Bill keek me aan en het geluk verdween langzaam uit z'n ogen. Er sierde spijt in zijn bruine oogjes en er was maar één iets waarvoor hij spijt zou kunnen hebben. Want Bill wist maar één iets dat mij verdrietig kon maken... Ik zuchtte. "Je moet nu gaan zeker?" zei ik met hese stem. "Ik... Ik moet nu gaan." zei Bill instemmend. "Shoppen..." zei hij nog en hij begon zich al aan te kleden waarna hij naar de badkamer liep. Snel liep ik achter hem aan, als ik zometeen eenzaam zou zijn wou ik nu zoveel mogelijk bij iemand in de buurt zijn. Toen ik in de badkamer binnen kwam, stond hij z'n haar al te doen. "Bill, kunnen we niet mee, eerlijk gezegd ben ik het ook beu om met m'n kleren aan te slapen... kleren die ik trouwens alweer meer dan drie dagen aan heb." zei ik bangetjes terwijl ik naar de vuile vlekken op het topje keek. "Van mij mag je ook je kleren uit doen hoor om te slapen, dan word het gezelliger." was Bill z'n enige antwoord. Er ging een schok door me heen en het stond duidelijk op mijn gezicht te lezen dat ik bang werd van z'n woorden. Toen Bill zag dat hij me van streek gemaakt had kwam hij meteen naar me toe gelopen. Hij nam mijn handen vast en hij kneep er even in, "Sorry." fluisterde hij oprecht. "Nee, het is oké. Je bent ook maar een gewone jongen en geloof me. Ik weet hoe jongens kunnen zijn..."