FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

De frontlounge.

Er stond een jongen, kleiner van gestalte en een stuk gewoner in de deuropening. "Jullie mogen meekomen." Geen van ons deed aanstalten om op te staan. "Jullie moeten meekomen!" verbeterde hij daarom zichzelf. Mokkend stonden we dan toch maar op om problemen te voorkomen. We volgden hem door dezelfde gang als gisteren. Natasha kwam naast me lopen en ze kneep even bemoedigend in m'n hand vlak voor we in de woonkamer/keuken kwamen. De jongens van gisteren zaten er gezellig te eten, maar de jongen die ons was komen halen zei dat we nog verder mee moesten. Hij sloeg om de hoek, en ging het trapje naar de bovenverdieping van de bus op. Hij bracht ons helemaal naar de voorkant van de bus en zei dat we daar moesten wachten. "Alsof we keuze hebben." hoorde ik Natasha eigenwijs zeggen. Ik negeerde het en ik liep somber naar het raam aan de voorkant van de bus. Aan beide kanten waren er zetels en er hing een tv net naast de smalle gang waardoor je naar binnen moest komen, in die smalle gang waren de kleine bedden van de jongens gelegen. Ik zuchtte bang, we hadden de hele nacht door gereden, hoe ver waren we nu van huis? Ik voelde een warme hand op mijn schouder komen. "Wat is er meisje?" zei een lichtelijk bekende stem. "Ik wil naar huis." zei ik terwijl ik de hand van me probeerde af te schudden. "Maar dit is nu je huisje..." zei de stem met iets te veel medelijden. "Engerd." mompelde ik bijna onhoorbaar en ik sloeg z'n hand van m'n schouder af. Ik werd zachtjes omgedraaid en ik keek recht in twee bruine, blikende oogjes. "Moet ik dat van gisteren nog eens herhalen misschien?" de twinkeltjes verdwenen uit zijn ogen en elk teken van medelijden verdween langzaam. Ik opende mijn mond om 'nee' te antwoorden maar ik werd onderbroken. "Sorry, we kunnen er gewoon niet tegen als iemand ons tegenspreekt of beledigd." het was afkomstig van de jongen met de veel te grote kleren die net binnen kwam. In paniek keek ik rond op zoek naar een veiliger plek dan oog in oog met deze rara jongens. Ik keek terug naar de jongen met het ontplofte haar en hij wou net wat zeggen toen hij hardhandig aan de kant geduwd werd. Natasha trok me snel weg bij het raam, ze zette zich in één van de zetels en trok me tegen zich aan. Zij was het dus die de rare jongen geduwd had. Ze probeerde me lief te sussen terwijl ik dacht aan de blik van die jongen. Ik had hem één keer een engerd genoemd. Voor de rest had ik hem toch nooit iets verkeerd gedaan? Waarom was hij zo kwaad op me? "Ooh, hoe lief zeg! Grote zus zorgt voor de baby." zei een jongen met lang bruin haar, hij was degene van de groep die het meeste spieren had dus ik moest zeker op passe van hem! Voor ik tegen hem kon gaan klagen, keek de jongen met de dreadlocks me waarschuwend aan. "Dat zou ik maar beter laten!" zei hij dreigend...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.