FanFic.nl

Bill and Tom are watching you... and Gustav and Georg too (ontvoering)

De aanval.

Bill had niks te zeggen op wat ik gezegd had zoals ik wel verwachtte... en het had eigenlijk ook geen zin om in vraag te stellen wat er gebeurd zou zijn moest hij me die dag gewoon vergeten zijn. Want dat had hij niet gedaan en ik was hier nu eenmaal. "Weet je... moest je me gewoon aangesproken hebben die dag was ik vast en zeker verliefd op je geworden ofzo. Je bent eigenlijk helemaal m'n type wel." zei ik bedenkelijk met een lachje erachteraan. Plots werd ik door hem de badkamer uit getrokken recht naar de beddenkamer. Ik werd op zijn bed getrokken en Bill kwam boven me hangen. "Ik wil je." zei hij bijna onhoorbaar. Seconden lang zeiden beiden we niks, ik wist wat hij van me verwachtte. Hij verwachtte dat ik nu ook zou zeggen wat ik wou. "Ik weet het niet Bill." fluisterde ik. Ik wist het echt niet... Ik had nog nooit dat gevoel gehad, dat hoogtepunt. Ik had 'het' tot nu toe alleen nog maar ervaren als pijn en ik was eigenlijk best wel nieuwsgierig naar hoe het hoorde te voelen. Ik voelde plots weer een hoestbui opkomen... Toch niet helemaal genezen dan? Ik wou niet recht in Bill z'n gezicht hoesten dus wou ik hem van me af duwen. Dat liet hij niet toe dus draaide ik m'n hoofd weg en begon ik te hoesten... "Sukkeltje toch, ik wil je weg duwen zodat ik niet recht in je gezicht hoest en je staat het niet toe." zei ik toen ik wat bekomen was. "Oh, was het daarvoor, ik dacht dat je ervandoor zou gaan." gaf Bill simpel toe. "Dus... eigenlijk kan het je niet veel schelen dat ik hier hang?" vroeg hij me met een rare ondertoon. "Nee Bill, voor mij part mag je daar de hele dag hangen zolang je maar niks doet." Ik keek wat om me heen en m'n ogen vielen op zijn armen die vlak naast m'n gezicht stonden en waarmee hij zich zogvuldig opdrukte. "...Maar houd je dat wel vol?" vroeg ik twijfelend en kneep even in z'n armen. "Niks waard die armpjes van jou." zei ik plagend. "Niks waard? Ohjah, vergeten! Ik ben een slappeling." zei Bill grinnikend. "Oh neeh, ik kan m'n eigen gewicht niet dragen." riep hij speels en hij liet zich vallen waardoor hij boven op mij kwam te liggen. "Waar is mijn redder!?" speelde ik het spel mee. "Ik word verpletterd door een reuzespin!" krijste ik. Plots verscheen Natasha in de deuropening nog met haar tandenborstel in haar mond. Ze had veel make-up op, want je zag niks van de blauwe plekken die ze gisteren wel nog had. "Red me!" riep ik drammatisch met hese stem en ik deed alsof ik aan het flauwvallen was van angst. Bill stond lachend op maar ik veroerde me niet en bleef levenloos liggen. "Ik heb iets om haar terug tot leven te wekken." hoorde ik Tom zeggen en er naderden voetstappen. Ik deed m'n ogen open en Tom duwde een glas water in m'n handen gevolgd door drie verschillende soorten pillen. "Allemaal tegen verkoudheid." zei hij en hij verliet de kamer. Ik keek Bill vragend aan en die haalde zijn schouders op. "Hij heeft je vast en zeker horen hoesten." zei hij. Eén voor één slikte ik de pillen door. "Kunnen we nu vertrekken? Ik heb echt nieuwe kleren nodig." jammerde ik lief.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.