Hoofdcategorieën
Home » Overige » 21st Century Breakdown » [2.2] Little Girl
21st Century Breakdown
[2.2] Little Girl
Voor de tweede keer die dag passeerde ze de poort van het landhuis. De stralen van de zon kwamen inmiddels alweer tevoorschijn. Vrolijk liep ze over het stenen weggetje, dat in de schaduw lag door de bomen wie aan weerszijden stonden. Het plan had ze onderweg al volledig uitgedacht, ze wist precies wat ze moest doen. Moeilijk was het niet, maar toch zou ze voorzichtig moeten zijn. Als ze niet goed oplette, of te veel lawaai zou maken, was er een kans dat ze haar zouden snappen. Daarnaast moest ze snel zijn, als de wind. Naar binnen gaan, het boek pakken, en weer vertrekken, dat was het hele idee, simpel maar effectief. Zolang ze zich er maar aan hield kon er weinig mis gaan, maar als haar concentratie zou verslappen kon dat fataal zijn.
‘Kom op, het is niet moeilijk, je kunt het!’ Sprak een stemmetje in haar hoofd haar bemoedigend toe. Ze toverde een glimlach op haar gezicht. Ja, ze kon het.
Voorzichtig duwde ze de houten deur open, om ze min mogelijk gekraak te veroorzaken. Vluchtig gelden haar ogen door de hal, nadat ze naar binnen was gestapt. Ze sloot de deur weer, en sloop naar de trap. Als een kat liep ze naar boven, zo stil als de nacht.
Al snel was ze weer op de ‘voor-zolder’. Zonder al te veel moeite opende ze één van de vele oude kisten, waar stapels textiel tussen de mottenballen lagen weg te rotten. De kist die ze nu opende was tot aan de rand toe gevuld met fleechedenkens, in allerlei pastelkleuren. Langzaam schoof ze er met haar hand door, zonder te letten op de statische elektriciteit dat dat veroorzaakte. Haar vingertoppen raakten iets hards en glads. Yes, dacht ze, ik heb het gevonden. Haar vingers sloten om het voorwerp, en ze trok een boek uit de kist. De kaft was wit, op de voorkant stond in sierlijke, zwarte letters ‘Planten, kruiden, en hun toepassingen’. Daaronder stonden gekleurde tekeningen van allerlei planten, waaronder Vingerhoedskruid en Kamille. Celine sloot de kist weer, en stopt het boek in de, inmiddels van schoolbenodigdheden ontdane, canvas tas. Ze hing hem om haar schouder, en glipte de overloop weer op. Snel maar stil liep ze weer naar beneden.
De zolen van haar schoenen raakten de stenen vloer van de benedenverdieping. Met haar hand reek ze al naar de deurklink, maar ze stopte bij het horen van de stemmen van haar ouders in de woonkamer.
‘Maar Erika, ze is al bijna achttien, dit is de ideale leeftijd.’ Binnensmonds vervloekte Celine zichzelf. Waarom merkte ze het altijd als mensen over haar aan het praten waren? Waarom pikte ze het altijd op? Het leek bijna alsof ze er een zesde zintuig voor had. Zo stil mogelijk sloop ze naar de deuren van de woonkamer, zodat ze hen nog beter kon horen.
‘Maar heb je al een geschikte kandidaat voor ogen? Iemand die haar onder controle kan houden? Petrus, je kent haar, ze zal zich verzetten met alles wat ze kan. De straffen die de Here haar zal opleggen doen haar niets, ze luistert er niet naar.’ De stem van haar moeder klonk zacht.
‘Natuurlijk. Wat dacht je van Alexander Meanwill, het neefje van de dominee? Prima jongen, zeer goed opgevoed. Bovendien zal zijn familie haar vast en zeker goed doen. Misschien dat ze door hen eindelijk inziet hoe goed de Here wel niet voor ons is, en dat we hem moeten eren voor zijn barmhartigheid.’ De stem van Petrus klonk zachter, gedempt. Of kwam het door de schreeuwende stemmen vanuit Celines binnenste, die woedende kreten brulden, en haar zover probeerden te krijgen dat ze echt zou gaan schreeuwen. Ze plantte haar nagels in haar armen, in een poging om te kalmeren, maar de woede bleef verder opborrelen. Voor ze het wist duwde ze met veel kracht tegen de houten deur aan, waardoor deze open vloog. Ze stampvoette de woonkamer binnen, en bleef naast de zithoek staan, met haar woedende blik gericht op de twee personen die daar zaten, haar ouders.
‘Hoe kunnen jullie! Hoe durven jullie!?’ schreeuwde ze. Ze vuurde de woorden af als vuurballen. Heet van de vlammende woede, maar wel in porties, die samen een grote klap veroorzaakten. ‘Uithuwelijking! Hoe halen jullie het in jullie hoofd? Er is niet op de wereld dat ervoor kan zorgen dat ik met hem zou trouwen! Niets! Luister goed, ik ben een individu, niet een schaap dat meeloopt met de massa. Ik kan zelf denken, en zelf dingen beslissen, daar hebben ik jullie en jullie ‘god’ niet voor nodig!’ De toon die ze op het woordje god legte deed haar moeder inkrimpen van afschuw. Woedend draaide Celine zich om, met grote passen liep ze terug naar de deur. Voor ze naar buiten stapte bleef ze nog even staan. ‘Ik zal niet bekeren, want ik geloof er niet in! Ik bepaal zelf wat ik geloof, en wat ik vind dat goed is. Mijn leven hoeft niet te draaien om een boek dat van geen kant klopt en zichzelf om de regel tegenspreekt!’ Ze pakte de klink vast, en met een oorverdovende knal trok ze de deur achter zich dicht. Hetzelfde gebeurde met de voordeur, voor ze over de oprit het terrein afrende.
Zigzaggend schoot ze door de straten. De daken liet ze voor de verandering links liggen, dit ging sneller. Alle tijd die ze buiten door had gebracht, had ervoor gezorgd dat Celine inmiddels een geweldige conditie had. Snel was ze ook, als een jachtluipaard bewoog ze zich vooruit, door de schaduwrijke straatjes. Bang voor de vredesbewakers was ze niet, als ze hen tegen zou komen zou ze kunnen vluchten, want ze was veel behendiger dan die lompe figuren.
De tas klemde ze nog steviger om haar schouder, in het bos kon ze het boek dat erin zat vast goed gebruiken. Woede dreef haar nog steeds voort, alhoewel ze merkte dat verdriet zich langzaam ook naar voren wrong. Snikkend snoof ze, toen ze in de verte de toppen van de hoogste bomen al kon zien.
Bedankt voor de schorpioen.
Reacties:
ik denk dat crap in jouw woordenboek wat anders betekend dan in de mijne.
want dit is echt goed geschreven
dus als dit crap is, ga dan maar door met crap schrijven
hahahakan niet wachten tot 't vervolg
Uithuwelijken lijkt me klote . Wat een
Laatjeme weten wanneer je meer hebt geschreven?
xx
Go Celine! Je kunt het! Laat ze maar horen wie jij bent! SCHREI! >;D
Ik vind het altijd geweldig als onderdrukte personages zich niet langer laten onderdrukken.
- dat klonk raar. Maar je snapt me vast wel. ^^
En Daantje, houd in godsnaam nou eens op met zeggen dat het crap is! Want dat is het dus gewoon niet. Het is een feit dat jij geweldig schrijft, en iedereen die anders durft te beweren krijgt met mij te maken. [Including you, young lady!
]N'ah. Ik zal niet gemeen zijn. Maar ik ben wel serieus. Je schrijft geweldig, dit verhaal is geweldig, en jij bent zelf ook geweldig.
Ik houd van je. <3
Voor Bodine,
Bedankt voor de schorpioen
Hmm, de quote tekentjes wijgeren weer eens te werken...
Dankjeweeeel <3 & You're welcome ^^
Okee, laat ik je nog een keer tegenspreken: JE SCHRIJFT WEL GOED! EN DIT HOOFDSTUK IS OOOK GOED! Geloof me nou maar. En de rest die het zegt ook ^^
Verdeer ?
OMG! <3
Eindelijk loopt ze eens weg.
Haha, goed van je, Celine!
En uithuwelijking *shivvers*
;o