Hoofdcategorieėn
Home » Overige » The dawn of my new life » -6-
The dawn of my new life
-6-
“Gaat u mee, mevrouw?”¯ vraagt Chris, met nog steeds zo’n lieve glimlach op zijn gezicht. “Maar natuurlijk, mijnheer, staat de koets al klaar?”¯ speel ik mee. “Ja, we hebben een zeer speciale koets voor vanavond, hij heeft zelfs een naam: Tram.”¯ Daarop moet ik enorm lachen, en Thalissia komt erbij staan. “Wat is er zo te lachen?”¯ Chris haalt zijn schouders op “Ik heb geen flauw idee.”¯ Maar om zijn mond hangt ook een glimlach. “Nou oke, ga maar!”¯ zegt Thalissia terwijl ze Chris een knipoog geeft. Tegen mij fluistert ze “Wel smsen en bellen als je op de wc zit, oke?? Beloof het, anders ga ik kapot van de nieuwsgierig!!!”¯ Het enige wat ik doe, is haar een knuffel geven en daarna een knipoog. Ik beloof niets, ik hoop het te druk te hebben met Chris om haar te kunnen smsen.
Samen met Chris loop ik naar de tramhalte. Onderweg kletsen we over van alles en nog wat. Ik merk dat ik me op mijn gemak en erg veilig voel bij Chris. Ik vertel ook makkelijker dingen over mezelf. Als we bij de bioscoop aankomen, koopt Chris twee kaartjes, twee flesjes drinken en één grote bak popcorn. “Je vindt het niet erg om te delen, toch?”¯ Ik schud mijn hoofd. Nee, dat vind ik helemaal niet erg. Ook al is het vreselijk cliché, hoop ik toch dat onze handen elkaar ‘per ongeluk’ raken in de bak popcorn. De film is een romantische komedie, maar ik kan het verhaal niet echt volgen. Iets over een man en een vrouw die verliefd zijn, ofzo… Als ik weer een hand popcorn wil pakken, zit zijn hand nog in de bak. Ik raak zijn hand aan, en laat hem daar even liggen. Dan kijk ik in twee diepblauwe ogen, en ik verdrink erin. Ik vergeet de hele bioscoop. Ik zie alleen nog maar Chris. Hij lijkt ook alleen nog maar mij te zien, en ik leun een beetje naar voren. Ik voel hoe zijn hand zich om mijn hand sluit, en mijn hart lijkt wel uit mijn borstkas te willen springen. We komen steeds dichterbij elkaar, en dan zit er nog maar 5 cm tussen onze neuzen. Ik verdrink nog steeds in zijn ogen, en dan doe ik mijn eigen ogen dicht. Ik haal een keer heel diep adem, en overbrug dan die laatste 5 cm. Ik voel mijn eigen lippen zachtjes tegen zijn lippen drukken. De reactie van zijn lippen is heel teder en zacht en mijn lippen bewegen moeiteloos me met zijn lippen. Voor mij kan het nog wel een uur duren, maar dan gaat hij een heel klein stukje terug. Ik open mijn ogen weer, en zie zijn ogen schitteren. Het lijkt serieus alsof er sterretjes in zitten. Met zijn hand raakt hij heel zacht mijn wang aan, en ik leun mijn hoofd ertegenaan. We blijven elkaar aankijken tot de film is afgelopen, en we lopen hand in hand naar buiten. “En, hoe vond je de film?”¯ “Film, welke film? Ik heb geen film gezien.”¯ zeg ik grappend. “Alleen maar hele mooie blauwe ogen.”¯ Chris grinnikt even en dan lopen we naar de tramhalte. Als we in de tram zitten, is Chris erg stil. Ik probeer iets te verzinnen om de stilte te doorbreken, maar ik weet niets. Net als ik bijna een hoestaanval wil faken, zegt hij ineens “Hoe, ehm, hoe vond je het in de bioscoop? Je weet wel, dat…”¯ Ik glimlach omdat hij er nu zoo lief uitziet, maar ik zeg weer serieus “Heel fijn, echt waar.”¯ Terwijl ik zo verleidelijk mogelijk probeer te kijken, zeg ik er achteraan “Het duurde alleen veel te kort.”¯ Volgens mij lukt het wel, want hij buigt naar voren. Ik voel hoe zijn lippen weer net zo zacht als net zijn, en ik vergeet weer mijn omgeving. Het lijkt wel alsof elke keer dat ik Chris zoen, er een stofje wordt aangemaakt waardoor ik alles om me heen vergeet. Pas als Chris met zijn hoofd weer terug gaat, ben ik weer terug in de tram. “Ik vergeet alweer dat we in een tram zitten, in de bios had ik dat ook al.”¯ Flap ik eruit. Normaal heb ik dat ook nooit, het komt waarschijnlijk doordat ik me zo fijn bij Chris voel. “Dat heb ik ook, maar dat maakt niet uit, toch? Ik zorg er wel voor dat je niet ineens denkt dat je kunt vliegen ofzo.”¯ Hij glimlacht, en dat ziet er zoo schattig uit dat mijn hart bijna vergeet om mijn bloed verder te pompen.
Als we bij Thalissia’s huis aankomen, komt Astrid aanrennen. “Het spijt me zo!! Maar je kunt hier niet langer blijven, je vader kwam 5 minuten nadat jullie weg zijn gegaan hierheen, en vroeg me of ik wist waar je was, en daarna waar je zou kunnen zijn. Ik heb niets gezegd, maar ik denk dat hij vaker langs gaat komen. Het spijt me echt zoo!!!”¯ !!! Ik kan niets zeggen, niet eens denken. Na een paar seconden begin ik me te beseffen dat ik hier niet meer kan blijven, dus dat ik weer terug moet naar mijn eigen huis… “NEEE. Ik kan niet terug!!! Ik ga niet terug, dat kan niet, dat kan niet… Dat… kan… niet…”¯ Chris veegt over mijn wang, en ik merk dat ik aan het huilen ben. Chris neemt me in zijn armen. “Shh, stil maar. Ik regel wel iets. Je kan wel bij mij blijven slapen, in ieder geval voor vannacht en als het nodig is langer. Shh, stil maar, stil maar.”¯ Thalissia komt erbij staan, en ik omhels haar. “Dankjewel dat ik hier mocht blijven, maar ik bezorg jullie ook te veel moeilijkheden. En ik kan nu bij Chris blijven.”¯ Dan omhels ik Astrid, en kijk dan Chris aan. “Ik kan toch bij jou blijven, of niet??”¯ Plots begin ik enorm te twijfelen, zou hij dat wel willen?? “Natuurlijk, zo lang je wilt!!!”¯ Ik omhels ook hem, en ren dan naar Thalissia’s kamer, en pak mijn spullen bij elkaar. “Heb jij nog een tas die ik kan lenen voor mijn spullen??”¯ vraag ik aan Thalissia die me achterna gelopen is. “Tuurlijk, hier deze kan je wel gebruiken.”¯ Zodra ik alles heb, ga ik met Chris mee. Op weg naar een nieuw huis, en een nieuw leven. Mijn nieuwe leven.
Reacties:
tut tut..
niet agressief gaan worden hè
btw. ik ga ff schrijven en de vader van in mijn verhaal is ook niet o aardig..
maar zijn vrouw is dood dus dan mag het...
Jaaaa, past helemaal
Oeeh, Chris, me likes
Maar, snel snel SNEL verder
Chris is zó lief
En die paps moet ff heeeel gauw normaal gaan doen, anders krijgt ie problemen met Chris én Devon
dat laatste zinnnetje lijkt op een zinnetje ergens in het begin van mijn verhaal......