FanFic.nl

16! Wat nu?

Mijn Moeder

Mijn moeder heet Marene van Hoeflaken. Mama was getrouwd met mijn vader. Ze waren gelukkkig getrouwd. Ze trouwden toen ze allebei 22 jaar waren. Ze waren toen hartstikke gelukkig en wilden een kind, om hun geluk compleet te maken. Toen werd ik dus geboren. Ik was hun kleine wonder. Hun geluk kon niet op.
Ik werd groter en we zagen er met z'n drietjes uit als een 'happy family' en dat waren we ook. Tot dat alles in één klap aan diggelen werd geslagen. Mijn moeder kreeg kanker. Het is één woord maar het kan zo veel kapot maken.
Mama was 39 toen de kanker in haar borst werd ontdekt. Ze was gebroken maar sterk als ze was ging ze de uitdaging aan. Maanden in het ziekenhuis, operaties en een chemokuur. Toen we dachten dat alles voorbij was werd het alleen maar erger. Ik was toen net 16 geworden. Mama moest voor controle naar het ziekenhuis. Na het onderzoek kwam de dokter naar ons toe. Hij zag er nerveus uit, ik wist dat het niet goed zat. Jammer genoeg had ik gelijk.
De borstkanker was uitgezaaid. Ze konden niks meer voor mijn moeder doen. Pappa moest huilen, ik had hem nooit eerder zien huilen. Mama troostte pappa. En ik zat daar maar. Ik denk dat ik gewoon nog niet besefte wat dat betekende. Mijn moeder zou dood gaan, ze zou me niet meer zien afstuderen, trouwen en al die andere dingen die een moeder en dochter samen zouden mee moeten maken. Mama zei tegen pappa en mij dat we ons geen zoorgen moesten maken en dat we het moesten doen met hoe het was en er het beste van maken. Typisch mama, altijd optimistisch.
De week daarop volgende ging het bergafwaarts. Altijd ging ik elke dag naar het ziekenuhis om geen moment van mama te missen. Na school iedere dag. Ik zat natuurlijk in mijn laatste jaar van de middelbare school. Ik deed VMBO. Niet erg hoog, maar ja. Ik deed m'n best. En zo als het er toen voorstond zag het er ook nog eens naar uit dat ik m'n examens niet zou halen. Ik kon me onmogelijk concentreren op school. Ik was met mijn gedachten altijd bij mamma. Als mamma dan overleed dan wilde ik er bij zijn. Na al die dagen van school naar het ziekenhuis enz. begon ik er een beete aan te wennen.
Maar op een dag was het goed mis. De dokter had mijn vader gebeld en ik werd gelijk uit de les gehaald. We zijn toen als een stel debielen naar het ziekenuis gereden. Eenmaal aangekomen sprong ik uit de auto en rende het ziekenhuis binnnen. M'n benen stonden op de automatische piloot. Ik wist als geen ander waar mama's kamer was. Ik rende dus de lift in en ramde de knoppen in. Op dat soort momenten gaan de liften altijd langzamer dan normaal, ik weet het zeker!
Ik rende mama's kamer in. Ze zag bleek. Als in een slechte soap serie ging ik naast haar bed zitten en ze pakte mijn hand vast. Mijn moeder zuchtte diep en zei: 'Maak je geen zorgen Kate. Dit is zoals het moet. Dit is mijn lot. Mijn lot staat vast en ook het jouwe. Dit is wat zal gebeuren, ik zal je missen Kate'.
Net toen ze haar ogen sloot kwam pappa binnenstormen. Mama fluisterde nog; 'Ik houd van je Maarten'. En dat was het. Haar hart stopte ermee. Het was genoeg. Ze had er vrede mee, hoe ze had geleefd. Dat zag ik aan haar. Het was genoeg. Het was haar lot. Ze was gelukkig.
Geluk wordt niet verdeeld over iedereen. Geluk is oneerlijk en soms gewoon wreed. Het is onvoorspelbaar. Mama, pappa en ik hebben ons hele leven gewoon in het geluk gezwommen. En toen was het in één keer weg. Je kunt niet op geluk rekenen. En geluk ook niet op jou. Ik hoop dat dat in de hemel anders ligt. Ik hoop het, voor mijn moeder.
Maar hier op het aarde blijft het zwoegen.

Reacties: