FanFic.nl

Bite [Vamps]

Night life [26]

Straten vol nachtclubs, waar inktzwart uitnodigt en neonreclame slechts leidraden zijn. Rokerige mist die over het asfalt dwarrelt, muziek die de grond doet trillen. Op de hoek van elke straat, in het vale licht van een straatlantaarn, staat een meisje haar lichaam te verkopen. Het gerinkel van glazen is amper hoorbaar, hier en daar wordt er gevochte, wat dan weer wel hoorbaar is.
Mensen die in de tegengestelde richting komen, strompelen of waggelen en zijn zo goed als van de wereld. Mensen die mijn richting vólgen, daarentegen, hebben hoopvolle verwachtingen en brandende verlangens.
Mijn mantel heb ik thuis gelaten. Mijn haren, die ik in een staart heb gedaan, ritselen bij de kraag van mijn zwarte hemd. Onder mijn jeansbroek piepen de tippen van sneakers. Mijn handen zitten in mijn zakken, om mijn polsen hangen dunne armbandjes van zwart touw. Ik heb zin in een jong ding, dus moest ik me daar eerst naar aanpassen.
Ik stop in een straat, die ik maar al te goed ken. Hier ben ik al zo vaak geweest.
Tegen een muur van donkergrijze bakstenen leunt een meisje - vrouw. Ik schat haar hooguit twintig jaar en 1 meter 80. Donkerbruin haar met lichtere plukken bedekt het grootste deel van haar gezicht.
Mijn voetstappen weerklinken zacht door de straat, maar het is genoeg om haar te doen opkijken. Haar bruine ogen doordringen me, ze zijn als een open boek voor me. Verbazing, nieuwsgierigheid en dan goedkeuring. Ze schudt haar haren uit haar gezicht en glimlacht breed naar me. Ik neem haar gezicht in me op.
Vuurrode lippen, een zwart steentje in haar rechterneusvleugel, Rechte gelaatstrekken en neus, licht bolle wangen.
‘Hallo.’ zegt ze zwoel en duwt zich van de muur af. Een beker blijft achter op de vensterbank, en als ze dichtbij genoeg staat, ruik ik dat het koffie was. Maar dat is niet het enige dat ik van haar ruik.
Voorzichtig sper ik mijn neusgaten wat open en snuif onhoorbaar. Bloed. Heerlijk, kolkend mensenbloed.
Ik zwijg en kijk haar alleen maar aan. Ze glimlacht nog steeds. Ik vraag me af wat ze nu denkt. Wat ze nu denkt van mí­j.
‘Zo stil. Komt dat door mij?’ vraagt ze en klemt haar armen om haar middel. Pas nu zie ik wat ze aanheeft.
Een zwart, strapless jurkje tot halverwege haar bovenbenen, daaronder zijn haar benen gehuld in netkousen. Zwarte stiletto’s maken haar net iets groter dan ze al is.
‘Jouw schoonheid, ja.’ fluister ik zacht en ik zie mijn adem in een wit wolkje veranderen en over haar lippen glijden. Haar wangen kleuren vuurrood en ze laat haar haren weer voor haar aangezicht glijden.
Met mijn rechterhand streel ik er een paar weg en duw ze achter haar oor. Ze kijkt me hoopvol aan.
Ik glimlach en buig me naar haar toe. Voorzichtig, omdat ik nogal veel honger heb, druk ik mijn lippen op haar mond. Meteen slaat ze haar armen om mijn nek en drukt haar romp tegen mijn lichaam. Haar adem komt in korte pufjes uit haar neus en haar tong tikt tegen mijn bovenlip.
Als ze aan de onderste knop van mijn hemd pulkt, duw ik haar van me af. Mijn hoofd schuddend leg ik een vinger op haar lippen. Ze plaats kort een kusje op mijn vingertop en gniffelt dan zachtjes. Ik klem een arm om haar middel en sleep haar mee een donkere steeg in. Ze haalt diep adem.
‘Wat gaan we doen?’ vraagt ze, fluisterend en half hijgend in mijn oor. Ik kijk haar heel even aan.
‘Ik breng je naar mijn huis.’ antwoord ik en plaats mijn lippen in haar hals. Slechts een dun laagje huid scheidt mij van haar bloed, ik kan het haast proeven. Maar niet hier. Hier zijn mensen. Véél mensen. Ze kan om hulp roepen, en dan ontsnapt ze. Dat wil ik niet. Dat gaat ook niet gebeuren.
‘Oké.’ zegt ze ademloos en kronkelt zachtjes op haar hakken. Ik grijns. Dit gaat nog makkelijker dan ik had gedacht.

Ik sluit de deur achter ons en leid haar naar de woonkamer. Geen enkel geluid, behalve het getik van haar hakken en het geslof van mijn sneakers, is hoorbaar. Dan is Demitri niet thuis, en Huyen nog steeds niet terug.
Ik vraag me echt af wat die kerel aan het doen is. Al minstens een week heb ik hem niet gezien. Of is het langer? Of korter?
Ach, wat maakt het ook uit, hij is gewoon al even niet meer thuis!
Niet dat ik dat nu niet handig vind.
Ze staat wat onwennig tegen de muur, alsof ze er liefst in zou verdwijnen nu.
Ik ga voor haar staan, trek haar tegen me aan en kus haar weer. Haar handen glijden onder mijn hemd en ik duw haar op de zetel. Met een plof beland ze erop, met moeite trapt ze de kussens weg. Ik sluit mijn ogen, bang dat ze de verkleuring zou zien.
Met mijn hand ga ik even over haar heup, dan tast ik ermee onder de zetel. Ik had het toch hier gelegd?
Op de achtergrond klinkt geruis, dan spuwt de radio Addicted van Saving Abel uit. Het meisje onder me gniffelt.
Mijn vingers stuiten op iets koud, ik klem mijn vingers er omheen en breng mijn hand naar mijn broekzak. Het kleine, glazen flesje rolt erin.
‘Makbule.’ fluistert ze in mijn oor en kust dan mijn hals.
‘Stefano.’

I’m so addicted to,
All the things you do,
When you’re going down on me,
In between the sheets,
All the sounds you make,
With every breath you take,
It’s not like anything,
When you’re loving me.

Reacties: