goede herinneringen. De goede herinneringen die hij had, samen met Strify.
Yu deed de deur voor Shin open en liet Shin als eerste instappen. Hij stond er versteld van, dat z'n vriend nog best wel rustig bleef voor deze situatie. Natuurlijk ging Shin uit z'n dak, maar het had nóg erger kunnen gaan. Shin zit vast in de realiteit.
Yu ging naast Shin zitten en pakte z'n hand vast. Hij moest er voor z'n vriend zijn, door deze tijd. Z'n vriend kan dit niet in zijn eentje aan, zonder vrienden om hem heen.
"Kunnen we?" vroeg de agent zo voorzichtig mogelijk, bang om Shin pijn te doen. Shin zuchtte. Yu beet hard op z'n lip en knikte. Beter nu dan nooit. Ze moesten er zo snel mogelijk achterkomen wie dit Strify aan had gedaan. Wie dit Shin aan had gedaan. Wie hun dat allemaal aan had gedaan. "Waar moet ik heen?" Yu zuchtte diep en kneep zacht in Shin z'n hand. Hij vertelde rustig waar de agent heenmoest. Zo ver was het er niet vandaan, met de auto. Het was sowieso wat makkelijker, omdat het z'n eigen huis was waar ze nu heengingen. Shin kneep harder terug. Beiden handen van de jongens zweette. Van spanning. En van angst.
Romeo stond, gelukkig, buiten al te wachten. Yu schaamde zich, hij had z'n avond vast verpest. Hij wenkte Romeo dat hij moest komen. Rustig schoof Yu op naar het midden en liet Shin z'n hand niet los. Er liep nog een traan uit Yu's ooghoek toen Romeo de deur open deed en ging zitten. "Riem om, jongeman" Romeo zuchtte en deed z'n riem om. Yu liet z'n hoofd hangen, net als Shin, en zei niks, net als Shin.
"Dus.. Wat doe ik nou hier?"
"Dat leggen ze je zo wel uit" zei Yu rustig en veegde z'n traan weg. Opnieuw zuchtte Romeo en verplaatste zich wat. Yu legde de agent uit waar hij nu heen moest, Kiro's huis. Ze zullen Shin en Yu gaan vragen waarom Strify niet mee is. Maar beiden zouden ze het niet kunnen verdragen het te zeggen. Voor Shin is het té moeilijk. En voor Yu is één keer al genoeg. Een tweede keer zou hem ook breken. Nog meer breken.
Kiro stond ook al buiten te wachten, met dat ene meisje nog naast zich. Als hij maar niet denk dat ze mee mag. Kiro keek de rest met grote ogen aan en haalde verbaasd z'n schouder op. Snel gaf hij het meisje een knuffel en stapte toen ook in.
"En wie was zij?" vroeg Romeo lachend aan Kiro en Kiro rolde met z'n ogen.
"Ze heet Marlinde. En we hadden eigenlijk een hele leuke avond voor zolang dat duurde" Kiro en Romeo praatten maar door. Ze wisten niet dat hun gekwebbel teveel werd voor Shin. Shin kneep steeds harder in Yu's hand en Yu beet hard op z'n lip. Wanneer zijn we er nou eindelijk, dacht hij.
"Kunnen jullie alsjeblieft jullie monden houden!" riep Yu boos door de auto heen en gelijk was het stil. Als er een sprinkhaan in de auto had gezeten, had je die zeker kunnen horen. Het was akelig stil geworden. Romeo en Kiro durfde niks meer te zeggen, bang dat Yu weer tegen ze uit zou vallen.
"Het komt wel goed" fluisterde Yu tegen Shin die nog steeds snikte. Shin keek Yu voorzichtig aan die strak voor zich uit zat te kijken en liet daarna z'n hoofd weer hangen.

Eindelijk, na 10 minuten, wat lang duurde in een stille auto, waren ze aangekomen bij het bureau.
"Waar is Strify eigenlijk?" Yu was verbaasd dat het Kiro nu pas opviel dat Strify er niet bij was. Niemand gaf er antwoord op en Kiro haalde verbaasd z'n schouders op. De politie-agent loodste de jongens mee naar binnen, naar een wachtruimte.
"Oh wacht. Uhm. Jullie twee" De politie agent wees Yu en Shin aan. "Mogen met mij meekomen. We beginnen met jullie. Allebei in een andere kamer" Yu kneep z'n ogen even dicht en stond rustig op. Shin volgde z'n voorbeeld en samen liepen ze, zo stil als ze maar konden zijn, achter de agent aan. Het leek alsof Yu's tranen opwaren, terwijl die van Shin nog steeds bleven stromen. "Meneer. Yu. Kom jij maar met mij mee naar de kamer verderop" Yu wou Shin niet alleen laten. In een andere kamer. In z'n eentje. Zonder iemand die hem te hulp kan schieten wanneer hij niet uit z'n woorden kan komen. Yu keek nog even achterom, met gebogen hoofd en slikte. De waarheid moet en zal naar voren komen. Hij moet alles wat hij over Strify weet, over hem te weten is gekomen in deze twee jaar, aan ze vertellen. Des te meer ze weten, des te beter ze kunnen zoeken. Rustig ging Yu op de stoel in de kamer zitten en legde z'n handen boven de tafel neer. De stilte was akelig. "Hij komt zo" zei de agent en deed de deur dicht. Daar zat Yu dan, in de verhoorkamer. Hij zou zo in slaap kunnen vallen, van vermoeidheid, van verdriet. Voorzichtig wreef hij even door z'n ogen en snikte even. Hij was bang voor de vragen die ze hem zouden gaan stellen. Bang dat hij het antwoord niet wist, niet kon antwoorden. Hij zou boos op zichzelf worden. Maar je kan niet alles weten. Er zijn andere mensen, die weer andere dingen weten, die hij niet weet. Het ligt eraan wat Strify iedereen heeft vertelt. Zijn er meer geheimen dan je denkt? Die nu misschien te water komen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.