FanFic.nl

Humanoid

Pain of love

Pain of love

Bill ondersteunde Ven terwijl ze naar het huis voor zich toestapten. Bill had de brommer voor het hek geparkeerd. Ven klampte zich vast aan Bill. Ze had geen steun op haar linkervoet, en struikelde bij elke stap die ze zette. Gelukkig was Bill niet zo harteloos als ze gedacht had.
‘Waar zijn we?’ vroeg ze. Bill antwoordde niet. Hij begon binnensmonds te vloeken dat ze te traag vooruit gingen en pakte dan Ven op. Ven schrok vrijwel meteen van de bruuske reactie van Bill dat ze uit reflex tegen begon te stribbelen. Ze probeerde zich van hem af te duwen, maar hij leek wel van staal. Even keek ze naar zijn gezicht, dat geconcentreert naar de deur gericht bleef. Ook zijn ogen staarden naar het houten ding. Pas nu kreeg Ven een goed zicht op het lidteken dat Bill zijn gezicht versierde. Het zag er best wel eng uit.
Voor ze het besefte werd ze terug op de grond gezet, en leunde ze weer tegen Bill zijn schouder. Zachtjes probeerde ze haar voet terug op te tillen, maar er was geen gevoel in. Haar been ging de lucht in, maar haar voet hing. Ze voelde nu pas aan haar been dat hij erg zwaar voelde.
‘Gustav zal ons wel helpen,’ zei Bill nadat hij aangebeld had. Ven keek Bill met grote ogen aan.
‘Gustav?’ vroeg ze en Bill draaide zijn gezicht naar de hare. Ze waren zo dichtbij. En toen ging de deur open.
Een man die even groot was als Ven staarde de twee met een verbaasd gezicht aan, duidelijk geschrokken van het duo tegenover hem. Bill keerde zich meteen terug naar de man. Ook Ven keek hem nu aan.
Het was die robotische analyst. Ze wist wel dat zijn naam met een “G”� begon, maar zijn achternaam was ze vergeten. Gustav begon te lachen.
‘Nog geen week later en u zit al in de armen van een andere man,’ zei hij lachend. Ven begreep hem niet meteen, maar herinnerde zich toen dat Thomas bij haar was geweest toen hij langskwam. Langzaam kleurde ze rood.
Bill trok haar naar binnen zonder op een uitnodiging te wachten van Gustav. De man moest maar aan de kant gaan. Toen Ven zag dat ze via een trap naar boven moesten, kreunde ze afkeurend. Bill merkte het snel op. Weer pakte hij haar vast en droeg hij haar naar boven. Gustav volgde.
‘Wat is er met haar gebeurd dat ze niet kan lopen?’ vroeg hij verbaasd. Bill besloot daar maar niet op te antwoorden, en ook Ven was niet echt in de bui om er iets op te zeggen. Ze ging neerliggen in de zetel waar Bill haar neerzette, en werd gek van het gewicht van haar voet. Ze legde haar hand voor haar ogen en beet op haar lip. Bill, die even naar Gustav keek, stapte op Ven af en trok haar broek naar omhoog. Nog voor Ven kon protesteren had hij haar schoen al uitgetrokken. Ven haalde haar hand van haar ogen om te kijken. Haar voet was helemaal blauw, en niet van het bloed. Hij zag er helemaal misvormd uit; door de harde stamp van Bill was hij helemaal kapot gegaan.
‘De serienummer moet vervangen worden,’ mompelde Bill. Gustav zijn mond was open gevallen.
‘En moest je hem daarom helemaal vernietigen?’ vroeg hij. Bill haalde zijn schouders op en weer viel Ven neer in de zetel.
‘Anders waren ze ons tot hier gevolgd, Gus,’ verklaarde Bill. Gustav ging dichter bij de voet staan en analyseerde hem.
‘Weet je, ik wil een robotspécialist, geen í¡nalyst!’ riep Ven tegen de mannen. Gustav negeerde haar, maar Bill stapte weer naar Ven toe.
‘Gustav í­s een specialist, dus maak je maar geen zorgen.’ Het sarcasme droop er duidelijk af. Ven haalde diep adem en keek toe hoe de “specialist”� haar voet aan het bekijken was. Na Davidsohnn had niemand ooit nog naar haar voet gekeken. Ze voelde zich zo onveilig.
‘Nou, ik kan tegen vanavond een voet afhebben, maar eens die af is moet hij meteen vastgemaakt worden, en dan deze eraf halen... Ik vrees dat dat niet makkelijk zal zijn,’ mompelde Gustav. Hij stond weer op en keek Bill aan.
‘Als ik je vertel hoe je het moet doen, zou je dan deze voet zoals het móét erafhalen?’ vroeg hij. Bill knikte, lichtjes beledigd door de nadruk op moet. Ven schoot meteen recht.
‘O nee nee nee!’ protesteerde ze. ‘Niet hí­j!’
‘Je kunt het niet zelf doen, Ven,’ verdedigde Bill zichzelf. Ven draaide zich met smekende ogen naar Gustav.
‘Alsjeblieft?’ vroeg ze nog een keer. Gustav probeerde te glimlachen naar haar maar schudde zijn hoofd.
‘Hij heeft gelijk, je kunt het niet zelf doen en er anderen bij betrekken is gevaarlijk.’ Ven zuchtte, maar gaf uiteindelijk toe. Ze draaide haar hoofd terug naar Bill en zag hoe hij aan haar voet zat te porren.
‘Hé! Zie je dat! Hij is hier duidelijk niet geschikt voor!’ riep Ven. Bill trok zijn hand vrijwel meteen terug, en Gustav keek hem boos aan.
‘Jullie zijn echt kinderen, Bill kom met me mee, dan geef ik je de instructies,’ zei hij terwijl hij Bill naar zich toe wenkte. ‘Aora, hier is de afstandsbediening, de sensor is daar, kijk maar een leuk film in afwachting.’
Ven kreeg een langwerpig ding in haar handen gestoken en keek er een beetje verdwaasd naar. Bill en Gustav stapten weg. Ven ging rechtzitten, en deed de televisie aan. Er was eerst niets te zien, tot opeens op het nieuws een vreemd bericht verscheen.
Het was een foto van Ven.
Ze was als vermist opgegeven.
Ven wist niet wat ze moest doen. Thomas maakte zich zeker zorgen, Georg waarschijnlijk ook! En Willie?
Ohneen, Willie! Ven probeerde op te staan, maar haar voet gaf niet mee. Voor ze het wist lag ze op de grond dankzij het zware gewicht aan haar been. Al snel kwam Bill naar haar toegestapt en hielp hij haar weer recht.
‘Kun je dan niet gewoon rustig blijven?’ vroeg hij geërgerd. Ven wees snel even naar het televisiescherm. Ze probeerde terug op te staan. Voor ze het wist lag ze terug in de zetel. Bill bekeek de foto aandachtig op tv. Hij draaide zich terug naar Ven met een blik die haar niet aanstond.
‘Daar gaan we nog iets aan doen,’ mompelde hij. Hij nam Vens haar tussen zijn vingers en stak ze in de lucht. Toen liet hij ze los. Ze vielen weer neer in haar gezicht.
‘Ohneen, je blijft van mijn haar af!’ mompelde Ven. Bill wierp haar een boze blik toe. Toen stapte hij terug naar Gustav, die op hem wachtte. Hij kreeg de nodige instructies, en ging uiteindelijk terug bij Ven neerzitten.
‘Hoe laat is het?’ vroeg ze vermoeid. Bill keek haar even aan, maar richtte zijn aandacht later terug op de voet.
‘Vijf uur ’s avonds,’ mompelde Bill. Hij pakte Ven op en nam haar mee in een witte kamer. Daar legde hij haar neer op zo’n ziekenhuisbed. Gustav was blijkbaar in zijn werkplaats.
Opeens kreeg Ven het benauwd. Ging hij haar voet eraf halen terwijl ze wakker was? Dat kon hij toch niet menen?
Bill greep de scalpel van de tafel en leek na te denken. Zijn ogen waren strak gericht op het lidteken dat nu terug opengesneden ging worden. Ven durfde niet te kijken. Ze zocht naar afleiding.
‘Dus, ben jij ooit getrouwd geweest?’ vroeg Ven. Bill keek niet op maar knikte heel zacht. Ven kon het nauwelijks zien. ‘En hoe heet ze?’
‘Ze heette Thereza,’ mompelde Bill. Uiteindelijk legde hij de scalpel terug neer en maakte hij de handschoenen die hij aanhad terug schoon. Pas nu merkte Ven de witte schort die hij aanhad op.
‘O, sorry,’ zei Ven. Ze begreep wel meteen dat de vrouw vanwie hij hield dood moest zijn. Ze voelde zich opeens rot. ‘Hoelang waren jullie getrouwd?’
‘Twee jaar,’ antwoordde Bill weer kort. Hij ging neerzitten op een stoel, en begon wat te mompelen. Waarschijnlijk de instructies aan het doornemen. ‘Ik leerde haar kennen toen we kinderen waren, maar we waren niet zo’n goede vrienden.’
‘Hoe komt het?’ vroeg Ven oprecht nieuwschierig. Bill glimlachte zacht.
‘Ze had een oogje op Tom,’ was zijn antwoord. Vens mond viel open. Net toen ze wilde vragen wie Tom was, viel Bill haar in de rede. ‘Tom was mijn tweelingbroer.’
Ven knikte. Ze herinnerde zich de foto’s in de kamer. Het was duidelijk dat ze in Tom zijn kamer had geslapen.
‘En je zoontje...’
‘Is naar hem vernoemd.’ Bill zette het licht een beetje beter en pakte zijn bril uit zijn borstzakje. Toen hij Ven naar hem zag kijken voelde hij zich beledigd. ‘Lach me niet uit vanwege mijn bril, iedereen kan zoiets hebben.’
‘Sorry, ik moest gewoon even denken aan je zoontje...’ verklaarde Ven. Ze zuchtte luid. ‘Lukt het?’
‘Ja hoor, ik moet gewoon enkele draden losknippen, en dan zouden de clips elkaar vanzelf los moeten laten,’ zei Bill. Hij keek even naar Ven.
‘En bij jou? Hoe kwam jouw huwelijk aan een eind?’ vroeg hij, enigzins even curieus als zij was geweest. Ven opende haar mond, maar wist niet waar te beginnen.
‘Nou, ik kreeg te horen dat hij vreemdging, en wachtte niet eens op zijn verklaring,’ zei ze snel. Haar gezicht stond pijnlijk. ‘We waren al gescheiden toen ik te weten kwam dat hij helemaal geen andere vriendin had.’
‘Dat is nou jammer,’ zei Bill oprecht meelevend. Hij haalde even diep adem en concentreerde zich nog steeds op de voet. Ven zag hoe hij met een pincet en een kleine scalpel aan een draadje aan het prutsen was.
‘En Thereza, vertel me eens iets over haar,’ fluisterde Ven, in de hoop hem niet te kwetsen. Hij was degene die haar voet eraf haalde. Zo’n sterke man als hij wilde ze niet tegen zich hebben.
‘Thereza en ik trouwden na zo’n vijf jaar relatie te hebben. Ze had goudblond haar en bruine ogen,’ zei Bill, nog steeds toonloos. ‘Ze was erg mooi, ik had nog nooit een mooiere vrouw gezien in heel mijn leven.
‘Ze werd een jaar later zwanger van Tom, en vlak na de geboorte stierf ze aan een hersenbloeding.’ Dat was dus blijkbaar alles wat hij over haar ging loslaten die avond. Ven was toch al geraakt door dit verleden. Hij had duidelijk veel meegemaakt in zijn leven.
‘En Tom? Hebben zij en Tom een relaie gehad voor jullie met elkaar begonnen?’ vroeg ze toch nog door. Bill schudde zijn hoofd.
‘Thereza was zijn type niet, en uiteindelijk kenden ze elkaar maar drie jaar lang. Tom kwam om in een auto-ongeluk. Het was zo’n chaos dat ze zijn lichaampje niet eens meer terug hadden gevonden... We waren maar acht jaar.’ Bill leek klaar te zijn met de draadjes. Hij stond op, legde de scalpel en het pincet terug weg, en prutste dan wat aan de cyborgvoet.
‘Liefde brengt ons alleen maar neer, niet?’ vroeg Ven een beetje onrustig. Het gewicht was eindelijk verdwenen, maar nu kwam er zorgen dat ze weer zoveel jaren moest genezen. Wat voor een duo zouden ze dan wel niet zijn?
‘Zolang het geen ware liefde is niet, neen,’ zei Bill. Toen keek hij Ven zo diep in de ogen aan dat Ven begreep dat hij het meende. ‘Ware liefde geneest elkaar, breekt ons niet af.’
Ven knikte schokkend, en op dat moment kwam Gustav binnen met een robot-voet. Hij blonk nog en zag er moderner uit dan die van Davidsohnn.
‘Als we het nu aansluiten, en je er de hele nacht niet op stapt, ben je morgen zo weer de oude,’ zei Gustav. Hij ging neerzitten op de stoel en bekeek de amputatie van Bill. Toen draaide hij zich naar hem toe. ‘Goed gedaan!’
Bill glimlachte triomfantelijk.
‘Davidsohnn is de beste van de wereld, hoe komt het dan dat het bij hem jaren genezing vergt en bij jou maar een nacht?!’ vroeg Ven. Haar hartslag begon te kloppen als een gek.
‘Stel nu dat Davidsohnn niet langer meer de beste van de wereld is?’ vroeg Gustav met een grijns op zijn gezicht. Toen draaide hij zich naar Bill en vroeg hij om Ven af te leiden. Deze knikte.
Gustav begon aan de aansluiting toen Bill sprak over al zijn herinneringen met Tom. Gewoon om haar te kalmeren.
Zo leert ze ook eens een andere kant van me kennen, dacht hij...

Reacties:

Kayley zei op 3 april 2010 - 11:53:
Omg<3
Bill vertelt eindelijk wat meer.
Arme Tom. (De tweelingbroerversie, niet de BillKaulitzzoonversie) Omgekomen op zijn acht jaar. Dan heeft Tokio Hotel dus nooit niet bestaan.
En arme Bill. Eerst Tom verliezen, dan Thereza. ;o
Nu snap ik wel waarom hij zo verbitterd is.

Nog steeds korte reacties, sorry, maar dit verhaal is wel degelijk geweldig!

xNadezhda zei op 2 april 2010 - 15:11:
Mjee. Bill is niet alleen sexy, hij is ook nog eens lief. ^^

Sorry, ik heb duizend dingen nog te doen, dus dit wordt geen lange reactie. Maar ey, noem je dit een kort stuk? 2000 woorden is niet kort, hoor. x'D
Niet dat ik het erg vind, want je hebt geen idee hoe snel 2000 woorden lezen als ze allemaal op de juiste plek in de juiste zin staan. <3