Ik liep een steegje in en ik verstopte me snel achter een container. Ik zou hier de hele dag zitten als ik moest. Als ik maar niet gevonde werd. Ik vroeg me af wat ik zou doen moest ik weer vrij zijn... Eerst naar de politie bellen en dan naar Carly gaan, want zij zou vast en zeker ook bezorgd om me zijn. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand die het steegje in liep en ik probeerde me zo klein mogelijk te maken. Ik hoorde hoe de persoon vlak voor me tot stilstand kwam en toen er niks gebeurde opende ik langzaam m'n ogen. Bill stond droevig naar me te kijken. "Waarom zo verdrietig?" vroeg ik met een bang stemmetje. "Ik dacht dat ik je kwijt was." antwoorde hij somber. Ik kon er niks aan doen, maar ik voelde medelijden voor Bill. Toch wou ik me niet laten doen. "Ja, ik dacht ook dat ik je kwijt was..., maar ik was er niet droevig om zoals jij." zei ik bedeesd terug en ik wachtte z'n reactie af. Bill keek alleen gekwetst... Niks anders. "Hoe heb je me gevonden?" veranderde ik van onderwerp. "Zendertje in je kleren." zei hij kortaf. Tuurlijk, ik had het moeten weten dat ze tot zoiets instaat waren. Ik keek Bill afwachtend aan. "Waar wacht je nog op? Straf me dan. Dan ben ik er meteen vanaf." Ik verwachtte elk moment dat Bill me zou slaan ofzo, maar er gebeurde niks. Hij schudde alleen maar z'n hoofd en stak z'n hand naar me uit. Ik wist niet of ik hem kon vertrouwen en er was maar één manier om daar achter te komen... Voorzichtig legde ik m'n hand in die van Bill en hij hielp me recht. "Billy, wil je alsjeblieft..., wil je alsjeblieft niks tegen Tom zeggen?" vroeg ik moeilijk. Er verscheen een lachje op z'n gezicht en hij knikte. Daarna liepen we hand in hand het steegje uit.