FanFic.nl

Drugs VS Love

Hoofdstuk 11: Maybe, this isn’t such a good idea

POV Vivian
Nerveus haalde ik mijn hand door mijn haar.
Wat deed hij hier nou weer?
Ik liep voor hem uit, naar de huiskamer. ‘Gaat u zitten.’
Hij grinnikte en zette zich neer, op de plek waar ik net zat.
‘Wil je wat drinken.’ Vroeg ik.
Hij knikte en zei dat een cola goed was. Snel liep ik naar de keuken.
Floor moest eens weten, dat dé Dave hier op mijn bank zit.
Met trillende handen, pakte ik de cola uit de koelkast.
Bijna goot de vloeistof over de bekertjes heen. Opgelucht haalde ik adem.
Straks zat ik met een vlek, naast hem! Dat zou pas echt vernederend zijn.
Met zowat geen zelfvertrouwen liep ik naar de huiskamer.
Dave zat te sms’en. Waarschijnlijk, typte hij dat hij bij mij was, en dat hij een grap met me aan het uithalen was.
Wat maak ik mezelf toch wijs? Hij kan nooit op mij zijn.
Ik ben maar een gewoon meisje. En nog en eens de mooiste.

POV Dave.
Snel smste ik mijn moeder, waar ik was en dat het misschien wat laat kon worden.
Ik keek opzij, waar Vivian met twee bekertjes Cola stond.
Ze keek van mij, naar mijn mobiel en weer terug. Met wit getrokken gezicht, liep ze naar de bank.
‘Alsjeblieft.’ En ze zette één van de bekertjes voor me.
Ik knikte dankbaar en keek naar haar.
Ze was bezig, om de film weer aan te krijgen.
Aandachtig keek ze naar de film. Ze trok haar benen op en hield die voor haar lichaam, alsof dat haar zou beschermen. Haar haren weerspiegelde in het licht van de tv, wat haar eruit deed zien, alsof ze licht gaf.
In mijn wereld deed ze dat, daar staat zij centraal.
Er klonk geschreeuw, dat uit de speakers kwam en Vivian deed haar handen voor haar ogen.
God, kon ze nog schattiger zijn?
Ik glimlachte en keek naar haar bewegingen.
Het leek wel, alsof ze danste, zo vloeibaar. Plots keek ze mij aan.
Ik bleef haar aanstaren. ‘Wat?’ Vroeg ze lachend.
Schuddend met mijn hoofd, keek ik naar de televisie.
Maar die kon me helemaal niet schelen. Ik wilde weer naar haar kijken.
‘Je bent hier helemaal niet voor mij, hé?’ Vroeg Vivian plots.
Geschrokken keek ik haar aan. Hoe kon ze dat nou zeggen? Ik wilde haar, en haar alleen.
‘Het is een grap voor jou. Je bent de hunk van de school.’ Zei ze, nu voor zich uit starend.
Ik lachte. ‘De hunk?’
Boos keek ze me aan. ‘Neem je dan ook niets serieus? En ja, je bent de híºnk van de school, dat weet je best. Hoeveel hebben je vrienden geboden, om wat met mij te krijgen? Zeker een pakje wiet.’ Geschrokken van haar eigen antwoord, keek ze naar haar knieën.
Ik zei niets. Te gekwetst geraakt door haar woorden.
‘Sorry.’ Fluisterde ze. ‘Misschien is het gewoon beter, als we dit alles vergeten.’
En ze zette haar voeten op de grond.
‘Wat als ik dat niet wil?’ Vroeg ik twijfelend. Verbaasd keek ze me aan.
‘Viv, dit is geen grap. Ik wil echt heel graag bij je zijn! En ik weet het, ik ben misschien een beetje een player, maar ik wil veranderen. Echt waar. En dat komt door jou.
Jij zet mijn wereld op z’n kop. Ik denk, misschien-‘ Ik slikte even en verzamelde de moed op het eruit te krijgen. ‘Ik denk dat ik je leuk vind.’ Ratelde ik eruit.
Vivian zei niets. Ze trok haar benen weer op en keek me aan. ‘Echt?’
Ik knikte. Nu was het mijn beurt om eens rood te worden.
Ze zag het en lachte. ‘Sorry, ik had het niet mogen zeggen. Maar het is ook een beetje een rare combinatie, vind je niet?’ Ik lachte en schoof naar haar toe.
Voorzichtig legde ik een arm om haar heen.
Met grote ogen keek ze me aan en ik kon alleen maar grijnzen. ‘Gaan we nou nog verder kijken, of hoe zit dat?’ Ze grinnikte even en richtte zich weer op de film.
Langzamerhand, ontspande ze zich en legde ze haar hoofd, op mijn schouder.
Ik wil dat dit moment voor altijd is.

Reacties: