FanFic.nl

Home

17°

Ik ben het helemaal zat, ze wisten zelfs mijn verjaardag niet! Maar wat had ik dan verwacht? Dat ze hun onbelangrijke zusje nog steeds even bijzonder zouden vinden als ze een keer beroemd waren? Dat ze van me houden? Nee, ik weet genoeg. Ik gooi mijn kamerdeur met veel kabaal achter me dicht en draai hem op slot. Ik hoor Bill op de deur kloppen, maar ik heb geen zin in hem, zelfs niet om te schreeuwen dat hij me met rust moet laten. Ik loop naar mijn bed en pak mijn saxofoon eronder uit. Aan dat ding heb ik tenminste iets. Ik aai eventjes liefdevol over het koperen instrument en doe dan het raam open. Ik ga op de vensterbank zitten en bengel mijn benen naar buiten. Ik zet het mondstuk aan mijn lippen en speel. Ik speel hun liedjes: Durch den Monsun, Ich brech Aus, Stich ins Glück... Die laatste doet pijn. Een eenzaam meisje, alleen op de wereld. Is dat niet wat ik ben? Maar ik heb Georg. Maar wat als wat Warren zei nu eens waar is? Wat als hij inderdaad gewoon medelijden met me heeft? Wat als ik niet meer ben dan een zielig hoopje ellende? Ik ben niet meer dan een hoopje ellende. Anders zouden ze zoiets nooit zeggen. Ik voel de tranen over mijn wang lopen en speel door. Waarom blijf ik hier eigenlijk nog? Niemand zou het wat kunnen schelen dat ik weg ben. Misschien de eerste dagen, maar daarna zou iedereen me vergeten, net zoals Tom en Bill dat hebben gedaan. Ik ben toch maar waardeloos, anders zouden de mensen zo niet doen tegen me.
"Wat heb ik verkeerd gedaan?" fluister ik tegen mezelf.
"Waarom kan niets gaan zoals ik het wil? Waarom gaat alles fout?" Ik snik en leg mijn sax achter me op mijn bed. Fijn, nu huil ik weer. Mijn oog prikt en mijn neus doet pijn. Dit moet een prachtig zicht zijn, ik zie de krantenkoppen al voor me: Zusje Tom en Bill depressief
Ben ik depressief? Nee, ik heb goede momenten, alleen niet zo veel. Eigenlijk bijna geen. Ik wou dat het weer vroeger was...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.