Hoofdcategorieën
Home » Overige » Silence in the meadow of noise. // Case 1. [Wordt aan gewerkt.] » Chapter 1. // Holiday.
Silence in the meadow of noise. // Case 1. [Wordt aan gewerkt.]
Chapter 1. // Holiday.
"Negenendertig dagen sinds de dood van Hazel. Ik kan het nog steeds niet geloven. Zo'n lange tijd en ik had niet eens haar lichaam gezien. Er is vast iets mis. Oh ja, vergeten. Ik ben op vakantie, na de laatste zaak. Ik ben nog steeds niet klaar om weer aan het werk te gaan. Ik heb iemand vermoord, het klinkt zo raar. Het klinkt niet als mij. Maar wat als Hazel echt het laatste Zonkind was, dan moet ik opschieten. Wat als ze het niet was? Misschien wist ze wel wie het was, en werd ze daarom vermoord. Zaak wijd open."
'Annabella!' riep Kyle. 'We gaan naar het strand!'
Ik zuchtte en legde de pen neer. 'Ik kom al!' Ik pakte snel mijn tas van de stoel en rende naar beneden.
Ik woonde nu drie weken in dit huisje in Spanje. Twee maanden geleden was ik aan mijn laatste zaak begonnen, die een maand later klaar was. Voorgoed. Uit angst en zeer geschrokken, schoot ik op de misdadiger die me probeerde op te sluiten en mijn beste vriend Kyle gevangenhield. Daar probeerde ik niet aan te denken. Wel bedacht ik me dat ik zojuist de laatste pagina van mijn vijftigste dagboek vol had gekrabbeld.
Ik sprong de laatste trede af, maar verloor mijn evenwicht. Luchtig vingen Lawrence en Charlaine me op.
'Ik zei toch dat ze zou vallen,' zei Lawrence droog.
Charlaine zuchtte en haalde vijf euro uit haar zak. Toen Lawrence zijn hoofd schudde, deed ze het briefje terug en gaf ze hem vijf dollar.
'Waarom wil je geen vijf euro?' Ik fronste.
Lawrence lachte. 'Belliebella, je hersens lopen achter. Aan vijf dollar heb ik meer, want ik kan het op mijn bank doen en in Amerika weer gebruiken.'
'Oh ja, wanneer gaan we terug?' vroeg ik.
'Morgenochtend om drie uur.' Kyle gaf me mijn tas aan.
Ik beet op mijn lip. Morgen al. Morgen ging ik terug naar Applehills, Louisana. Mijn woonplaats. Ik zou weer naar Applehills High School moeten en weer bij ADP moeten werken. ADP was de organisatie die mijn overgrootouders op hadden gericht en die op generatie overging. En mijn ouders waren de laatste generatie. Al sinds mijn tiende verjaardag wist ik zeker dat ik niet in hun voetstappen wilde treden. Ik wilde niet de leider van ADP zijn.
Zonder dat ik het gemerkt had, waren we al bij het strand. Verward schudde ik met mijn lange haar. Kyle keek me vreemd aan. ‘Bell?’ vroeg hij bezorgd. ‘Wil je naar huis?’
Ik schudde eerst mijn hoofd, en knikte daarna opeens weer. ‘Ik weet het niet,’ zei ik trillerig. ‘Ik voel me slecht.’
‘Komt het door Hazel?’ vroeg Lawrence terwijl hij me naast zich op het bankje trok. Charlaine knielde voor me neer en Kyle zat aan mijn andere kant.
Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik vind het gewoon… triest.’
‘Nou, ik hoop dat je afleiding hebt aan de volgende zaak.’ Charlaine zuchtte. ‘Het is geen leuke.’
‘Het zou wel eens het einde van de wereld kunnen betekenen,’ zei Lawrence bedenkelijk.
Kyle keek hem kwaad aan. ‘Zeg dat nou niet, er is helemaal niets zeker.’
‘Ik denk dat Law gelijk heeft, Kyle.’ Charlaine keek twijfelend naar hem. ‘Ik bedoel, het is de link tussen ons en de Zonheersers. Zodra ze doorhebben dat het Zonkind verdwenen is, geven ze ons te schuld en zullen ze wraak nemen.’
Maanheersers en Zonheersers hadden niet zo’n goede relatie. Niemand had enig idee waarom en niemand kon het waarschijnlijk ook iets schelen. Ikzelf viel ook onder die categorie. Niet alles heeft een reden die je moet weten om het op te lossen. Sommige dingen zijn gewoon niet op te lossen.
‘Hij kan niet gelijk hebben!’ zei Kyle geirriteerd. ‘We praten hier thuis wel over, samen met Jillian en Scarlett.’
‘Billy en Mara zullen hier ook geinteresseerd zijn in de oorzaak,’ bedacht Charlaine.
Lawrence knikte. ‘Ik ken nog wat mensen uit de Aziëtische ADP-organisatie, misschien kan ik hen bereiken.’
Ik leek wakker te worden vanuit mijn gedachten. ‘De Strijders,’ opperde ik.
‘De wí¡t?’ vroeg Kyle verbaasd. Ook Lawrence en Charlaine keken me verbaasd aan.
Ik zuchtte. ‘Je weet wel, de Europese ADP, de eerste magische organisatie. Dales Stuart.’ Ik keek hen droog aan. ‘Zijn dochter Elaine. Haar overleden zus Daniëlle. Haar echtgenoot Matthew. Jezus, kijken jullie nooit naar het nieuws?’
‘Niet echt, ik loste de afgelopen paar jaar een heleboel lastige zaken op,’ zei Charlaine.
Lawrence lachte. ‘Ik assisteerde Charli.’
‘En ik hielp jou,’ hielp Kyle mij herinneren.
‘Ah.’ Ik knikte en stond op. ‘Laten we terug gaan,’ stelde ik voor. ‘Het is zo druk.’
‘Weet je het zeker?’ vroeg Charlaine.
Lawrence grijnsde. ‘Charli, laat Belliebella maar even. Wij gaan wel even boodschappen doen.’
Charlaine knikte en de twee verdwenen snel. God, wat was ik toch jaloers op Charlaine. Ze had al tijden een gelukkige relatie met Lawrence. Ze waren allebei Zonkinderen en ze hadden elkaar aangevoeld zodra ze elkaar zagen. Het was echte magie. Bij ADP gebruikten we trouwens zo min mogelijk magie. Onze zintuigen en snelheid werden getraind, maar dat was dan ook alles.
‘Ann, we moeten gaan.’ Kyle stond op en trok zachtjes aan mijn arm, hoewel het aanvoelde als een keiharde ruk. Mijn hoofd tolde nog steeds, maar ik begon steeds meer te beseffen hoe ik me voel. Ik was Hazel kwijt, en zij… zij was de enige die om me gaf. Damn it!
Reacties:
dit is echt zooo goed en mooi en geweldig!!!!
let me know als je weer een hoofdstuk erbij hebt, oke =D