FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

Sorrow

Jader, Cars, Ty, River en Dusk, ze zaten met zijn vijven op de oude bank van Jader gepropt, al kletsend en lachend. Ietwat afwezig staarde ik ernaar met een waterig glimlachje die mijn lippen sealde. Silver lag aan mijn voeten, had zijn ogen gesloten, alleen zijn oren verraadde dat hij meeluisterde; ze bewogen als satellietschotels heen- en weer.
“Wat doen we met Venon?”�
Dit trok mijn aandacht.
“Die gast gaat echt te ver. Hebben jullie niet gezien hoe Rain hier onder lijdt? Haar grote wilskracht lijkt bij de dag weg te ebben,”� gromde Ty tussen zijn tanden door en probeerde zich beheerst te houden doormiddel van in zijn broek te grijpen.
“Ik weet het niet,”� verzuchte Jader. “En ik weet ook niet zo zeker of het wel Venon is die Rain zoveel pijn doet,”� zei hij er twijfelend achteraan.
“Wie dan?”� klonk River fel. “Niemand mag haar zoveel verdriet geven, alsof ze al niet genoeg moet doorstaan.”� Na het boos opstaan ging hij weer zitten.
“Rust broertje, hier hebben we niets aan. Haar bewaken werkt blijkbaar niet, want weg komt ze toch wel. Misschien moeten we Der Taifun eens goed aanspreken, want dit kan zo niet langer,”� kwam Dusk met een wijs besluit.
“Goed, maar dit moeten we nog een keer eens goed bespreken. En misschien beter zonder Rain.”� Jaders spreken veranderde in fluisteren.
Zuchtend sloot ik terug mijn ogen. Het bed van Jader was erg comfortabel, en zeer slaapverwekkend. Het stond in een uiterste hoek van de kamer, die het deelde met de bank vol jongens. Zij verwachtte dat ik er niets van kon verstaan, of dat ik misschien in een diepe slaap was gevallen, wat nu wel leek te gebeuren.

Zachte klanken dreven mee met de wind. Het speelde langs mijn oren, een orkest vol verdriet en duisternis. Elke traan was een hoge pianotoets, viel om beurten in een meer van glas, bedekt door mist wat er overeen kolkten. Een stem was verstopt in de donkere coulissen, zong met een huilende viool mee. Het was gebroken en alleen.
De grauwe gordijnen openden zich. De zilveren maan liet haar licht neerdalen op het gespiegelde podium, richtte zich op een timide verschijning. De jongen was in elkaar gedoken, wilde zich niet laten lokken door het meer die de wereld liet zien waarin hij leefde.
Zijn stem zong zacht verder, de mist om hem heen leek erop aangedreven. De hoge pianotranen begonnen weer te spelen in het zilver bekleden meer, er ontstond een patroon van kringen. De wind liet zijn zwarte lokken terug vioolspelen, synchroon met de prachtige stem. Spookachtig gefluit kwam, tevens, door de wind uit kieren van holle basten, zongen als achtergrond voorzichtig mee.
Kleine tranen, gewrongen uit zijn ziel, stonden de grote tranen bij, sprongen in het meer met een hoog triangelgeluid. Het duistere orkest werd steeds voller, gedirigeerd door de hartverscheurende stem. Het was angstaanjagend en beeldschoon tegelijk, liet je hart huilen uit medelijden en voor meer. Het was zijn lied.

“Hee, Rain, word is wakker.”� Vingers streelde mijn ontblote arm. “Kom op, je zult vast honger hebben.”�
Ik opende mijn ogen en voelde dat mijn wimpers zwaar waren geworden van de tranen die ik in mijn slaap had geuit. Nog wat moe veegde ik het weg en keek in de blauwe ogen van River.
“Wow, wat is er gebeurd?”� geschrokken ging hij naast me zitten en liet een hand op mijn rug liggen. De droom die nog perfect in mijn hoofd hing, liet mijn adem stokken. “Rustig, haal diep adem. Wacht, ik haal wat water.”� En River liep vlug weg.
Tranen begonnen terug naar beneden te rollen. Snikkend verstopte ik mijn ogen achter mijn handen en liet de tranen erop neerstorten. Dit was de tweede droom in een korte tijd die mij zo bang en verward maakte. Wat had het te betekenen?
“Hier.”� Een glas werd voor mijn neus gehouden, zag ik wanneer ik mijn handen liet zakken. Dankbaar nam ik het aan en goot voorzichtig wat naar binnen. River kwam weer terug zitten en keek met zijn heldere ogen mij doordringend en zeer bezorgd aan. “Kan je me vertellen waar je over droomde?”�
Met een getekende frons op mijn voorhoofd keek ik hem aan. “Het was zo mooi,”� fluisterde ik. “Maar tegelijkertijd beangstigden het mij ontzettend. Het was zo duister en kil. Er was een jongen, helemaal alleen, zat in elkaar gedoken aan een meer, werd omringd door mist en schaduwen. Hij zong. Hij zong mijn naam.”�
River bekeek me met groten ogen. “Hij zong jouw naam?”� Hij leek het niet te bevatten. “Waarom? Wilde hij iets van je?”�
“Nee, nee, zo zit het helemaal niet. Ik weet het ook niet precies. Hij zong niet met letters, maar ik leek precies te snappen wat hij wilde zeggen. Hij huilde ook. Een regen van donkere tranen. Hij uitte mijn naam.”� Bibberend gleden mijn tranen vertrouwd over mijn wangen.
“Geen gepraat meer over duisternissen en vergeet deze groot ogende angsten.”� Hij sloot zijn armen om mij heen en begon me te sussen. “Ik ben hier nu en niemand kan jou iets aandoen. Ik zal je opwarmen en kalmeren zolang het moet duren. Laat het daglicht je tranen drogen, ik ben hier nu om je te beschermen.”�
Een klein glimlachje vormde zich om mijn lippen en nestelde mij beter tegen zijn bast aan; hij was warm, rook lekker en het voelde zeer vertrouwd.
“Waar zijn de andere?”� Vanaf hier kon ik zien dat de bank niet meer geterroriseerd werd.
“Even naar buiten.”� River sprak kalm, zijn ogen staarden vooruit, ietwat samengeknepen.
“Wat is er? Heeft het met Venon te maken?”� bezorgt legde ik mijn hand op de zijne, die nog steeds rustte op mijn blote bovenbeen. Ik had een wit rokje aan.
“Ik ben het zat hoe hij jou behandeld.”�
“River, je praat om mij heen, vertel het me nou.”� Mijn stem schoot een octaaf omhoog. Ik kantelde mijn hoofd zodat ik beter zicht had op zijn gezicht. Hij had een stevige kaaklijn met wat stoppels, zijn haar viel er gedeeltelijk voor. Zijn neus was vergeleken met de rest van zijn gezicht, erg liefelijk en klein. Daaronder zaten nog zijn lippen; volle onderlip en een wat dunnere bovenlip. Hij had een stel goedgevulde wenkbrauwen en donkerbruine wimpers, zijn blauwe ogen waren hierdoor extra opvallend.
“Venon krijgt wat hij verdiend.”� Dit liet me omhoog schieten.
“Nee, Riv, waarom heb je ze niet tegengehouden?!”� Boos wreef ik de laatste tranen van mijn wangen en trok mijn schoenen aan die naast het bed geplaatst waren. Silver kwam uit de keuken lopen bij het horen van mij die schoenen aantrok en kwispelde tevreden. Hij had net gegeten en keek er wel uit naar een blokje om.
“Kom, Silver.”� Zonder nog maar iets te zeggen tegen River die nog op het bed zat, liep ik naar de deur en knalde het hard achter mij dicht.

Reacties: