FanFic.nl

Cinema Bizarre - The search of his death

/9/ T

De agent knikte en stond op. Waren ze klaar? Of zou er nog meer komen?
"We gaan morgen wel verder. Iedereen heeft slaap nodig. Het is genoeg voor nu. Ik weet genoeg. Dank je" Yu knikte verbaasd en stond knipperend met z'n ogen op. Waren ze nu al klaar? Hij was er net. Of leek dat maar zo? Zaten ze er al langer dan dat Yu dacht? Yu achtervolgde de agent terug naar de wachtkamer waar hij Shin en Kiro omhelsend zag staan. Romeo stond er maar levenloos bij. Yu slikte. Het deed hem pijn z'n vrienden zo te zien, zo verdrietig. Langzaam liep hij naar z'n vrienden toe en sloeg z'n armen om ze heen. Hetzelfde deden ze bij hem.
En de agent mag dan wel hebben gezegd dat ze slaap nodig hebben. En dat kan dan wel waar zijn, maar wie zegt dat ze kunnen slapen? Wie zou er kunnen slapen als één van hun vrienden verdwenen zou zijn?
"Ik wil niet naar huis" snikte Shin en drukte z'n hoofd tegen Yu's borst. Kiro streek voorzichtig door Shin z'n blonde haren.
"Uhm. Yu? Ik ga naar Sandra, ze komt me ophalen" zei Romeo tegen Yu. Yu knikte terwijl hij niet eens wist wie die Sandra wel niet was. Het zal wel goed zijn, dacht Yu en liet z'n huisgenoot zijn gang gaan. Al zou hij hem willen tegenhouden zou het toch niet lukken. Het is Romeo's leven, niet die van Yu.
"Ik zou willen kunnen zeggen dat je bij mij kon slapen Shin, maar ik heb geen logeerbed" zei Kiro en beiden jongens, Kiro en Shin, keken tegelijk naar Yu. Hij slikte even en beet zacht op z'n lip.
"Ik denk dat je wel bij mij kan. Romeo's kamer is vrij nu"
"Dankje Yu" snikte Shin en trok z'n vrienden nog steviger tegen zich aan.

Dat Romeo geen traan had gelaten deden de jongens wel wat. Maar allen praatten ze er niet over, alsof het niet belangrijk was. Terwijl dat toch wel belangrijk was. Gaf Romeo dan helemaal niks om Strify? Deed het hem nou helemaal niks dat Strify was verdwenen? Of liet hij zijn emoties gewoon niet zien?

Yu sloeg z'n arm om Shin heen terwijl ze opnieuw naar de politie-auto liepen. Eén van de agenten zou hen weer thuis brengen, omdat het lopend zo lang zou duren. En de agenten gunden hun alle rust die ze zouden kunnen krijgen. Kiro liep voor Yu en Shin uit, naast de agent. Een beetje praten kon ook echt kwaad. Misschien hield het hun gedachtes van Strify af.
In de auto liet Shin zich tegen Yu aanvallen met z'n ogen dicht. Hij dacht terug aan de tijd dat hij met Strify had doorgebracht. De goede herinneringen met Strify. Hoe blij ze met elkaar waren, als vrienden en als geliefden. Hoe goed ze bij elkaar pasten. Hoe veel hij hem gaat missen.
Samen met Shin liep Yu zijn huis binnen. Hij dacht dat Romeo wel een lichtje had aangelaten, ergens, maar dat was niet zo. Het was donker in huis, eng donker. Yu klikte snel het licht aan en zuchtte, z'n hoofd liet hij hangen. Hij gooide de sleutels op de kast naast de deur neer en liep sjokkend naar de trap toe, met een Shin die hem achtervolgde. Automatisch liep Yu door naar z'n slaapkamer, naar z'n kledingkast. Voor een T-shirt voor Shin, waarin hij zou kunnen slapen. Shin nam dankbaar het T-shirt aan die Yu hem gaf. Yu glimlachte even flauwtjes en pakte ook een T-shirt voor zichzelf uit de kast. Over Shin zijn gezicht bleven maar tranen stromen en snikkend liep hij door naar Romeo's kamer. Yu wist niet wat hij voor Shin kon doen. Bij hem komen liggen? Hem nog meer omhelsen? Hij wist niet hoe hij z'n vriend gerust kon stellen, dat alles weer goed zou komen. Want dat zou het niet. Hij zou zijn vriend geen valse hoop kunnen geven. Dat kan hij hem niet aandoen. Niet met dit. Als er iets anders had gebeurd misschien nog wel. Maar dat zou anders zijn. Een heel ander subject, waar misschien niet zo veel bij gehuild hoefde te worden. Geen erg subject zoals dit.
Yu liet zichzelf op het bed vallen en sloeg z'n handen voor z'n ogen. Dit kon allemaal niet voor het beste zijn. Dit kan niet Strify zijn lot zijn geweest. Zo vroeg. Dat kan gewoon niet. Yu draaide zich op z'n buik en duwde z'n hoofd diep in het kussen. Tranen stroomde opnieuw over z'n gezicht en het boeide hem niet dat z'n kussen zo helemaal onder de make-up zat. Yu had wisselingen. Hij huilde, huilde niet, en daarna begon hij toch weer te huilen.
Na een lange tijd opnieuw gehuild te hebben kwam Yu wat overeind. Hij kon in ieder geval proberen om te gaan slapen, misschien lukte het, misschien lukte het niet. Yu trok z'n T-shirt uit, net als z'n broek en deed een ander T-shirt aan. Met een trillende onderlip gooide hij z'n kleding in de hoek neer met z'n mobie erachteraan. Hij had 5 gemiste oproepen, maar geen zin om terug te bellen. Wie zou hem sowieso midden in de nacht gaan bellen? Rond dit tijdstip? Yu besteedde er verder geen aandacht aan wie het onbekende nummer geweest had kunnen zijn en trok de deken op tot over z'n hoofd. Was hij bang om nachtmerries te krijgen? Bang om alles te herleven? Te zien wat er misschien echt gebeurd was?

Om de zoveel seconden draaide Shin zich om, bang om in slaap te vallen. Bang om nachtmerries te krijgen. Hij wou niet in slaap vallen, bang om in z'n dromen Strify te zien. Bang om Strify nog meer te gaan missen. Bang dat hij zou zeggen dat hij hem zou moeten vergeten. Iemand nieuw zou moeten ontmoeten. Maar dat wou Shin niet, hij wou Strify, en Strify alleen. Alsof iemand hem in zijn dromen nog meer zou breken. Nog meer kapot zou maken dan dat hij al was. Hij miste Strify die tegen hem aan lag, die bezorgd zijn arm om hem heen sloeg als hij zich alleen voelde.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.