FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

Kan ik hem vertrouwen?

"Hebben we eigenlijk onze spullen nog?" vroeg Ellie plots. "Ik bedoel, de kleren hebben ze in de kast gelegd, dat weet ik, maar onze mp3 en zo". Natasha liet eindelijk m'n t-shirt los en ze begon rond te kijken. "Ik denk dat ze dat weggenomen hebben" gaf ik toe. "Dan maken we toch onze eigen muziek" zei Natasha happy. Zingen was één van onze hobby's, ik en Natasha waren er echt goed in, maar Ellie had niet de beste stem dus deed zij altijd de achtergrond. Natasha begon 'Memories' van 'Kid Cudi' en 'David Guetta' te zingen. "Background!" riep ze plots toen ze aan het refrein begon. Het enige wat Ellie en ik mochten zingen was: oeh oeh oeh oeh oeh oeh. Plots ging de deur open en de "oeh" bleef in m'n keel hangen. De jongens hadden de hele tijd zitten kijken, dus dan hadden ze ons ook horen zingen... Ik kon wel door de grond zakken van schaamte, maar Natasha bleef door zingen ookal stond die Gustav in de deuropening. Ze schonk me een blik die me duidelijk maaktte dat ze er zich niks van aantrok. "Meekomen!" zei Gustav. Ellie en ik stonden op van de grond maar Natasha bleef maar zingen. Toen ze de blik in Gustav zijn ogen zag stopte ze er ook meteen mee. "Je luisterd beter, die Bill slaat er niet naast." fluisterde ik. We gingen gehoorzaam achter Gustav aan, hij bracht ons weer naar de frontlounge. Ik besefte plots dat ik al drie dagen dezelfde kleren aan had en ik zuchtte even. "Wat is er Emma?" vroeg Bill poeslief en hij zag er weer zo blij uit, net alsof er gisteren niks gebeurd was. Ik antwoorde niet maar zette me in de zetel dichtst bij het raam en keek naar de weg die steeds onder de bus verdween. Ik verwachtte elk moment dat hij me aan m'n haar zou omdraaien ofzo, maar Bill liet me dus gewoon doen. Ik keek even opzij en zag dat Natasha op Tom z'n schoot zat, ze (deed alsof) ze doodgelukkig was, maar dat luktte niet zo goed, want je kon duidelijk in haar ogen zien dat ze zich ongemakkelijk voelde. Het was gewoon hoe ze handelde onder angst, doen alsof het haar niks kon schelen. Ik voelde iemands hand op mijn schouder, "Kom je niet bij me zitten?" vroeg Bill lief en hij keek me smekend aan. Ik wist niet of ik hem kon vertrouwen, als ik hem daar zo zag was het moeilijk te geloven dat hij me die zere wang bezorgd had. Ik lachtte even naar hem, maar het was niet echt overtuigend en ik deed ook geen aanstalten om ook maar iets dichter bij hem te gaan zitten. "Moet ik je wang verzorgen?" vroeg Bill, maar hij wachte niet meer op antwoord. "Kom we gaan naar de keuken." hij keek me bemoedigend aan. "Alleen als één van mijn zussen mee komt." antwoorde ik en ik keek naar Natasha die het duidelijk niet meer zag zitten. Maar dan viel mijn oog op Tom en de manier waarop hij me aan keek was niet echt veelbelovend. Had ik maar gewoon naar Bill geluisterd en was ik maar mee gegaan zonder eisen te stellen...

Reacties: