FanFic.nl

What's true love?(AFGEWERKT!!!)

Terug naar de kerkers

De volgende morgen werd ik opgetogen wakker, al duurde het een tijdje voor ik realiseerde waarom dat zo was. Toen ik me de vorige avond volledig herinnerde voelde ik angst opborrelen. Wat zou er nu in godsnaam gebreuren? Waarom deed hij dat nu? Nam hij me gewoon beet? Ging ik nu de rest van het jaar uitgelachen worden? Niet meer aanvaard, door niemand? Hij zei…
“goedemorgen”� Zei Hermelien. Ik schrok even “hey”�
“En hoe ging het gisteren?”�
“Wel we moesten een kast kuisen..achterin zijn kantoor.”�
“oh”�
“wat?”�
“och kom, Ik weet dat we niks gezegd hebben, maar Malfidus kwam voor je op! Daar moet toch een reden voor zijn?!”� Ik keek haar ongelovig aan, maar kreeg ook een gevangen, benauwd gevoel. “Ik heb jullie in het oog gehouden”� ging ze verder.
“wat?!”�
“Ja nadat je zeidat hij best meeviel. Ik merkte dat je gelijk had..Ik vraag me af waarom?”�
“Ja, dat weet ik ook niet”� en dat zeggende was ik eigenlijk heel eerlijk. Hermelien scheen me niet te geloven, maar liet het zo. Gelukkig was het weekend en konden Draco en ik elkaar makkelijk vermijden.

Maandag had ik alleen les met Fred, George en Leo, ze waren vrij rustig en ik had zo m’n vermoedens dat ze die nacht niet veel geslapen hadden. Maar het was een aangename dag en Hermelien confronteerde me ook niet meer. De dag daarna hadden we echter Toverdrankden in de kerkers in de namiddag. Erger nog, Verweer Tegen de Zwarte Kunsten was het eerste uur. Ik was bang om Draco te zien, maar ook voor Hermelien. De zwaderaars waren gelukkig laat en ik keek uit het raam als ze binnenkwamen, alsof ik wat droomde. Ik slaagde erin een heel uur oogcontact te vermijden. Toen ik weer in de gang kwam stond Fred me op te wachten. Voor Draco, die mijn richting uitkwam, ook maar iets kon zeggen, sloeg Fred zijn arm om mijn schouder en zei hij: “Je mag wel wat gelukkiger kijken! Ik heb je net de eer verleend om je op te halen”� Ik lachte “Bedankt Fred”�
“graag gedaan, Joan, zeker voor jou, dat weet je!”� En met zijn arm nog steeds rond mijn schouder liepen we richting gedaanteverwisseling.
Na ons middagmaal gingen we naar de leerlingenkamer. “Je moest Malfidus’ gezicht zien toen Fred je kwam op halen”� fluisterde Hermelien. “Hij vond het niet leuk, dat staat vast!”�
“Hermelien…”�
“Nee, ik meen het, stel je voor Malfidus verliefd..op jou!haha Wat zou zijn vader niet zeggen? Ik bedoel je bent van griffoendor!”�
“Waar over hebben jullie het?”� Vroeg Ron
“Ik wil weten wat we volgend jaar gaan leren!”� zei Hermelien en ik was blij dat Ron had onderbroken.
De eerst volgende les was Toverdranken, Ik had er absoluut geen zin in, want nu kon ik hem niet ontlopen. En Hermelien was ook op haar hoede. “Jeetje Joan, Ik weet dat Toverdranken geen pretje is met Sneep en zo, maar je kijkt alsof je op sterven ligt!”� zei Ron.
Nu waren de zwaderaars eerder, wat het er niet makkelijker op maakte. Gelukkig waren ze nog niet binnen en raakte ik toch nog als eerste aan de tafel. Ik keek naar Hermelien en schrokken van een plotse “hey”� Ik draaide me om en keek recht in zijn grijs groene ogen”�..hi..”�
“We moeten praten”� zei hij. Ik keek nog een seconde in zijn ogen en wendde dan mijn blik af. “Ja, je hebt gelijk, maar hoe wil je dat voor elkaar krijgen?”�
Hij lachte: “meer stafwerk?”�
“hmm, liever niet”�
“dacht ik al”�
“Juffrouw Dhanes en Meneer Malfidus, zou de jullie het erg vinden om jullie koppen te houden als ik een uitleg doe?”� klonk Sneeps lijzig stem door het lokaal. “ Ah trouwens jullie mogen vanavond nog eens terugkomen als het even past”�
“wat? Waarom?!”� vroeg ik, Draco keek hem aan alsof hij hem net vriendelijk verzocht had zijn hand af te hakken.
“omdat, Dhanes, jullie gisteren nog niet klaar waren”� mijn mond viel letterlijk open en Draco had naast me juist dezelfde uitdrukking. “Begin nu maar of je kunt morgen ook komen”� Ik zette snel de ketel op, in stilte vloekend op Sneep. “Wel, hij heeft wel zonet ons probleem opgelost”� zei Draco, maar ik zag dat hij net zo min zin had in het kuisen van een stoffige kast.
“Hoe is dat nu mogelijk?!”� riep Hermelien, “de rotzak!”�
“Wie, Sneep of Malfidus?”� vroeg Harry
“Sneep natuurlijk, wat kan Malfidus er nu aan doen?”�
“Ja maar dat is sowieso een klootzak, dus..”� zei Ron.
“dat is veranderd, hij is veel aardiger”� zei ik voor ik het besefte en ik was blij dat ik kon vluchten van hun blikken.
Dus vertrok ik die avond weer naar de kerkers, deze keer was ik eerst, ik klopte op de deur en ging binnen. “goedenavond Dhanes”�
“professor”�
“Draco zal hier zo wel zijn, je mag al beginnen”� Ik knikte en liep de kast binnen, vrijwel meteen hoorde ik de deur weer open en dicht gaan. “Hallo Draco”�
“professor”� Ik realiseerde me plots dat ik nooit echt op zijn stem gelet had, ze klonk op het moment nogal bitter. Hij kwam binnen en zei ruw: “ik hoop dat je al begonnen bent Dhanes, want het is tenslotte jou schuld dat we hier zitten!”� Ik schrok, maar besefte vrijwel onmiddellijk wat hij op touw zette. “Ik ben je huiself niet, Malfidus, trouwens ik doe altijd het meeste werk in de les!”�
“kom kom, wees wat lief en vreet elkaar niet op, ik moet even naar het schoolhoofd en hoop jullie beiden heel terug te zien als ik terug kom…Ik heb verantwoordelijkheden als leraar.”�
“ja professor”� zeiden we beiden nogal fel. Sneeps rechtermondhoek krulde even omhoog en dan draaide hij zich om en verliet het lokaal.
“goed”� zei Malfidus, hij draaide zich om en kwam voor me staan. Ik stond met mijn rug tegen de muur een keek in zijn ogen. “Malfidus.. uh..Draco…ik..”�begon ik, maar hij onderbrak me: “shht”� en hij legde zijn wijsvinger op mijn verbaasde lippen. Hij kuste me en zodra ik door had wat er gebeurde, duwde ik hem weg. “wat?”�
“Draco…Ik weet niet of dit wel juist is..”�
“Wel wat wil je?”�
“hoezo?”�
“wil je me graag kussen”�
“…”�
“wel?”�
“Ja”� fluisterde ik nogal verlegen
“waarom zou het dan niet juist zijn?”� Maar ik zag dat hij zich realiseerde dat ik ook gelijk had. Hij haalde zijn hand vanuit mijn nek en zei: “Zeg eens..als ik..”� hij pauzeerde. “ja?”�
Maar dan kwam Sneep binnen en moesten we ons gesprek stopzetten. Ik merkte wel dat hij iedere twee minuten naar me keek en las twijfel en spijt op zijn normaal harde en brutale gezicht.

Een uur later verlieten we het kantoor en wandelden we naar de trappen. Het viel me op dat niet alleen dezelfde richting uitliepen, maar eigenlijk ook vlak naast elkaar. Als we elkaar niet graag mochten, zouden we dat niet doen, dan zouden we niet de zware last voelen van een onzekere stilte tussen ons. Onze schouders raakten elkaar bijna en ik wist dat zijn hand niet ver van het mijne was. Hij was zo stil dat het was duidelijk dat dit ook voor hem lastig was, dus draaide ik mijn hand en raakte het zijne, terwijl ik gewoon vooruit keek en doorwandelde, hij deed het zelfde als hij zijn hand opende en de mijne vast nam. Zo gingen we de trap op, hand in hand, maar bang om elkaar aan te kijken. We moesten niks zeggen om elkaar te begrijpen..Liefde is ingewikkeld.
Na een paar minuten splitste onze wegen, we stopte met lopen en keken elkaar in de ogen. Ik wist dat hij er hetzelfde over dacht als ik, dat hij dat zelfde verstikkende en verscheurde gevoel had en niet goed wist dat te doen. Mijn hand beklom zijn arm tot over zijn schouder en zijn hand gleed naar mijn onderrug. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en hij gaf me een veilig en gelukzalig gevoel door me tegen zich aan te drukken. Zijn sterke armen maakten me duidelijk hoe moeilijk dit eigenlijk allemaal was…Verscheurd tussen dit warme en comfortabele gevoel en de wetenschap dat dit gewoon geen werkelijkheid kon zijn, bleven we zo staan. Ik gaf hem een afscheidskus en we gingen elk naar onze leerlingenkamer, wetende dat we voor een Romeo&Julia- verhouding stonden…We wisten goed genoeg dat dit niet kon blijven duren.

Reacties: