FanFic.nl

Home

11°

Ik hoor de mensen fluisteren, ze wijzen me na. Ze lezen allemaal de krant, ze weten wat er aan de hand is. Of ze denken toch dat ze het weten. Zelfs de leerkrachten kunnen het staren niet laten. Ik heb er schijt aan. Ik haat het. Op dit soort momenten vervloek ik Tokio Hotel en alles erond. Ik wou dat ik door de grond kon zakken, zo diep mogelijk. Eerst dacht ik dat in een zwart gat zou vallen, toen bleek dat de jongens zo veel weg zouden zijn. Maar nu, nu bekijk ik het anders. Je hebt het zwarte gat, dan 50 meter rotzooi, dan ik. Ja, ik ben een zwartkijker. Toch sinds ik mijn broers kwijt ben.

"Lex, kan jij mij zeggen waarom Amerika zich toch ging inlaten met de Eerste Wereldoorlog?" Ik kijk verward op. Ja, meneer Wouters had het wel degelijk tegen mij. Als ik nou het antwoord eens wist...
"Nee, het spijt me, meneer."
"Misschien zou je wat meer aan school moeten denken dan aan die kuthomo van je," sneert Kimberley.
"Waar heb je het over?" Even doen of ik van niks weet.
"Dames, genoeg." Daar ben ik vanaf. Voorlopig toch.

"Waar dank je dat je heen gaat?" Ik kijk naar Kimberley en crew die me de weg versperren.
"Naar huis." Warren komt voor me staan.
"Dat denk ik niet."
"Je vroeg ook niet wat jij dacht, maar wat ik dacht."
"Ja, want de hele wereld om jou. Misschien bij jou thuis, met die rotbroers van je. Denk je nu echt dat je zo geweldig bent, gewoon omdat zij beroemd zijn? Ik zal je eens wat vertellen: je bent niks meer dan een zielig hoopje ellende. Je bent waardeloos, de enige reden waarom die kerel met je uitging, is omdat hij medelijden met je had." Ik spuw in zijn gezicht, en het volgende moment heeft hij me met zijn vuist in mijn gezicht geslagen. Ik val op de grond en krijg nog een schop van één van zijn vrienden. Ik zie niet wie, de tranen zitten in de weg.
"Huilebalk. Spring onder een trein!" Ik hoor ze weglopen en krabbel zo snel mogelijk recht. Voor iemand me ziet...

Reacties: