FanFic.nl

For ever and always

Hoofdstuk 11

De volgende morgen…

Ik opende mijn ogen met moeite ik had weinig geslapen die nacht. Vandaag zou ik naar Hermelien moeten gaan en vertellen dat Serena weggelopen is. Ik kleden me snel aan en ging naar de grote zaal, Hermelien was er nog niet dus ging ik maar vast beginnen met het ontbijt. 10 mintuten later zag ik Hermelien samen met Potter en Wemel naar binnen lopen. ik liep gelijk op ze af. Heey Griffel! Wacht even. Hermelien draaide zich langzaam om. Wat moet je Malfidus! Er is iets gebeurd wat je moet weten. Ik liet haar het briefje lezen en haar ogen werden onder het lezen steeds groter. Ze sloeg een diepe zucht. Ik zeg het niet graag begon ze maar we moeten haar vinden. Dan gaan we gelijk riep Harry. De drie renden de zaal uit ik rende ze maar achterna terwijl ik niet wist of ik wel mee mocht. We renden eerst naar de kamer van professor Perkamentus, want we konden niet zo maar het schoolterrein verlaten. Ik liet het briefje van Serena lezen aan Perkamentus. Hij zei gelijk vind haar, voor dat het te laat is. Toen we aankwamen in de dreuzelwereld wisten we niet waar we moesten beginnen. We vroegen aan mensen of ze Serena kenden, sommigen kende haar wel maar hadden geen idee waar ze uit hing. Toen zei Hermelien opeens, misschien in ze wel naar ons huis gegaan. Nou dat denk ik niet zei Harry, ik bedoel als je van school weggaat en je gaat naar huis, van vragen je ouders vast wat er is gebeurd. Nou en we proberen het gewoon zei Draco. Als ze daar ook niet is dan zoeken we gewoon verder. Hermelien belde aan. Papa deed open. Wat doe jij hier vroeg hij ongerust. En wie zijn al die jongens vroeg papa. Papa dit zijn Harry, Ron en Draco. We zijn hier omdat Serena vannacht is weggelopen van Zweinstein. We zijn al de hele dag opzoek naar haar. Weet u waar ze is.
Jazeker weet ik dat zei papa. Serena is hier, ze heeft hier vannacht ook geslapen. Gelukkig zuchten we alle drie. Ik zal haar wel even zeggen dat jullie er zijn. Even later kwam Serena bij de deur. Hermelien vloog me om mijn nek. Gelukkig ben je hier. Maar waarom ben je vannacht weggegaan vroeg ik aan Serena. Daar staat hij, door hem ben ik weg gegaan van Zweinstein, ik keek Draco recht aan. Dat weet ik Serena maar waarom? Omdat hij me nooit iets verteld, ik moet er maar zelf achter zien te komen. Hij verteld me meer dingen niet, hij vertikt het te vertellen, mij te vertouwen. Hij heeft geheimen die over mij gaan, zelfs die verteld hij niet! Ik voelde me slap en zakte door mijn knieën en begon vreselijk te huilen. Ik vertrouwde hem snikte ik, ik vertelde hem mijn geheimen, maar hij die van hem niet aan mij. Maar je loopt toch niet daarvoor weg vroeg Hermelien aarzelend, het moet veel erger zijn Serena. Vertel wat heb je gezien. Hermelien bleef door vragen. Ik zag… begon ik, maar toen ik in de lieve zachte ogen van Draco keek kreeg ik het niet over mijn lippen. Ik zag iets wat ik liever niet had willen zien zei ik toen. Ik zag Draco opgelucht adem halen, ik was boos op hem dat was zeker. Maar ik kon hem niet gaan haten zoals Hermelien dat deed. Daar voor hield ik te veel van hem. Je hebt jezelf pijn gedaan of niet, vroeg Hermelien. Jah, zei ik zachtjes. Ik heb hard met mijn vuisten tegen de muur geslagen gisteravond. Het geeft niet zolang je maar weer mee gaat naar Zweinstein. Ik weet niet of ik dat wel wil zei ik. Ik wil niet weer gekwetst worden. Dat gebeurd niet zei Harry, daar zorgen wij wel voor. Toen begon Draco opeens te praten. Serena kan ik misschien even met je praten? Ik liep met Draco mee. Harry en Ron wilde natuurlijk meelopen maar ik verbood het ze. Dit is iets tussen mij en Draco. Serena ik weet dat je boos op me bent begon Draco. Ik wil je mijn geheimen echt vertellen, maar ik wil er zeker van zijn dat je er klaar voor bent. Ja ik wil het weten vooral als het over mij gaat. Oké dan ga zitten. Draco deed buiten gewoon verlegen alsof ik een vreemde was. Het eerste wat je weten moet is dat je een gave heb. Je kan de toekomst zien en daarom moet ik je vermoorden van Voldemort. Maar dat doe je toch niet! Je zou me toch nooit iets aan doen. ik keek Draco met grote ogen aan. Nee lieverd natuurlijk niet. Maar je moet nog iets anders weten maar je moet niet schrikken want het kan best hart aankomen, Voldemort is je peetvader en Bellatrix Von Detta is je moeder. Wacht Draco hoe bedoel je! Ik snapte er opeens helemaal niks meer van! Weet je nog dat je me laatst vertelde dat Hermelien haar ouders je geadopteerd hadden? Jah dat weet ik nog. Nou Bellatrix heeft je gelijk na je geboorte te vondeling gelegd voor een weeshuis, bij Hermelien in de buurt. Voldemort heeft al vanaf het begin dat je geboren werd gezegd dat jij later ook een dooddoener zou worden, net als je moeder. Bellatrix wou dat niet, en heeft je toen te vondeling gelegd om je te beschermen.
Ik wist even niks meer te zeggen. Het enige wat ik nog kon doen was Draco verbijsterd aankijken. Weet Hermelien het al? Wist ik er dan toch nog uit te krijgen. Ja Serena die weet het al, en Harry en Ron weten het ook. Ik heb het ze verteld toen we in de trein zaten om je te zoeken. Ik hou van je zei ik zachtjes. Ik drukte mijn lippen op die van Draco en gaf hem een lange lieve kus. Toen ik over zijn schouder keek zag ik twee verbijsterde gezichten van Hermelien en Harry, die dachten zeker dat ik Draco nu wat zou doen. Maar ik zag ook een verdrietig gezicht…..

Ik liet Draco los, en liep met hem in hand naar de anderen toe. Zelf was ik niet in een vrolijke stemming. Als Bellatrix mijn moeder is, wie zou mijn vader dan zijn. Ik was van plan om dat uit te gaan zoeken. Misschien wilde Hermelien daar dan wel mee helpen. Ik bedoel wij zullen altijd stiefzusters blijven. Zullen we terug gaan naar Zweinstein stelde ik voor, we liepen met zijn vijven naar het station, door de muur naar perron 9 3/4. We moesten even op de trein wachten, maar dat vond ik niet erg. Ik had Draco. Wat me opviel was dat Ron nog helemaal niks heeft gezegd. Hij keek ook al zo verdrietig daar net, wat zal er toch met hem zijn? Ik ging naar Ron toe. Ron zei ik, waarom ben je zo verdrietig? Gaat je niks aan zei Ron fel. Wel Ron dat gaat me wel wat aan, je bent een goede vriend van mij, en vrienden vertellen elkaar altijd alles. Je zou me toch alleen maar uit lachen zei Ron en hij ging een eindje verder op de bank zitten. Nou dan niet zei ik toen Ron naar een paar minuten nog niks had gezegd. Ik stond op en liep naar de trein die net was gearriveerd. We zochten met zijn vijven een lege coupé op. Een paar minuten werd er niks tegen elkaar gezegd. Iedereen was moe van het zoeken naar mij. Ik dacht even na, waarom doet Ron zo raar, ik moet weten wat er aan de hand is. Ron? Kan ik je even onder 4 ogen spreken? Nee antwoorden Ron. Nou jammer dat want je gaat toch even mee naar een lege coupé zei ik. Ik trok Ron mee aan zij mouw en duwde hem een lege coupé binnen. Nou ga jij vertellen wat er aan de hand is. Maar er kwam geen reactie. Ik plofte naast hem neer en streek hem door zijn haar. Ron, je probeert het wel te verbergen maar het lukt niet hoor, ik zie heus wel dat je iets dwars zit. Ron bleef met zijn hoofd tussen zijn knieën zitten, gaat het over mij? Vroeg ik. Maar hij bleef muis stil zitten. Mijn best we gaan hier niet weg tot dat je het mij heb verteld hebt wat er met jou aan de hand is.. We zaten zo een kwartier lang, toen hoorde ik gesnik en zag dat Ron’s schouders schokten. Ron? Huil je? Ik aaide hem over zijn rug. Vertel het me dan gewoon, ik gaf hem een knuffel zo dat hij wat rustiger werd. Je weet toch dat je me alles kan vertellen. Toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet verwacht. Ik voelde kleine kusjes in mijn nek kleine kusjes van Ron. Ron wat doe je? Ron gaf me nog kusjes in mijn nek, ergens voelde het wel fijn. Zijn lippen waren zo zacht en zo liefde vol en zo rustig. Maar Ron’s kusjes waren rustig kalm, ik sloot mijn ogen ik weet dat dit fout is, dat ik met Draco ben maar ik kon het niet laten. Ron duwde me naar achteren ik sprak een spreuk uit over de deur zodat hij niet open kan en voor het raam toverde Ron rol gordijnen. Hij liet me zachtjes liggen en knoopte mijn jas open. Ik gaf hem kusjes in zijn nek en buik, en het voelde zo prettig er ontsnapte een kleine kreun uit mijn mond toen Ron me weer begon te kussen. Nu was hij met mijn buik begonnen iets waar ik niet tegen kan, ik sloot mijn ogen weer en voelde Ron’s handen langs mijn lichaam glijden. RON? Serena? Zijn jullie daar? Hermelien klopte op de deur. Gaat alles goed daar binnen. We schrokken ons dood en gingen recht op zitten en pakte snel onze kleren bij elkaar. Wilde je me dat vertellen Ron? Ja Serena, Ron werd helemaal rood. Ik merkte dat hij nu onzeker werd. Om dat te voorkomen gaf ik hem een kus op zijn lippen, je was geweldig. Er verscheen een kleine glimlach rond zijn mond. Serena? Ben je daar. Ja ik kom er aan. Is Ron daar ook, nee die is naar de wc ik ging me even omkleden daarom zit de deur op slot. Ik hoorde dat Hermelien weg liep. Ik ging zitten en keek Ron lang aan. Dit blijf wel tussen ons hé? Want ik ben en blijf bij Draco. Ron keek naar beneden, ja natuurlijk was zijn antwoord en hij liep weg. Ik kleden me snel om want anders was het heel verdacht.

Reacties: