FanFic.nl

Cinema Bizarre - The search of his death

/23/ A

"Mam, mam" Romeo ging voorzichtig naast z'n moeder zitten die erg bleek eruit zag.
"Hey, jongen" Romeo pakte de hand van z'n moeder beet en streek door haar heen heen. Z'n moeder kneep er zachtjes in. Langzaam deed ze haar ogen open en glimlachte flauwtjes. "En wie is dat" Z'n moeder wees naar Sandra die haar hand op Romeo's schouder legde.
"Ik ben Sandra, het vriendinnetje van Romeo" Romeo's moeder glimlachte nu breed.
"Dus m'n jongen heeft een vriendinnetje"
"Maham" Romeo rolde met z'n ogen en glimlachte. "Komt alles weer goed, mam?"
"Tuurlijk jongen. Het is maar een griepje" ze hoestte. Een griepje ja "Volgende week ben ik er wel weer vanaf" Wat ze alleen nog niet wisten, was dat het niet alleen maar een griepje was. Er was nog veel meer. Waar ze niet vanaf zou komen.

De rest van de dag verliep voor iedereen langzaam. Alleen hadden ze het niet naar hun zin. Ze dachten na over het verschrikkelijke. En over wat ze andere mensen deze dag hadden aangedaan.
Romeo was, samen met Sandra, heel de dag bij z'n ouders gebleven, als steun. Hij voelde zich schuldig tegenover al zijn vrienden. Dat hij er niet voor hun was, om hun te steunen. In de avond, rond tien uur, gingen ze pas weer naar huis.
Kiro zat heel de dag alleen maar op de bank. Huilend. Te rouwen om Strify. Zich schuldig voelen tegenover Shin. Hij heeft gewoon een geheime verhouding gehad met Strify. Zelf kon hij het allemaal niet meer geloven waarom hij het had gedaan. Hij konden ze Shin, voor die korte tijd, in een leugen laten leven?
Shin deed ongeveer hetzelfde als Kiro. Op de bank zitten rouwen om Strify. Maar hij deed toch meer. Hij maakte het eten en deed soms nog andere, gewone dingen. Om ergens anders aan te kunnen denken. In plaats van, aan Strify en aan Yu. Hij voelde zich schuldig tegenover Yu. Hij had hem pijn gedaan, hem laten huilen, hem alleen gelaten. Terwijl hij juist iemand nodig had.
Yu had heel de dag pijn gevoeld. Diep van binnen, in zijn hart. Waar hij liefde voelde. Liefde voor Shin. En nu heeft hij het bebroken. Shin heeft z'n hart gebroken. Maar hij realiseerde het zich wel. Dat Shin ook wat voor hem voelde. Dat hij hem niet pijn wou doen. Maar toch deden zijn woorden het wel. Omdat hij nu echt zeker wist dat het nooit wat tussen hen zou worden. Yu voelde zich schuldig tegenover Skye. Hij wou naar nog op komen zoeken, hun afspraak nog nakomen. Maar hij kon het gewoon niet. Hij kon het z'n hart niet verdragen.
Skye had heel de dag haar ouders genegeerd en keihard muziek geluisterd. Gewoon relaxen, terwijl ze zich verdrietig voelde. Ze had medelijden met Yu en zijn vrienden. Skye voelde zich ook schuldig tegenover Yu. Om precies dezelfde reden. Ze wou de afspraak nakomen.. Maar toch, wie weet was het beter?
En what about Maisy? Zij had heel de dag met haar luie reet op de bank gelegen. Filmpjes zitten kijken met een bak popcorn erbij. Ze voelde zich helemaal niet schuldig. Tegenover niemand. Tegenover wie zou ze zich schuldig moeten voelen?


De morgen was weer begonnen met een lekker zonnetje. De vogeltjes floten. Het was eindelijk eens lekker weer, zo in de winter zelfs. Niemand had er iets op te klagen. Het was de perfecte dag. De perfecte dag voor Kiro om weer eens lekker te gaan joggen door het park. Van de natuur genieten.
Zo stil mogelijk sloop Kiro naar de deur toe in zijn sportkleding. Hij wou Shin niet wakker maken. Shin had ook zo zijn rust nodig. Kiro deed de deur achter zich dicht en keek naar de half blauwe lucht met het felle zonnetje. Rustig begon hij richting het park te lopen. In het park wou hij pas beginnen met joggen. Blaadjs waaiden van de bomen. Kinderen speelden in de speeltuin. Een perfect begin voor als het lente word. Toen nog een paar weken. Kiro nam zijn eerste stap op het bad en begon langzaam aan te joggen. Voor hij echt begon zette hij nog muziek op. Het kalmeerd hem altijd. En hij denk dat niet zo snel aan andere dingen. Kiro streek even door z'n haar heen en zuchtte. Ook al wat het mooi weer en had hij muziek op, hij bleef denken aan Strify. Hoe kon je dat eigenlijk ook niet blijven doen. Het zal zo nog een lange tijd zijn. Hoe kan je iemand zo één, twee, drie vergeten? Nee, inderdaad. Niet. Dat duren maaden, jaren. Misschien zelfs nooit. Kiro schudde even z'n hoofd en zuchtte nogmaals, alleen nu wat dieper. Hij keek om zich heen naar de mensen die er liepen. Ook naar de kinderen die aan het spelen waren. Hij slikte. Het zag er hier allemaal zo vredig uit. Maar de wereld is niet altijd zo vredig. Snel schudde Kiro zijn hoofd en keek nu naar links. Een paar ogen bleven hem aanstaren terwijl hij door jogde. Hij bleef terugkijken. Kiro's mond begon een beetje open te staan, hij staarde haar aan. Het meisje keek geschrokken terwijl Kiro niets in de gaten had. Hij wist niet meer waar hij jogde. De boom die daar stond, die had hij niet in de gaten.
"Pas op!!" riep het meisje nog maar het was al te laat. Met de snelheid die hij jogde knalde hij tegen de boom aan en viel achterover. Gelijk deed z'n hoofd pijn. Typisch Kiro of niet? Dat zou je hem zelf moeten gaan vragen. "Gaat het?" Kiro kneep z'n ogen dicht en wreef over z'n hoofd. Langzaam kwam hij iets omhoog en deed één oog open. Hij trok een pijnlijk gezicht en veegde met z'n hand onder z'n neus. Bloed.
"Godver" Kiro deed z'n hoofd naar achteren en zuchtte. "Dit kan er ook nog wel bij" Kiro zuchtte en nam een doekje van het meisje aan. "Dank je. En sorry dat je dit moet zien, of zo"
"Maakt niet uit. Ik denk dat het een soort van ook wel mijn schuld is"
"Ik had gewoon beter om moeten letten" Kiro keek haar aan en glimlachte even.
"Kom" Ze stak haar hand uit. Dankbaar nam Kiro haar hand aan en ze trok hem omhoog. Nog steeds had Kiro z'n hoofd naar achteren. "Debby trouwens"
"Kiro" ze schudde handen.
"Ja, weet ik"

Reacties:

shania13 zei op 29 dec 2012 - 20:25:
Oooooohh spannend en zielig verhaal.
Zou ik een melding mogen???

Xx