Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Koordinaten Unbekannt » Ontbijt
Koordinaten Unbekannt
Ontbijt
Slapen doe ik niet, daarvoor spoken er teveel gedachtes door mijn hoofd. Ik denk aan vroeger. Aan de momenten waarop ik in mijn eigen warme bedje lag, maar het maar niet warm kon krijgen. Dan zocht ik mijn broertje altijd op. Ook toen we pubers waren en in gescheiden ruimten sliepen. Dan sloop ik op mijn tenen door de gang, deed zo stil mogelijk Bills kamerdeur open en kroop naast hem in bed. Na een poosje was hij er zo aan gewend geraakt dat hij er niet eens meer wakker van werd. Ik begin me af te vragen of Jamila geen gelijk heeft. Of ik niet veel meer aan Bill hang dan hij aan mij. Hij is nooit bij mij onder de dekens gekropen. Hij is nooit bij mij komen uithuilen. Toch heb ik er nooit een moment aan getwijfeld dat hij van me hield. Hij heeft het me meerdere malen verteld en, nog belangrijker, hij heeft me nooit laten vallen. Dit is leidt ertoe dat ik me, voor het eerst in mijn leven, serieus afvraag of ik zonder Bill kan leven. Het antwoord is altijd automatisch nee geweest, maar wat als er iemand anders is op wie ik kan steunen? Als ik er op deze manier over nadenk hebben Bill en Jamila veel gemeen. Ze kunnen heel serieus zijn, maar zijn het liever niet. Ze kunnen de raarste grapjes met me uithalen en lachen om mijn verontwaardigde gezicht, maar ze kunnen ook heel aandachtig luisteren als ik iets ernstigs vertel. Natuurlijk kan Jamila Bills plek nooit innemen, maar misschien kan ze me wel helpen. Aan de ene kant zijn de ideeën die zich in mijn hoofd gecreëerd hebben heel prettig: ik kan verder gaan met mijn leven. Het zal even moeilijk zijn terwijl ik van steunpilaar wissel en het zal nooit hetzelfde worden, maar het is draagbaar. Aan de andere kant vind ik het vreselijk en verafschuw ik mezelf. Diep in mijn hoofd roept een stemmetje naar me dat, als ik er zo makkelijk mee kan leven, ik nooit echt van mijn broertje heb gehouden. Ik weet dat dat niet waar is, dat ik wel van hem houd. Misschien kan ik het toch wel niet aan zonder hem, ik ga teveel nadenken. De koude regen die over mijn wangen stroomt krijgt gezelschap van warme tranen. Het doet pijn om te beslissen dat ik verder moet gaan zonder Bill. Het ergste vind ik nog, dat ik hem achter heb gelaten met zoveel vraagtekens. Ik word zelf al gek van de antwoorden die ik niet kan vinden, ik kan me niet indenken hoe hij zich voelt. Morgen sluit ik dit hoofdstuk voorgoed af. Dat klinkt makkelijker dan het is. Ik kan afscheid nemen van Bill. Dat valt nu al zwaar, maar het moet mogelijk zijn. Het gaat een heel stuk moeilijker worden om hem uit mijn gedachten te houden. Wil ik dat eigenlijk wel? Het doet pijn om aan hem te denken, dat zeker. Maar ik heb al die jaren vreugde niet beleefd om ze nu te vergeten. Ik denk terug aan de kast in mijn droom en mijn besluit staat vast: de herinneringen moeten blijven. Ze zullen in het begin pijn doen, maar later zal ik blij zijn dat ik ze nog heb. Liever pijn aan herinneringen, dan pijn aan ze niet hebben. Ik besluit dat ik morgen ontbijt maak voor Jamila en mij, omdat ik dat min of meer beloofd heb aan mijn broertje. Uiteindelijk lukt het me in slaap te vallen. Het is een lichte, onrustige slaap, maar het is beter dan niets.
Wanneer ik weer wakker word voel ik Jamila zowaar nog niet opgestaan is, maar nog tegen me aan ligt. Het is nog vroeg, het motregent en de nevel hangt er nog. Desondanks is het een stralende morgen, de zon doet haar best mijn koude lichaam te verwarmen. Ik rek me uit en sta op, verheugd dat ik nu inderdaad het ontbijt kan gaan maken. Ik zoek een aantal fruitbomen op, pluk wat vruchten en schil deze met onze scherpe steen. Zonder dat ik het merk worden mijn hele gedachten door het werkje in beslag genomen. Als ik me eindelijk omdraai om Jamila te wekken en ontbijt te eten, zie ik dat ze niet meer op haar plek ligt. Ik veer omhoog en voel hoe lichte paniek zich door mijn lichaam verspreidt. Niet snel daarna stroomt ook verontwaardiging door mijn aderen, gericht op mezelf. De gedachte die zonet door mijn hoofd schoot maakt me misselijk. Misselijk van mijn eigen egoïsme. Mijn maatje is spoorloos verdwenen en het eerste wat ik kan denken, is dat ik nu weer alleen ben. Mijn knieën weigeren stabiel te worden, ze blijven maar shaken. Ik heb geen idee of het inspanning, kou of angst is. Waarschijnlijk een combinatie van de drie. Ik krijg het voor elkaar een rondje te draaien, maar zie Jamila werkelijk nergens. Ik zet het ontbijt op de grond en zet mijn handen aan mijn mond om haar naam te roepen, als ik voel hoe twee ijskoude handen zich om mijn schouders sluiten. Ik verstijf van schrik, terwijl Jamila’s plagerige stem tot me doordringt: ‘Die had je niet zien aankomen, hè?’ Ik draai me om en zie hoe haar ogen stralen van plezier. Zodra ze mijn angstige gezicht verzwakt de twinkeling.
‘Sorry, ik wilde je niet van streek maken.’ Fluistert ze schuldbewust.
‘Ik maak ontbijt voor je en dit is hoe je het in ontvangst neemt? Ik zal nog eens een belofte nakomen.’ Ik ben weer enigszins bij mijn positieven en het dringt tot me door dat ik heel erg in de maling genomen ben.
‘Belofte aan wie? Daar wist ik niets van. En ontbijt? Lekker, ik heb honger.’ Ze duikt naar de grond, raapt één van de houten kommen op en begint gulzig te eten.
‘Ja, belofte. Aan Bill.’
‘Hoe kun je Bill nou beloven dat je ontbijt voor mij maakt?’
‘Niet zo direct. Ik had Bill beloofd ontbijt voor hem te maken, omdat hij altijd voor mij zorgde. Nu zorg jij voor mij, dus droeg ik de belofte over op jou.’
‘Wat lief van je.’ Straalt ze, terwijl ze verder eet.
Reacties:
ergens vind ik gewoon dat ze moeten zoenen
maarja dat vind ik bij zowat elk verhaal
dus let maar niet op mij
xx
ik
vind
dat
Tom
weer
naar
bill
moet
Oo want TOM IS NIETS ZONDER BILL ;D
Maar ik lieft jou verhaal
en jij bewnt nu bij Jess en ik ga verder aan mn hw Oo
<33
Ik vind het wel schattig hoe Tom over Bill denkt :3
En ik moet meer op msn komen, maar mijn middelvinger is ontstoken en ik ben 10-vingerig met typen ><"
Wil jij ajb veder gaan?
-Smeekoogjes-