FanFic.nl

Home

24°

"Zo, vertel eens, hoe zit het nou thuis?"
"Wel goed. We hebben gepraat, en ze hadden eindelijk door dat ik er ook nog was. En sindsdien is het echt beter. Ze hebben gevraagd of ik meega op tour volgende week. Voor een halfjaar."
"Wauw, klinkt leuk. Voor jou tenminste, ik mag er niet aan denken om met hen op een bus te zitten."
"Ik geloof dat dat helemaal wederzijds is," lach ik. Ik wieg wat heen en weer op de schommel en schraap met mijn voeten over het zand. We zitten weer in het speeltuintje.
"Je bent me niet komen opzoeken, dus ik veronderstelde dat alles ok was. Maar ik wilde het toch graag zeker weten. En ik wou mijn saffie terug." Hij grijnst, en er komen kleine kuiltjes in zijn wang.
"Je bent veel veranderd, Josh. Maar waarom? Ik snap het niet, je bent echt lief nu tegen me. Ik ben niet anders dan vroeger."
"Ik denk dat ik wat goed te maken heb. Ik heb je vroeger inderdaad best veel aan je haren getrokken, om een reden die je zelf niet kon helpen. Ik ben echt een eikel geweest. Het was stom om mijn energie te stoppen in iets dat ik haatte. Nu zal ik hoogstens eens vies kijken als ze voorbij lopen." Hij haalt diep adem, en het lijkt of hij nog iets wilde zeggen.
"En wat?"
"En jij bent wel veranderd. Je bent groot geworden. Mooi. En je bent fijn om mee te praten." Hij glimlacht en ik kijk naar mijn schoenen. Hoe komt iemand erop om op een schoen een witte top te zetten? Lijkt me ineens vrij interessant om over na te denken. Josh schrikt.
"Lex, ik bedoelde daar niks speciaals mee, hoor, echt niet. Maar ik vind je gewoon een leuke meid om bevriend mee te zijn. Niks meer. Echt niet." Ik trek mijn mondhoek scheef, en hij grinnikt.
"Niet doen, zo lijk je vreselijk veel op Bill." Ik gier het uit om de manier waarop hij dat zei.
"En trouwens, ik zei al dat sterven niet echt op mijn to-dolijstje staat, ik zou wel helemaal betoeterd zijn om voor jou te vallen. Je broers maken me af!" Ik hou het echt niet meer, mijn buik doet pijn van het lachen.
"Weet je, jij bent de eerste persoon die een beetje normaal tegen me doet sinds hun doorbraak. Maar je was ook de eerste om me het leven zuur te maken."
"En dat spijt me, eerlijk waar." Ik kijk in zijn grote, smekende ogen, zie niks dat lijkt op een leugen. Ik geloof hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.