FanFic.nl

Instrumental

Our [terrible] plan

Nicole.
Verlept lig in bed. Einde.
Nee, maar verlept ben ik wel. Mijn keel is kurkdroog, mijn haar ligt door het zweten op mijn voorhoofd en wangen geplakt en volgens mij hebben er mannetjes zwarte kringen onder mijn ogen getekend, daar hoef ik niet voor naar de spiegel te lopen -al zal dat mij niet eens lukken.
Gelukkig was Yasmine over haar luiheid en humeurigheid heengestapt en is zo aardig geweest om met een nat washandje mijn armen en gezicht te verzorgen. Het heeft me opgefrist, maar nog steeds ben ik verlept.
Een harde deurknal en hysterisch gekibbel laat toch even mijn hoofd optillen, wanneer ik voel dat de binnenkant van mijn hoofd het daar totaal niet mee eens is, laat ik het weer zakken en probeer alleen met mijn linkeroor te luisteren.
“Okay, we worden kluizenaars, dit was het!”� roept Rianne en hoor aan het geluid - het geluid van haar All Stars die de grond raken - dat ze haar typische loopje doet wanneer ze even niet meer weet welke kant ze op moet gaan.
“Chill ‘em,”� zucht Dorien nu uit en hoor weer hoe haar kont de zetel begroet.
“Eerst weten dan chillen.”� Aan de stem van Yasmine is eruit te halen dat ze al gedeeltelijk door heeft wat er gaande is. Alleen ik niet.
Met veel pijn en moeite hijs ik mezelf het bed uit en waggel dan naar de woonkamer. “Wat is er?”�
“Ik denk dat de Comet Awards een beetje de doorslag was,”� piept Tessa en begint te pulken aan een haarlok. Mijn ogen schieten wagenwijd op, net zoals mijn mond, maar weet niets uit te brengen.
“Nee, jullie maken een grapje.”� Nerveus bijt Yasmine op haar onderlip, dit is het ergste wat je haar kan aandoen…
“Jup, we worden herkent.”� Dorien spreekt het kalm uit, maar ik weet zeker dat er vanbinnen vulkaanuitbarstingen plaatsvinden.
“Hoe?”� Meer krijgt de gitarist er niet uit.
“Ik denk door fans die ons dag- en nacht hebben bestudeerd op foto’s en filmpjes en zo achterhaald hebben hoe we zonder maskers eruit zien. Onze manier van doen, praten, uitbeelden, wat we kopen..”� krijg ik er in één keer uit mijn strot, zonder gal die volgt. Vooruitgang, mensen.
“Je bedoeld dat ze ons herkent hebben omdat ze zien wat voor een kleding we kopen? Das ziek.”� Een schuldige blik ontstaat op Doriens gezicht en kijkt dan naar haar tassen die naast de bank liggen. “Dus, nooit meer shoppen?”� Haar stem lijkt een kleine stukjes te breken.
“Nee, natuurlijk niet, dit betekend dat we ons nóg beter moeten vermommen en niet te opvallend onze favoriete kleding kopen, want het valt best op als, bijvoorbeeld, Minnie Kani broeken koopt, terwijl ze in de strakke broeken van Dorien loopt. Van mij apart kopen we wat meer online, maar te veel de stad in is dus geen optie. Wat wel een optie is..”� Rianne kijkt twijfelend ons alle aan. “Dat..”�
“-Hell no, ik ga geen pruiken dragen!”� weet Dorien uit Rianne’s blik te halen en kruist demonstratief haar armen voor haar borst. Wie was hier ook alweer de oudste?
“Do, er zit niets anders op.”� Yasmine tikt tegen haar knie zodat ze er naast kan zitten. Dorien doet dan ook wat er aan haar gevraagd wordt en gooit haar benen van de bank. “Ik pak mijn laptop er zo bij, bel onze manager, en dan gaan we naar pruiken kijken. Het wordt van echt haar, dus dat zal wel een pluspunt zijn.”�
“Wat moeten wij dan doen?”� zeggen Rianne en ik in koor.
“Waar heb je het over? Jullie dragen ook gewoon pruiken, zwart haar lijkt me het meest voor de hand liggen, jullie zijn Aziatisch.”�
“Dat is niet eerlijk,”� ga ik op Yasmine in, “nu heb ik de kans om de vreselijkste kleur te kiezen, moet ik zwart omdat ik uit het Oosten kom. Racist”� murmel ik erachteraan. Yasmine kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Kijk niet zo.”�
“Ja, wat moet ik dan doen? Wil je liever spierwit haar als Lady Gaga? Nee, dan vallen we zeker niet op. Jij hebt zwart haar, punt. Ik neem gewoon donkerbruin haar, Tessa tussen blond en donkerblond en Dorien weet ik het niet zeker, wat is eigenlijk jouw eigen haarkleur?”� Ontzet kijkt Dorien haar aan. “Hallo, sinds de basisschool kleur jij je haar al, ik heb echt geen idee.”�
“Daar heb ik zo mijn redens voor,”� gromt Dorien binnensmonds en begint met het haar vingers door haar paarse haar te kammen. “Het was ooit lichtblond, maar dat ga ik echt niet nemen!”�
“Lichtbruin dan? Zal misschien ook wat makkelijker gaan met je wenkbrauwen, die moet je nu namelijk overtekenen met een bruinpotlood, paar zal waarschijnlijk opvallen.”� Yasmine is hier voor geboren, al ontkent ze het zelfs.
“Goed wie belt Miss Manager?”� Tessa grinnikt over mijn woorden. Tja, de waarheid.
“Ik, dat zei ik net al.”� En Yasmine pakt haar HTC Touch om in haar contacten onze manager op te zoeken. Ze zet het op luidspreker en laat het overgaan.
“Hey, Yazz, what’s up?”�
“Ey, we hebben een belangrijke mededeling, maar dat wil ik niet over de telefoon vertellen, kan ik jou verwachten over een halfuur?”� ratelt Yasmine professioneel op een hoog tempo.
“Wacht, stop, een halfuurtje maar? Krijg ik niet meer tijd?”� Ze klinkt geschrokken.
“Dit gaan we niet menen, geef je mobiel eens door aan je buurman,”� commandeert Yasmine. Er wordt gezucht, vervolgens wat gekraak door het overnemen van de mobiel. “Dude, ga nu haar bed uit, anders trap ik je er persoonlijk uit. Ga niet voor haar voeten lopen, want dan kom ik weer langs om te trappen, want ik wil haar precies over dertig minuten hier hebben. Gesnopen?”�
“Uh, ja? Wie is dit eigenlijk?”�
“Je ergste nachtmerrie als je nu niet meteen opsodemietert.”� En ze hangt op.
Verbijsterd kijkt Tessa haar aan. “Hoe wist je dat?”�
“We hebben het hier over onze manager, remember?”�



“De bel ga-haaaaaí¡t!”� zing Rianne en drapeert zich over de bank terwijl ze het zingt. Er komt gelach van alle kanten.
“En dat is de reden waarom we geen zangeres hebben in onze band,”� proest Dorien het uit, houdt ondertussen Tessa in de gaten die naar de ‘buzzer’ loopt om beneden de deur open te maken. We leven met zijn vijven in een geweldig groot appartement.
“Daar ben ik dan.”�

Reacties: