FanFic.nl

"Obsessie" [afgewerkt!]

Chapter 2.

Bill trok zijn pyjama aan. Zijn rode sokken belanden ergens in de hoek van de kamer. Toen Bill weer aan het schrijven was klopte Marie op de deur. Bill ging open doen. “Ga je mee tv kijken met de andere kinderen?”� vroeg ze. Bill schudde zijn hoofd en wees naar zijn tafel met het blad erop. “Oké, maar niet te lang meer, ik kom zo nog wel eens kijken,”� zei Marie. Ze gaf Bill een zoen op zijn voorhoofd en ging toen weer weg. Bill genoot van de rust en stilte die er in zijn kamer hing en ging verder schrijven. Na een tijdje keek Bill op zijn klok. Drie minuten voor negen. Hij wist dat om negen uur Marie zou komen dus ruimde hij al zijn spullen op en ging slapen. Toen Marie binnenkwam deed Bill alsof hij in een diepe slaap was. Marie trapte erin. Dat deed ze altijd. Nog geen drue seconden nadat Marie de deur achter zich had toe getrokken, sprong Bill uit bed en ging voor zijn enorme boekenkast staan. Hij zocht naar zijn boek over de tweede wereldoorlog. Bill hield ook van lezen. Al was hij nog maar zeven, toch las hij al van die kanjers van boeken. Bill schoof zijn stoel voor de kast en ging erop staan. Hij taste op de bovenste plank zonder te kunnen zien wat er lag. Hij nam het grootste boek dat hij voelde en sprong van de stoel af. Hij ging op zijn bed zitten en sloeg het boek open. Bill vond de man met de gekke snor er zo grappig uitzien. Maar hij wist dat deze Duitse man, een gemene man was. Bill keek nu enkel naar de prenten. De tekst boeide hem even niet. Na de laatste foto sloot hij het boek en legde het op de vloer naast zijn bed. Bill ging dit keer echt slapen, want morgen moest hij vroeg op voor school. Ja, zelfs hier moest hij naar school.

Precies om een minuut voor zeven liep Bill zijn wekker af. Bill strekte zich eens goed uit en duwde toen zijn wekker af. Hij klom uit bed en trok zijn grote rode kleerkast open. Hij liet zijn ogen over alle kleren glijden. Hij wist weer eens niet wat hij zou aantrekken. Bill nam uiteindelijk zijn donker blauwe jeans broek en een rood shirt met een rare tekening erop. Hij nam een rode boxer en zijn rode sokken en ging toen naar zijn eigen badkamer. Hij kon alles al zelf. Helemaal gedoucht en klaar met alles, kwam hij er weer uit. Zijn donkerblonde haren waren nog nat. Hij nam de moeite niet om ze te drogen. Dat deden ze vanzelf wel, dacht hij. Maar toen dacht hij er weer aan dat hij naar school moest. Teleurgesteld liep hij de badkamer weer in en nam de haardroger uit de kast. Bill was zeer zelfstandig in die soort dingen. Na een tijdje waren zijn haren droog en kamde hij ze weer in model. Er werd op Bill zijn deur geklopt, hij deed open. Marie stond er voor. “Ben je klaar?”� vroeg ze. Bill stak zijn handje op als teken van ‘wacht even’. Bill nam zijn rode all-stars en begon ze aan te trekken. Behendig knoopte hij de veters en nam toen zijn tas uit de hoek van de kamer. Hij stak zijn duim op. Marie nam Bill zijn tas over en nam zijn handje vast. Marie zag aan Bill zijn ogen dat hij er tegenop zag. De glans was voor even verdwenen, maar als de school over was, was die glans weer helemaal terug. Marie bracht Bill naar de klassen. Het was helemaal aan de andere kant van het gebouw en kleine Bill zou anders totaal verloren lopen.

Marie duwde Bill de klas in omdat hij voor de drempel bleef staan en zijn spieren opspande. De vele personen maakten hem bang. Angstig ging hij achteraan op een bankje zitten. Nerveus pulkte hij aan zijn rode pennenzak. Bill zat in het tweede leerjaar, maar hij kon alles al. Toch deed hij alsof hij dat niet kon. Hij wilde geen jaar hoger gaan, bij nog grotere kinderen. Kinderen die al even groot als hij waren, maakten hem angstig. Nerveus keek hij af en toe op. De juf begon met de les en Bill was er al niet meer bij met zijn gedachten. “Hoeveel denk jij dat het is Bill?”� vroeg de juf. Bill keek met een ruk op en kreeg meteen pijn in zijn nek. Hij keek nerveus rond en beet op zijn lip. Hij haalde enkel zijn schouders op. “Je weet het best, kom het maar even op het bord schrijven,”� zei de juf. Ze schreef op het bord ‘2x2=’ Bill liep onhandig naar voren. Hij beet nog steeds op zijn onderlip en nam het krijtje onhandig over. Hij dacht even na en schreef toen het antwoord op en liep weer naar zijn plek. “Zeer goed Bill,”� zei de juf. Bill zuchtte opgelucht dat hij geen flater had gemaakt. Na rekenen kwam knutselen. Bill zijn favoriete vak. Hij nam een blad papier en begon vluchtige rode lijnen te trekken. Een jongen was het resultaat. Hij leek precies op Bill, enkel andere haren. De juf wist meteen wie Bill had getekend. “Zeer mooi Bill,”� zei ze en gaf een klopje op zijn schouder. Bill glimlachte onhandig.

De klas werd in twee groepen opgedeeld voor spelling en taal. Sommige hadden extra hulp nodig, sommige waren niet echt bij en kregen dan extra hulp. Bill zat in de groep van de leerlingen die geen extra hulp meer nodig hadden. Ze moesten nu zelfstandig teksten invullen met woordjes die ze hadden geleerd. Bill vulde alles vlekkeloos in. Op een of andere manier kon hij dat gewoon goed. “We gaan nu om de beurt lezen,”� zei de juf. Bill zijn gezicht verstrakte. “Begin jij Bill?”� vroeg de juf. Bill had haar meteen door. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek strak voor zich uit. Hij vertikte het om te spreken. Hij schudde heftig zijn hoofd heen en weer. Even leek het er op dat hij een woede aanval zou krijgen. “Rustig maar, je hoeft niets te zeggen, Tobias, begin jij maar,”� zei de juf. Bill haalde opgelucht adem. Zijn rood gezicht van woede werd weer langzaam wit. Hij was blij dat hij niets hoefde te zeggen, want dat deed hij niet graag. Hij was té bang om dat te doen.

Reacties: