FanFic.nl

Our own Humanoid world

10. Dinsdag nacht 23/02/2010

Makbule point of view
Met ze drieën zaten we in de lounge room. We vertelden elkaar verhalen en nog een hele hoop. “Jorinde als je me het nog eens flikt, dat ik met Bill op het podium moet gaan zingen, kil ik je,”� zei ik. Jorinde lachte. “Ik wist niet hoe ik het anders kon doen,”� zei ik. “Je kon me laten dansen?”� gniffelde ik. Jorinde lachte. “Nog iemand wat drinken?”� vroeg ze terwijl ze opstond. “Cola,”� zeiden Tosca en ik in koor. “Oké,”� zei ze en weg was ze. “Echt serieus als ze dat nog eens doet, zal ze niet lang meer leven,”� zei ik. Tosca lachte en strekte zich eens uit. “Eejoh laat me eens los wat…”� hoorde we Jorinde roepen. Tosca en ik keken elkaar aan en trokken een wenkbrauw op. We wilden gaan kijken, maar Bill was al binnen. “Makbule kan ik je lenen?”� vroeg hij. Hij glimlachte zo breed dat hij bijna eng werd. Voor ik echt ja kon zeggen had hij mijn hand al vast en trok me de kamer uit. Ik werd op het bed geduwd. “Ssst,”� zei Bill. Ik keek hem schuin aan. Georg kwam met Jorinde over zijn schouder aangelopen. “Ik zeg het je, deze mensen zijn gevaarlijk,”� zei ze. Ik gniffelde. Georg zette haar naast me neer. “Tom gaat Tosca mee uitvragen dus moeten wij weg,”� zei Bill. Ik grijnsde breed. “Ik wist het wel,”� gniffelde ik. “Kinders zijn jullie nog niet weg?”� vroeg Tom die binnen kwam. Hij zag er zo nerveus uit. Arme jongen. “Succes,”� zei ik en gaf hem een schouder klopje. Jorinde ging voor Tom staan een deed een paar wenkbrauwwiebels. “Doe je best,”� zei ze en gaf hem een boks tegen zijn schouder. “Ja ja, ga nou,”� vroeg hij. “Kom,”� zei Bill en hij sleurde ons letterlijk mee naar buiten. Nu stonden we allen buiten. “Goed kinders ik vind dat jullie eens naar mij moeten luisteren,”� zei ik. Iedereen keek op. Echt serieus Bill, Gustav en Georg keken me alle drie op dezelfde manier aan. “Hoog tijd voor ‘Ik leer Engels uitspraak’ met juf Makbule,”� zei ik. Jorinde begon al te lachen. “Ik ben weg,”� zei Georg. Maar ik kon hem nog tegen houden. “Tuttut allen naar de juf luisteren,”� zei ik. Jorinde kon het helemaal niet meer houden en moest al op de grond gaan zitten van het lachen. Ik zelf kon ook amper mijn lach inhouden. Bill bekeek me echt alsof ik gek was maar na vijf seconden begon hij toch te lachen. “Juf Makkie, Billie wil Engels leren,”� zei hij met een kinderstemmetje. Ik deed alle moeite om nu niet te lachen, want hoe hij keek zag er zo grappig uit.

Tosca point of view
Tom kwam binnen. Hij zag er zo verlegen uit. Ik gniffelde. Hij ging tegenover me zitten. “Hoi,”� zei hij verlegen. Hij kleurde lichtjes rood. Ik zag het al aankomen. Hij ging me mee uitvragen. Hij trok zijn mond open voor iets te zeggen, maar voor hij ook maar iets kon uitspreken zei ik al ‘ja’. Tom zijn wijsvinger was ondertussen ook al omhoog gekomen. Zijn hoofd ging schuin en zijn mond zakte toe. “Hoe weet je nu wat ik ga vragen?”� vroeg Tom. “Dat zag ik van verre al aankomen,”� gniffelde ik. Tom werd nog roder. “Dus je wilt met me uit?”� vroeg hij. “Ja,”� zei ik. Tom glimlachte breed. “Cool, over 10 minuten?”� vroeg hij. “Ja, dan ben ik klaar,”� zei ik. “Cool,”� zei Tom. Hij gaf me nog een knipoog en wilde toen de lounge room uitlopen, maar door zijn verliefdheid liep hij tegen de deur op. Ik deed heel hard mijn best om niet te lachen, maar het zag er zo komisch uit. Hij werd mega rood en deed toen eerst de deur open voor hij weer wegging. Hij glimlachte nog even naar me en sloot de deur. Ik barste nu in lachen uit. Hij is zo verlegen. En zo mega schattig. Ik wist het wel dat hij ook gevoelens had. Ik sprong op en ging me wat opfrissen. Bill zou het vast niet erg vinden, moest ik make-up lenen en zijn haarproducten. Na tien minuten was ik klaar en Tom stond me al op te wachten. Hij leek best verlegen te zijn. Ik glimlachte. “Laten we er een leuke avond van maken,”� zei Tom. “Ja,”� zei ik. Toen we bij de deur kwamen hoorde we Makbule praten. “Goed zo Bill,”� zei ze. “Jaaj,”� hoorde we hem zeggen. Tom en ik keken elkaar aan en schoten in de lach. “Bill, dat was fout, niet duuzend maar dazent,”� hoorde we Makbule zeggen. “Kom we gaan,”� gniffelde Tom. Hij leek ineens veel zelfverzekerder te zijn en nam mijn hand vast. Toen we buiten kwamen keek iedereen onze richting uit. “En?”� vroeg Bill die meteen sprong van de stoep. “Wij gaan uit,”�zei Tom. Bill grijnsde breed. Ik en Tom namen een taxi naar het centrum van Rotterdam. We waren dan ook nog altijd in Nederland.

Bill point of view
Makbule keek me weer recht in mijn ogen aan. En mijn hart deed weer een sprongetje. Ik ging weer op de stoeprand zitten. Georg en Gustav waren weer in de tourbus gegaan. Jorinde lag op de grond naar de sterren te staren. Makbule kwam nu naast me zitten en gaf het Juf Makkie zijn op. “Ik ruik chocolade,”� zei Makbule. Ik keek haar verbaast aan. “Heb jij chocolade?”� vroeg ze. “Nee,”� zei ik. “Joor heb jij chocolade?”� vroeg Makbule. “Nee, niet dat ik weet,”� zei ze. “Misschien ruik je mijn axe?”� zei ik. “Jemig, die mag je elke dag wel opdoen,”� zei Makbule. Ik gniffelde en kleurde zachtjes rood. Gelukkig was het donker en zag je dat niet echt goed. “Zeg, gaan we Danny ophalen?”� vroeg Makbule. Ik keek haar aan. “Wie is Danny?”� vroeg ik. “Mijn vriend,”� zei Makbule. “Owh, je hebt een vriendje,”� zei ik. Het kwam er zieliger uit dan het moest. Makbule begon te lachen. “Hij is gewoon een vriend hoor, oké, wel mijn allerbeste, maar goed,”� knipoogde ze. Ik glimlachte. “Oké, ik stuur wel iemand om hem op te halen en ik zeg dat ze kleren voor jou en Tosca moeten gaan halen,”� zei ik. “Oké,”� zei Makbule. “GUSTAAAV,”� gilde ik. “Hmm?”� vroeg hij toen hij naar buiten kwam. “Vraag jij aan Saki of hij Danny, vriend van Mak, en kleren kan ophalen?”� vroeg ik. Makbule begon te lachen. Ik begreep even niet waarom. “Doe dat lekker zelf, lamzak,”� zei Gustav en weg was hij. “Waarom lach je?”� vroeg ik niet begrijpend. “Je zei dat jí­j dat ging doen,”� giechelde Makbule. Jorinde sloop naar de deur. “Ik ben teveel hier,”� grijnsde ze breed. Ze gaf me een knipoog en ik stak mijn tong uit. De perfecte conversatie. Makbule en ik klommen nu op het muurtje dat er stond. Ik gaf Makbule een steuntje aan haar kont. “Ooowla, loslaten,”� zei ze. Ik liet meteen los waardoor ze viel. Maar ik ving haar natuurlijk weer op. Ik gniffelde en Makbule had de slappe lach. Jaja, ik mag haar wel.

Reacties: