FanFic.nl

Cogito Ergo Sum

Hoofdstuk 13.3

“Dit,”� mompelde Shin en hij keek walgend de kamer rond, ”�is het hol?”� Yu keek hem dodelijk aan en de zwart harige jongen zette Kiro op één van de banken neer. “Problemen mee? 'k Hoop 't niet, dan zou je wel érg verwend zijn. Ik kan er ook wonen,”� snauwde Yu. De jongen nam plaats naast Kiro. Shin en Strify zaten op de andere bank. Shin keek walgend de beschimmelde kamer rond, en Strify verborg zijn gezicht in zijn handen. Hij voelde de bui al hangen. Zijn twee lovers stonden op het punt flinke ruzie te krijgen, en dan zou hij zich schuldig voelen. Uiteindelijk was het ook zijn schuld. Als hij niet voor Shin was gegaan, had de blonde jongen hier nooit gezeten. Als Strify gewoon voor Yu was gegaan, voor degene die hij sowieso kon hebben, had Shin hier nooit gezeten. Maar ja, wat je niet kan hebben smaakt altijd zoeter.. En Strify moest gewoon proberen om dat alsnog te hebben, er alsnog van te proeven. Dí¡t was hem gelukt, maar daardoor zat hij hier nu wel tussen twee jaloerse, ruziënde jongens die alles deden om het leven van de ander zuurder te maken dan het was.

“En dí¡í¡r slaap je?”� vroeg Shin. Zijn stem was rustig, maar de walging en minachting droop er vanaf. “Ja, het ligt prima. Toch, Strify?”� Ook Yu probeerde rustig te blijven, maar zijn stem verried hem. Het liefst had hij Shin de huis vol gescholden en niets van hem overgelaten. “Wat bedoel je daar nou weer mee?”� vroeg Shin niet-begrijpend. “Nou, gewoon. Strify moet het weten, sinds hij een paar dagen geleden hier de nacht nog heeft doorgebracht,”� legde Yu uit, met een achterbakse grijns op zijn gezicht. Strify tilde zijn hoofd op uit zijn handen en hij keek Shin bijna smekend aan. Die laatste pakte alleen één van Strify's handen, zijn ogen strak op Yu gericht. “Ik hoop maar dat je er van hebt genoten, dan. Het zal de laatste keer geweest zijn,”� zei Shin op dezelfde rustige, maar toch walgende en minachtende toon, waarop hij eerder sprak. Yu keek Shin zó verschrikkelijk boos aan dat Strify het een wonder vond dat zijn vriendje niet ter plekke dood neerviel. Toen de zwart harige jongen zijn mond open deed begon Kiro ineens heel hard te lachen. Alle anderen keken hem raar aan, niet dat hij dat merkte.

“Wat is er zo grappig, Kiro?”� vroeg Strify zachtjes. “Shin had Yu goed! Ha- ha, ik denk dat Yu elke woordenstrijd van hem zou verliezen,”� legde Kiro lachend uit. Er verscheen een kleine grijns op Shin's gezicht en ook Strify grinnikte even zachtjes. Alleen Yu beet hard zijn kaken op elkaar. Hij was zich maar al te bewust van het feit dat Kiro gelijk had. Shin's woorden waren beter getimed, beter doordacht en intelligenter. Pas als het om een lichamelijke strijd ging had hij kans van slagen. Maar goed, hij zou niet achterbaks genoemd worden als hij dat niet was. Hij zou Strify terugkrijgen op zijn eigen manier. Daar kon je, je leven om verwedden, vergif op innemen, al je geld op inzetten. Uiteindelijk zou hij slagen. Hij zou krijgen wat hem toekwam. Strify was geboren om van hem te zijn. Dat had niets met liefde te maken, het was gewoon zo. Het hoorde zo en daarmee klaar. Want.. hij hield niet van Strify, toch? Hij kon niet op Strify verliefd zijn. Dat kon gewoon niet. Het was ook helemaal niet zo. Daar was hij zeker van.. Dacht hij.. Toch? Jeetje, wat was dit ontzettend verwarrend!

“Wat denken jullie dat Romeo ging doen?”� piepte Strify ineens. Ineens viel er een stilte waarin niemand durfde toe te geven dat hij het niet wist. Want niemand wist het. “Ik hoop maar dat hij weet wat hij doet,”� mompelde Kiro. “Romeo weet wat hij doet,”� stelde Yu hem gerust. Kiro draaide zijn hoofd in de richting van Yu's stem. “Denk je?”� Yu grinnikte ademloos. “Ik weet het. Romeo weet echt wel wat hij doet,”� zei hij vastberaden, maar daarna zuchtte hij diep. “Ik weet alleen niet of ze verrassingen voor hem in petto hebben, dan zou het namelijk nog wel eens moeilijk kunnen worden..”� Strify verborg zijn gezicht weer in zijn handen en hij zuchtte jammerlijk. Shin sloeg meteen een arm om zijn bezorgde vriendje heen. “Kop op, Strify. Yu zegt net dat Romeo weet wat hij doet.”� Strify gluurde opzij, door zijn vingers heen. “En sinds wanneer geloof jij in wat Yu zegt?”� zei hij een beetje bot. Gelukkig nam Shin het niet persoonlijk op; Strify was bezorgd, niet boos op hem. Shin keek hem even een beetje moeilijk aan, maar ineens had hij zijn antwoord klaar. “Dat maakt niet uit, zolang jij er maar in geloofd. Geloof je hem?”� fluisterde Shin en hij legde een blonde lok achter Strify's oor. Strify haalde zijn schouders op. “Meestal niet, maar.. Hij kent Romeo goed, en ik weet dat hij niet zou liegen om ons op ons gemak te stellen - zo meelevend is hij niet -“ “Hé! Ik zit erbij, hoor!”� riep Yu uit. Strify rolde geïrriteerd zijn ogen en ging vervolgens verder. “-dus ik denk dat ik hem wel geloof.”� “Denken is niet genoeg, Strify. Geloof je hem?”� vroeg Shin hem. Strify keek hem twijfelend aan. Hij wendde even zijn gezicht af, maar keek hem daarna veel vastberadener aan. “Ja. Ja, ik geloof hem.”� Shin trok hem dicht tegen zich aan, wat een tweestrijd bij Yu teweegbracht.

Want Strify voelde zich beter, omdat Shin hem troostte..

Maar hij wilde eigenlijk niet dat Shin het deed..

Waarom had hij een gevoel, een gedachte, die hem zei dat HIJ Strify wilde troosten?

Reacties: