We waren bijna in een kwart van alles winkels toen ik plots Bill z'n stem hoorde. Ik dook achter een kledingrek. "Waar is Emma?" vroeg hij meteen toen hij binnen kwam. Natasha keek me vragend aan, maar ik deed tekens dat ze hem niks mocht zeggen. "Geen idee." zei ze tegen Bill en ze verdween weer in een pashokje. Laat Bill maar even paniekeren, dacht ik. Plots klonk Bill's stem door heel de winkel, hij begon een liedje te zingen. "Durch den monsun." klonk het plots aan m'n oor. Ik schrok me rot en ik wou gaan schreeuwen, maar Bill legde z'n hand op mijn mond. "Nooit meer doen!" zei ik geschrokken terwijl ik z'n hand weg nam. Hij hielp me lachend recht, "Gaan we iets eten?" vroeg hij aan niemand in het bijzonder. Iedereen kwam mee en we gingen dus iets eten in een bar op het einde van de lange gang. Tom zuchtte toen Natasha voor de zoveelste keer ergens anders heen liep in de bar, ze had nog geen seconde stil gezeten sinds we hier waren. "Natasha hoe kan ik je nu in de gaten houden als je nooit nergens stil zit?" vroeg hij toen ze voor de zoveelste keer voorbij liep. "Het is nooit ergens stil zit, Tom." Zei ik. Iedereen keek me verbaasd aan. "Zit jij nou m'n spellingsfouten te verbeteren?" vroeg hij aan me. Ik knikte, "Leer praten." zei ik nog en ik dronk van m'n milkshake. "Ik ben geen man van woorden, meer van daden." antwoorde Tom en hij greep Natasha vast toen ze weer voorbij wou lopen.