Ik legde me neer op de grond, wachtend op de pijn en nog geen seconde later voelde ik ze al. Hij sloeg me, hij klopte me, hij schopte me. Hij verweet me voor al het vuil van de straat. Ik had hem nog nooit zo bezig gezien... Ik beet op m'n onderlip om maar niet te gaan schreeuwen. En toen... na wat voor mij een eeuwigheid leek, hield hij ermee op. Ik hoorde hoe hij op het bed ging zitten, maar ik bleef gewoon op de grond liggen. Ik had pijn, niet zoveel pijn of die keer dat Tom me geslagen had, maar pijn deed het. Ik wist wat Natasha nu zou doen, zij zou zich sterk houden en niet laten zien dat het zoveel pijn deed. Misschien was dat ook wel het beste om dat te doen... Met een zucht probeerde ik me op te duwen, met veel moeite en vooral veel pijn lukte het uiteindelijk toch en ik hield me recht aan de muur. Ik voelde dat het pijn deed boven mijn linkeroog en ik wou voelen wat het was. Dat had ik beter niet gedaan want het deed alleen maar meer pijn toen ik eraan kwam. Ik keek naar mijn hand..., bloed, dat had ik wel verwacht. Uiteindelijk keek ik Bill aan. Hij staarde me woedend aan en ik keek vernietigend terug. "Ik heb genoeg geduld met je gehad..." zei hij kwaad. Ik raapte al de kracht die ik nog over had bij elkaar en ik liep langzaam naar hem toe. "Klootzak!" riep ik kwaad en ik sloeg hem zo hard ik kon. "Sukkel! Nu heb je het helemaal verpest! Ik vond het hier net een beetje leuk te vinden. Je was zo lief!" zei ik gebroken en ik zakte door m'n knieíªn. De tranen liepen inmiddels over m'n wangen. Ik was me heel goed bewust van Tom die het spektakel met een grijnsje stond te bekijken, maar ik negeerde hem. Dit was iets puur tussen mij en Bill. En wat ik gezegd had was waar, ik vond hem de laatste tijd zo lief en dan deed hij weer zoiets. Hij wist het altijd te verpesten. Zag ik een mogelijk vriend, misschien wel meer, in hem, verpeste hij het altijd!