FanFic.nl

Save your kisses for me..!x [TC]

part 4

Ik draai me weer om als ik merk dat Tom geen zin heeft om ook maar enig contact met me te hebben. Dan wordt onze rij afgeroepen en ik slof de rest van de klas achterna. We gaan het lokaal in. ‘Oké kinderen ga allemaal hier van voor naast elkaar staan, Bill kom eens effe naar voren.’, gott meent ze niet! Ik ga dan maar naar voor en kijk verlegen naar mijn voeten. ‘Oké Bill is nieuw hier op school én in de klas dus doe aardig tegen hem, hij krijgt ook een leerling-mentor of hoe jullie het graag willen noemen, en nu krijgen jullie nieuwe plaatsen omdat anders de alfabetische volgorde niet klopt in de klas.’, ratelt ze aan één stuk door. Ik zucht zo onopvallend mogelijk en draai een keer met mijn ogen. ‘Oké, we zullen er eens aan beginnen, iedereen die vóór de K komt mag zich al weer neer zetten zoals ze zaten. Sommige zetten zich al neer. Dan begint de vrouw weer. Iedereen krijgt zo zijn plaats, tot mijn grootste verbazing zit ik naast Tom, en tot mijn nog grotere verbazing heeft hij gewoonweg dezelfde achternaam als mij! ‘Bill?’, ik kijk op en de mevrouw staat zowat recht voor me. ‘Heb jij je boeken al?’, Ik denk diep na. ‘Welk vak is dit?’, vraag ik dan maar. ‘Slim is hij al niet.’, hoor ik achter me fluisteren. Ik zucht. ‘Anatomie Bill, heb je die boeken al?’, ‘Nee, voor zover ik weet toch niet anders ligt die nog thuis!’, zeg ik. Ze knikt. ‘Kijk maar met Tom mee, O ja en aangezien hij naast je zit wordt hij jou leerling-mentor.’, zegt ze. Ik knik. Maar naast mij hoor ik een diepe zucht. Misschien betekende gisteren niets, deed hij gewoon zo omdat hij het moest van zijn vader en durft hij nu niet doen omdat hij bang heeft dat ik hem ga verklikken. Want volgens mij wilt hij niets liever dan mee doen met zijn vriendjes en de rest van de klas. Een zucht verlaat mijn mond. Tom heeft zijn boek al neer het midden verplaatst. ‘Schrijf jij? Ik schrijf best onduidelijk, kan mijn eigen geschrift amper lezen.’, zegt Tom. ‘Zo duidelijk schrijf ik ook niet hoor.’, mompel ik maar neem toch maar een pen. Ik let niet echt op schrijf enkel dingen op die ik opvang. Veel schrijfwerk is het nou ook weer niet en blijkbaar heb ik toch alles meegeschreven. Dan gaat de bel. Ik kijk snel in mijn agenda op te kijken welke les nu volgt. Ach ja, chemie, leuk of zo een beetje kloten met wat producten zeker? Ik sta op en neem mijn tas en volg de rest van de klas dan maar gewoon. We komen aan bij een best wel kleine klas, het is niet zo’n klas waar hier en daar een tafel staat met proefbuizen, het is een gewone klas met van voor een glazen kast waar zo’n brandding instaat. Iedereen zet zich zoals in de klas, nu zit ik naast Tom en nog iemand, wat is de naam Ookal weer, O ja, Robin! Mijn boek van chemie heb ik al wel! Ik neem mijn boek en volg de les maar gewoon, het is echt dood saai, het gaat over de homogene en heterogene mengsels of zoiets in die aard! Na 50 dood saaie minuten achter de rug te hebben maak ik dat ik uit de klas ben en ga richting het speelplein, plots merk ik dat ik ergens verkeerd zit, en ik weet zelfs niet waar. Ik kijk rond, maar neen, ik kan het niet plaatsen, dan zie ik het maar voor ogen, ik ben verkeerd gelopen! Ik ga trappen of trappen af, deuren in deuren uit, maar nergens een schoolplein te vinden, ik laat me maar tegen een muur zakken en kijk in mijn agenda waar we zo meteen les hebben en besluit dat lokaal al maar te gaan zoeken. Na een tijdje door de gangen te dwalen kom ik al bij het juiste gebouw, de juiste verdieping, het juiste lokaal, ik doe mijn jas al uit, nou ja jas, een soort van vestje laten we het noemen en laat me tegen de muur zakken, dan hoor ik druk gepraat in de gang. Ik zie hoe een groepje de gang inkomt, het is het groepje van Tom, van de morgen op de bus. ‘Hè, daar heb je die leeuw weer!’, roept plots één van de jongens. Ik zie hoe Tom hem aantikt. ‘Wat, het is hem, haar, het toch?’, vraagt de jongen verbaast, Tom knikt.


Ik voel me er niet comfortabel bij, hier in dezelfde gang als Bill met mijn vrienden erbij, ik weet zeker dat ze weer één of andere domme opmerking gaan geven. Of dat Jonas gaat blijven doordrammen op dat ‘het is een leeuw’-gedoe! Ik vind het aan de ene kant rot voor Bill, maar aan de andere kant kut voor mij dat ik niet gewoon lekker kan mee kloten met de jongens. Het is, hoe zeg je dat, frustrerend! Ja dat is het! Ik zit gevangen tussen twee vuren, mijn vader en mijn vrienden, neen niet Bill, mijn vader, door mijn vader moet ik lief en aardig en al die zooi zijn tegen Bill, ik vind het echt frustrerend! En volgens mij heb ik net een nieuw woord ontdekt!


reacties?

Reacties: